Mivdivart game me da shen marto,
gzas gvinateben lampionebi,
vigacam lampions esrola qva,
shuqi chaqvra gakoceb ra.
.............
რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში,
საოცარია თვალები შენი,
ვარდის სურნელში ხარ შებნეული.
მზერა, ღიმილი, ფიქრი და შიში
რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში.
მინდა გხედავდე, თუნდაც წამებით,
თვალწინ სულ მედგეს შენი ღიმილი.
ცუდი ფიქრია შორით ლოდინი
ვერას მირჩევენ ხენი ძმობილნი.
დარჩენილს მარტო, შენს ღიმილს ვნატრობ
რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში!
სულაც არ მომწონს ცხოვრება შენი,
სულ მეუბნები "ცხოვრებას ვრჩები",
მაინც მიდიხარ, იცი რომ კვდები
და ამ გრძნობისთვის მე არ მინდიხარ,
რა საუცხოვო გრძნობა ხარ ჩემში!
..........................
დასაბამიდან შეუცნობი შენ ხარ სამყარო,
ჩემო ტკივილი, ხორცშესხმულო თიხის ნაწილო...
შენ შეგიძლია პირველყოფილ ვნებით დამღალო,
გამანებივრო სიყვარულით...მერე გამწირო.
ბავშვივით ნაზად მომეფერო, მეოქროპირო,
თვალებში ცოდვის ცივი ცეცხლი ამიღაღანო...
დაუპყრობელი მწვერვალები დამაპყრობინო,
თან მომანატრო არ ყოფნა და ყოფნას გამყარო...
ცაში ვარსკვლავი, ზღვაში კენჭი დამათვლევინო,
შენ შეგიძლია,შენ, სამოთხის ბაღის სურნელო...
თან ერთდროულად ყველა შხამი დამალევინო,
ყველა სულელზე უფრო მძაფრად გამასულელო...
შენ შეგიძლია, აღმაზევო ან დამამიწო,
გაუთენარი ღამეებიც გამათევინო...
რომ სამუდამოდ სიკვდილიც კი გადამავიწყო,
ანდა ამკიდო მძიმე ჯვარი და მათრევინო...
...................... სასთუმალთან თვლემდა მუზა, თუმც სიფხიზლე ეწადა. კელაპტარის ბაც შუქზე,კედელს ჯვარი ეხატა. შევცქეროდი კედელზე ჩრდილს,ვგრძნობდი ღმერთის წყალობას, ჰანგებივით ჩამესმოდა,მარიამის გალობა. გული თითქოს გამეწურა, და სისხლს წვიმად ვაფრქვევდი, ასეთ უცხო ყველა წუტებს, მე, სასაწაულს ვარქმევდი. კელაპტარი აპარპარდა, ნაპერწკალი ისროლა, მოწყალებას ვტხოულობდი, ღტის ცწყალობა მინდოდა. ანგელოზნი ცისკროვნებდნენ, ააჟღერნენ ჰანგები, მსურდა მათთან ერთად ფრენა მაგრამ, თვლემდნენ თვალები. გულის მზლავრი ცემა მქონდა, თითქოს მაჩნდა იარა, თმებში თეთრად ჩამოთოვა და მეგონა გვიანღა. მერე სიომ დაუბერა, მეალერსა. მეამა, ყველაფერი რაც გულთმქონდა , მსურდა,ღმერთან მეამბა.
|
