ზოგჯერ ყველაფერი თავდაყირა დგება და აღარ იცი საიდან დაიწყო გამოსწორება...
ღმერთო ჩემო ეს რა გავაკეთე, აუუუუუ რა დებილი ვარ, გიო აზრზე მოდი, აუუუუ ეგ როგორ გავუკეთე, გიო მთელი ღამე საკუთარ თავს ელაპრაკებოდა ....
ლიზი ერთი უბრალოდ გოგო იყო, რომელსაც მეგობრებიც კი არ ჰყავდა და სულ მარტო დადიოდა, საკუთარ თავში იყო ჩაკეტილი... თუმცა ის ძალიან ლამაზი გოგო იყო, შავი გრძელი თმები, ლურჯი თვალები რომელშიც დიდი სევდა ბინადრობდა...ყველას მოსწონდა მაგრამ ახლოს არავის იკარებდა...
ერთ დღესაც ლიზი სკოლიდან მოდიოდა, მას გიო დაეწია.
-როგორ ხარ ლზი?
-მადლობ, კარაგდ
-საით მიდიხარ? ლიზიმ არაფერი უპასუხა.
-აუ შენ რა სიტყვაზუნწი ყოფილხარ
-მერე შენ რა?
-უი ნაგლიც ყოფილხარ, არ გამოგადგება.
- აუ მიდი რაააა, შენი საქმე არაა
- აუ უკვე ვნანობ რო გამოგყევი
-მერე ვინმე შეგეხვეწა?
-არა უბრალოდ მაინტერესებს რატომ ხარ ასეთი სევდიანი და უკარება?
-მე არავინ მცჰირდება, ასეც კარგად ვარ.
-თავადც იცი რომ ეს ტყუილია, სულაც არ ხარ კარაგდ.
-შენ რა იცი, შენ ხომ საერთოდ არ გიცნობ.
-არა მაგრამ თვალებში გეტყობა ყველაფერი.
ამასობაში მიუახლოვდნენ ლიზის სახლს, ლიზი ისე ავიდა სახლში არც კი გამოემშვიდობა გიოს, ლიზი წამოწვა ლოგინზე და დაიწყო ფიქრი თუ რა უნდადოდა გიოს, ერთმანეთს ნორმალურად არც კი იცნობდნენ, უბრალოდ ერთ სკოლაში სწავლობდნენ, ის ერთადერთია ვინც ჩემს თვალებში სევდა დაინახა, ჩემი შინაგანი მე დაინახა, მაგრამ რაში აინტერესებდა? ლიზის აწუხებდა კითხვები რომლებზეც პასუხი არ ჰქონდა.... ამის შემდეგ 2 თვე გავიდა გიო ყოველდგე აცილებდა ლიზის სახლში, ლიზის აღარ ჰქონდა ისეთი სევდიანი თვალები, ერთ დღეს ისინი პარკში ისხდნენ...
-ლიზი მითხარი რატომ გაქვს ასეთი სევდიანი თვალები?
-აუ გიო არ გვინდა ამაზე ლაპრაკი რააა
-მე მინდა ლიზი მინდა ვიცოდე რა გაწუხებს.. დიდი ხნის დუმილის შემდეგ ლიზიმ მოყოლა დაიცყო...
-დაქალის დაბადების დღეზე ვიკავი, კარაგდ ვერთობოდით, ვიღაც ბიცჰს მოვეწონე და ჩემი გაცილება მოინდომა, მე უარი ვუთხარი,იმიტომ რომ გარეთ ჩემი ძმა მელოდებოდა, როცა დაბლა ჩავედით გამომყვა, ვთხოვე ნუ მომყვები მეთქი მაგრამ არ დამიჯერა, დაბლა მართლაც იდგა ჩემი ძმა, რომელმაც დაინახა რომ უცნობი მაწუხებდა, გვერძე გაიყვანა და უცებ საშინელი ხმა იყო, ახლაც კი ვერ აღვწერ, თითქოს ყველაფერი გაჩერდა, ადგილიდან ვერ ვიძვროდი, ბოლოს ძალა მოვიკრიბე მივედი და დავინახე რომ ჩემი ერთადერთი ძმა სისხლში ცურავდა, მის სხეულზე დავემხე, ვეხვეწებოდი თვალები გაეხლა, მაგრამ ის უკვე არარ სუნთქადა... ის მხოლოდ 17 წლის იყო, 2 წლით იყო ჩემზე უფროსი... ჩემი ძამიკო ხელში ჩამაკვდა, ჩემი ბრალი იყო, მხოლოდ ჩემი,არავინ არ მინდოდა არც მეგობერები, მარტო ყოფნა მერჩივნა, მას შემდეგ 2წელი გავიდა..... ლიზი ტიროდა .....
გიო ჩაეხუტა, ჩუ ლიზი ნუ ტირი, შენ არაფერ შუაში ხარ...
ლიზის უკვე უყვარდა გიო, გიო კი არ ჩქარობდა რამის თქმას....
გიო ტავის ძმაკაცს ელაპარაკებოდა,
-აუ ბიცჰო მგონი შევუყვარდი.
-მერე შენც ეგ არ გინდოდა?
-ნიძლავი მოიგე, არ გიხარია?
-აუ რა უნდა მიხაროდეს, მას ისე აქვს გული ნატკენი, მგონი ჰგონია რომ მიყვარს, ახლა რაღა ვქნა?
-სიმართლე უთხარი, როდემდე უნდა იცხოვროს ფანტაზიებში,.
-არ მინდა გული ვატკინო
-სხვა გზა არა გაქვს, არ გიყვარს ...
გიოს უცჰირდა ლიზისთვის სიმართლე ეთქვა, მაგრამ აღარ შეეძლო ამდენი ტყუილი..
-ლიზ უნდა გელაპარაკო, ღარ შემიძლია ასე ყოფნა, ისე როგორც შეყვარებულები არიან.
-გიო ვერ გავიგე რისი თქმა გინდა?
-მისმინე ლიზი, მე შენ არ მიყვარხარ, ისე გიყურებ როგორც მეგობარს, მართალია სულ ერთად ვიყავით მაგრამ სიყვარულით კი არა უბრალოდ მეგობრობით, იმედია შენ სხვანაირად არ გაგიგია...
ლიზი ჩუმად იყო, ხმა არ ამოუღია...
-ლიზი თქვი რამე, შენი სიჩუმე მაგიჯებს.
-მე შენ გული გადმოგიშალე, შენ ერთადერთი იყავი ვინც ჩემს გულში შემოვუშვი, შენ სულ ცემთან იყავი, სულ უკან დამყვებოდი,შენ მე თავი შემაყვარე და ეხლა მეუბნები რომ შენ როგორც მეგობარს ისე მიყურებ? სიცოცხლე მართლაც უბედურება ყოფილა და მეტი არაფერი, მე ისევ უბედური ვარ, მე ისევ აღარ ვარსებობ...
ლიზის ამის მეტი არარაფერი უთქვამს, ის უბრალოდ წავიდა....
გიო ნანობდა საკუთარ საქციელს, ტანჯავდა ის რაც გააკეთა, მაგრამ რატომღაც არაფერს აკეთებდა ამის გამოსასცორებლად,იქნებ იმითო რომ ლიზი მართლაც ისე შეუყვარდა როგორც მეგობარი, თავადაც არეული იყო საკუთარ თავში, იცოდა მხოლოდ ის რომ გული მასაც საშინლად სტკიოდა........
|
