ლამაზი მზიანი დილა - 13 თებერვალში 2010

ლამაზი მზიანი დილა. დილის ულამაზესი ხედი და სუნი ტრიალებს ჰაერში . ხოლო გულში კი ისევ ის მშვნეირი გრძნობაა რომელსაც ადამიანები სიყვვარულს ეძახიან .. რა ადვილად მოათავსეს ამდენი რამ ერთ სიტყვაში ... ბიჭი ფანჯარასთან მიდის იხედება სახეზე ღიმილი დაკრავს და თვალები სიხარულისგან უბრწყინავს. გადის ცოტა დრო და ბიჭი უკვე ქალაქის ლამაზ მიხვეულ-მოხვეულ ქუჩებში მისეირნობს . მაასთან მიდის, მთელი გულით და არსებით მისკენ მიიწევს. და აი დილიდან ნანატრი შეხვედრაც დგება .. ქალაქის რომელიღაც პატარა და მიყრუებულ ბაღში. ბიჭი ბედნიერია - გოგოც. ეხვევიან და ეხუტებიან ერთმანეთს .. სიყვარულის გრძნობაში მთლიანად ჩაფლულები ულამაზესი სიტყვებით ცდილობენ ერთმანეთის მიმართ არსებული სიყვარულის გამოხატვას. გარშემო კი ლამაზიი ბუნება რომელიც მათთან ერთად ხარობს. ბიჭი და გოგო ზიან, რაღაცას საუბრობენ და თვალები ნელნელა სულ უფრო და უფროო უბრწყინავთ. ნელნელა უახლოვდებიან ერთმანეთს .. სულ უფრო ახლოს ახლოს ... მათი ტუჩები უკვე ტითქმის ეხება ერთმანეთს .. და ........

ბიჭი იღვიძებს .....
წვიმიანი მოღრუბლული დილა.. საწოლიდან წამომდგარს ისევ ის სურათი მოხვდა თვალში რომელიც უკვე 2 თვეზე მეტია მის საწოლთან დგას .. სურათზე კი ის გოგოაა.... ბიჭი დგება ფანჯარასთან მიდის და სევდიანი მარტოსული გამოხედვით იხედება უსასრულობაში.
მის თვალებში არაფერი ჩანს სევდის და წამების მეტი.. არაფერი იმის გარდა რაც მის გულშია .. გულში რომელიც უკვე დიდი ხანია აღარაფრად ვარგა . გულში რომელსაც მხოლოდ ტანჯვაა და სიგიჟემდე ძლიერი სიყვარული ახსოვს....
ის მაგიდასთან მიდის ტელეფონს იღებს და ეკრანს უყურებს ... და მხოლოდ ერთმა აზრმა გაიქროლა მის გონებაში. "ისევ არავის გავახსენდი" ...
აი ის უკვე გარეთააა. ნელნელა მიდის ქუჩებში და ფეხქვეშაც არ იყურება .. მისთვის ხომ ყველაფერი სულერთია .. არც ქარი აციებს და არც წვიმა ასველებს ... ვერაფერს ამჩნევს. არც კი ფიქრობს არაფერზე ... მისი აზრრეებიც კი მხოლოდ ერთ ადამიანს ეკუთვნის .. მაგრამ არ უნდა ფიქრი .. იცის რომ ფიქრს ტკივილი მოაქ . საშინელი ტკივილი რომელიც მას უკვე გამოცდილი აქვს. მაგრამ აზრები ნელნელა თავისით მოდის ... და ნელნელა ოცნებებში იტაცებს .... და აი ის იმ ბაღს უახლოვდება . ბაღი ცარიელია მხოლოდ 2 ადამიანი მოჩანს შორიდან ... ისინი წვიმაში ზიან და ერთმანეთს ეხუტებიან .. ბიჭი ბაღის გავლით მიდის და წყვილს უახლოვდება ... უაზრო გამჭოლი და სევდიანი მზერით შეხეეედავს მათ და ...... ჩერდება ადგილზე . სკამზე ხომ ის გოგო ზის ... გოგო რომლის სურათიც მის საწოლთან დევს ... და გოგოსი რომელთანაც თავის სიზმარში ზუსტად ამ ადგილზე იჯდა ... ზუსტად ესე ეხუტებოდა და ეხვეოდა .... ბიჭმა წამიერი შეჩერების შემდე გზა გააგრძელა .. ბიჭი ისევ ისე წყნარად მიდიოდა ქუჩაში როგორც მანამდე რადგან არც კი წყენია ნანახი .. მის გულს ხომ წყენის შეგრძნება აღარ შეუძლია, ყველა შეგრძნებისთვის მკვდარია მისი არსება .. ის ისევ ისეთი უაზროო და სევდიანი გამოხედვით მიდის და მიდის უსასრულობისკენ ... და მხოლოდ ღამე მის ულამაზეს სიზმრებში მას ისევ შეუძლია შეიგრძნოს სიყვარული რომელსაც არსება გული და სული შესწირა ..

ჩვენ ზოგჯერ გვეუბნებიან რომ ბედნიერებას სიზმრებზე ვერ ააწყობ... მაგრამ გახსოვდეთ ამ ცხოვრებაში ყველაფერი შედარებითია..