–ლევან! აბა დავიწყეთ!–ვუთხარი მე.–მე და ლევანი წამოვხტით და „შავი ნიღბოსნების" მუშტების რტყმა დავუწყეთ. ენრიკეს ისეთი დავარტყი რომ ძირს დაეცა და დანა გაუვარდა. ლევანი ჟოზეს ურტყამდა. მე სოლისტს მივვარდი და სახეში დავარტყი. ის ღია ფანჯარასთან იდგა, დარტყმისგან თავი ვეღარ შეიკავა და ტანით რაფას დაეცა, ვიოლინო რომელიც ხელში ეჭირა გარეთ გადაუვარდა და გატყდა...
და მოხდა საოცრება...სამივე „შავი ნიღბოსანი" გაქრა. მე და ლევანი რამდენიმე წუთი გაშტერებულები ვუყურებდით იმ ადგილს სადაც ორი წამის წინ „შავი ნიღბოსნები" იყვნენ. შემდეგ რაღაც მოგუდული ხმა მომესმა. ეს სალომეს ხმა იყო. მე მას „სკოჩი" ავხსენი და მაგრად ჩავეხუტე.
–გუგა რა მოხდა?–მკითხა მან.
–წამო, სახლში წავიდეთ და ყველაფერს მოგიყვები. მე და ლევანი ჯერ კიდევ დაშოკილები ვიყავით მომხდარით. მაგრამ მაინც შევძელი სალომესთვის ყველაფერი მომეყოლა.
–არა შეუძლებელია, რა სისულელეებს მეუბნები–მითხრა მან როცა მოყოლა დავასრულე.
–აბა ეს ორი დღე სად იყავი? შენ რა არაფერი გახსოვს?
–არა ერთი ის მახსოვს რომ სახლში მიმაცილე...ლევან მართლა ესე მოხდა?
–ჰო, წამო თუ არ გჯერა ვიოლინოს ნამსხვევებს გაჩვენებ.
–აბა მაჩვენე–უთხრა სალომემ.–ჩვენ უკან მივბრუნდით და სალოს ვიოლინოს ნამსხვრევები ვაჩვენეთ.
–აი ეს მესმის–თქვა სალომემ–ჩვენ დიდი ფანტასტიკური თავგადასავალი გადაგვხდენია, ჩემს მშობლებს არაფერი უთხრათ კარგი? მაინც არ დაიჯერებენ. ვეტყვი რომ ჩემს იმ დაქალთან ვიყავი რომლებსაც არ იცნობენ. და ღამე იქ დავრჩი. თქვენ კი ქუჩაში გნახეთ.
–კარგი ეგრე ვქნათ –ვუთხარი მე.–სალომეს და მისი მშობლების შეხვედრა მეტად ამაღელვებელი იყო. მან მშობლებს ყველაფერი ისე მოუყვა როგორც ჩვენ გვითხრა. მეორე დღეს მე და სალომე სკვერში ვისხედით.
–სალო, შენ ისევ გიყვარვარ?–ვკითხე მას.
–რა თქმა უნდა რატომ მეკითხები?
–მოჯდოების შემდეგ ხომ აღარ უყვარდათ გოგოებს მათი შეყვარებული ბიჭები?
–ალბათ ვიოლინო რომ გატყდა ჯადოც მოიხსნა.
–მართალი ხარ ეგრე იქნებოდა, ისე თუ დააკვირდი, სიყვარულის ქალაქში სიყვარულის მტრები შემოვიდნენ, რათა სიყვარული გაექროთ, მაგრამ ისინი დამარცხდნენ. იცი რატომ?
–რატომ?
– იმიტომ რომ სიყვარული არის ერთადერთი მარადიული გრძნობა, რომელსაც ვერავინ ვერასდროს გააქრობს ჩვენი გულებიდან. ის ჩვენში იყო არის და იქნება.
|
