ღამეა ახლაც ისეთი ბნელი_
რომ მთელს სამყაროს შავ ფერში ახვევს,
ცხოვრებისაგან არაფერს ველი,_
ვეღარ ვგრძნობ ჩემი სხეულის ნაჭერს...
თითქოს ვიღაცამ დახვრიტა ზეცა_
და ვარსკვლავებად მოჟონავს სისხლი,
სხვა ჩემს სიცოცხლეს უჩემოდ ძერწავს,
და რომ ვარსებობ, რატომღაც მიკვირს.
არეულია როლი, თუ სცენა,
ვიღაც ცხოვრების კანონებს მიდგენს,
საკუთარ თავთან ზურგითა ვწევარ,
ან რა აზრი აქვს პირისპირ ვიდგე?
რას შევცვლი თუკი ღამეს გავათევ(?),
ღამე ყველაფერს შავ ფერში ხატავს
ვაგორებ დღეებს,როგორც კამათლებს,
და ვიბრძვი მხოლოდ საკუთარ თავთან...
თითქოს ვიღაცამ დახვრიტა ზეცა,
დილა სისხლიან გზაზე აგდია,
სხვა ჩემს ცხოვრებას უჩემოდ ძერწავს,
და, რომ ვარსებობ,_
მხოლოდ ფაქტია!
|
