გაკვეთილი - 5 მარტში 2010

ერთ საღამოს დრო შინ გვიან დბრუნდა. წამი მოიხადა- საკიდზე მიაგდო, წუთი გაიხადა, დღეები საწოლთან მიყარა, საათი, კვირა, თვე და წელიწადი რიგ-რიგობით გადაკიდა სკამზე და საუკუნის ამარა საწოლში შეწვა. შეწვა და ღრმა ძილით ჩაეძინა. დრო დაიღალა. დრო გაჩერდა, დრომ დაიძინა...
. . .
ფართო საკლასო ოთახში წელში მოხრილი, დაბერებულ-დანაოჭებული, ათასგვარ ძონძით შეფუთული შემოვიდა. ხელში ჟურნალი ეჭირა და ტაატით მიაბიჯებდა თავისი მაგიდისკენ.
მოწაფეები ფეხზე წამოდგნენ.
-დასხედით!
მერხებისა და სკამების თანადროულმა ჭრიალმა წამით ყურთასმენა წაიღო. შემდეგ ისევ ჩაწყნარდა ყველაფერი.
მსწავლებელმა ჟურნალი გადაშალა, სათვალე მოიმარჯვა და სიის ამოკითხვას შეუდგა.
-აბაშიძე მიხეილ.
-ვარ- მერხი კვლავ გაჭრილდა და მეორე რიგის ბოლოდან ახმახი მამაკაცი წამოდგა.
-ხარ თორე შენც ახლა, წინა კვირის ორიანი გაქვს გამოსასწორებელი, გახსოვს?
-კი, მახსოვს, კი- თავი ჩაღუნა მიშამ.
-მერე აკეთებ რამეს ამისთვის?
-ვცდილობ პატივცემულო.
-მეტად ეცადე, გავიდა ცხოვრება. დაჯექი... ბექაური მაკა.
-გახლავართ- პირველივე მერხიდან მერცხალივით წამოფრთხიალდა ახალგაზრდა გოგონა.
-მაკა, მაკა, მაკაააა...- ჩააშტერდა ჟურნალს სათვალიდან მასწვლებელი- შენ ყველაფერი რიგზე გაქვს, ჯერჯერობით, თუმცა ხომ იცი თითო წიხლი მაინც ყველას ხვდება.
-ვიცი პატივცემულო.
-ასე რომ მზად უნდა იყო, ჭკვიანი გოგონა ხარ შენ, დაჯექი.
-მაკას შექება ეამა და მკვირცხლად ჩამოჯდა.
-გაბისონია მაყვალა.
მოულოდნელად საკლასო ოთახის ბოლოდან მოსწავლე ნოდარ ტატიშვილმა აიწია ხელი.
-გისმენ ნოდარ...
-შეიძლება რაღაც მოგახსენოთ?
-ბრძანეთ!
ნოდარი მერხის რიგებიდან გამოძვრა და მასწავლებელს ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა. მასწავლებელი ჯერ შეცბა, შემდეგ კი იგივე გამომეტყველება მიიღო და ჩაილაპარაკა:
-ისე დრო კი იყო, მაინც აღარაფერი ეშველებოდა. ასაკი შემახსენე მისი?..
-ოთხმოცდახუთი.
-კარგი ნოდარ, თავისუფალი ხარ,- მასწავლებელმა ჟურნალში კალმით რაღაც გადახაზა და განაგრძო- მიქელაძე დავით.
-ვარ.
-დაბრძანდი.- დავით თქვენ დღეს ტესტი გაქვთ დასაწერი.
-ტესტი?- შეჰკადრა დათომ.
მასწავლებელი გააოცა მოსწავლის შეპასუხებამ და უმალ სათვალე მოიხსნა:
-რამე გაურკვევლად გამოვთქვი ბატონო დავით? ორმოცდაორი წელია არაფერი დაგიწერიათ, მერე მოდიხართ და ჩემთან ჩივით. გამომართვით ტესტი!- სქელი თაბახის დასტა გაუწოდა. დავითმა მორჩილად გამოართვა, ადგილს დაუბრუნდა და წერას შეუდგა.
-ნებიერიძე გიორგი.
-ვაააარ მას.
მესამე რიგის მეოთხე მერხიდან ზანტად წამოიზლაზნა ბეჭებში მოხრილი ახალგაზრდა თვალების სრესვით
-ვაი შენს პატრონს, გამოდი დაფასთან!
გიორგი ასევე ზანტად და სახის სრესვით გაემართა დაფისკენ, თან თავისთვის ლუღლუღებდა: "აუ, ისევ მეე მას"...
-გამოადგი ფეხი!- დაუბრიალა თვალები მასწავლებელმა.
გიორგი დაფასთან დადგა.
-დაიწყე!- ბრძანებით მიმართა.
-აუ მას, კარგით რააა...-დაიწუწუნა გიომ.
-დაიწყე!-მწარედ გამოსცრა კბილებში მასწავლებელმა და მაგიდას "ლინეიკა" გადაუჭირა.
გიორგიმ ამოისუნთქა და დაიწყო:
-...დღესაც ვეჩხუბე დედას, მამას ვაგინე და სახლიდან გამოვიქეცი. მერე ძმაკაცებმა ისევ გავიკეთეთ, როგორც გუშინ და მას ახლა ისეთ კაიფში ვარ, სულ რომ თავით ჩამომკიდოთ, ვერაფერს გავიგებ...
-მაშ ვერ გაიგებ არა?!. აბა დავიწყოთ! თუთბერიძე პირველი ხარ, გამოდი.
-მას მეეე?- შეშინებული წამოდგა სკამიდან ჩვიდმეტიოდე წლის ლამაზი გოგონა.
-ჰო, შენ, უკვე დროა მოქალაქეობრივი ვალი დააფიქსირო.
გოგონა დამორჩილდა.გამოვიდა,გიორგის წინ დადგა, თვალებში ჩახედა, ტუჩები უცნაურად მოკუმა, ააცმაცუნა და მთელი ძალით სახეში შეაფურთხა. გიომ თვალები დახუჭა და ზიზღით ჩამოიწმინდა ნერწყვი ცხვირ-პირიდან.
-შემდეგი!- სახაზავი დაარტყა მაგიდას მასწავლებელმა.-ჩაჩავა, გამოდი!
ოცდახუთიოდე წლის გელა მერხიდან წამოდგა, სწრაფად მიეჭრა გიორგის და მუცელში მუშტი უთავაზა.
-შემდეგი, სწრაფად! ამდენი დრო არ მაქვს, ქოქოსაძე!
დათო პანღურით შემოიფარგლა.
თამომ- "შეგარცხვინე!"
გიგამ- წიხლი.
სალიმ- ფურთხი.
ოთომ- "არაკაცი"
თაზომ- წკიპურტი.
ნათიამ- "უსირხვილო"
ასე დაიარა კლასმა და ყველამ თავისი უთხრა გიოს. ბოლოს მასწავლებელმა შერცხვენილ მოსწავლეს ქეჩოში ხელი მოჰკიდა და უთხრა:
-მერამდენედ გიორგი?..
ტირილამდე მისული ვაჟი მუდარით შესციცინებდა მასწავლებელს და ჩუმად იმეორებდა ხელებდაკრეფილი:
"აღარ ვიზამ, აღარ ვიზამ"...
-გვიანია უკვე, გასწორდი მხრებში!
გიორგი გაიმართა და შიშით შეხედა.
მასწავლებელმა უეცრად ხელი მოიქნია და სასტიკი სილა გაარტყა. გიორგი დაეცა.
-თავისუფალი ხარ, გადი!!!
ცოტა ხნით დუმილი ჩამოვარდა. გიორგი ნელ-ნელა მიფორთხავდა კარისკენ და მალევე გაუჩინარდა. მასწავლებელი მაგიდას დაუბრუნდა.
-ცირეკიძე თემურ.
-ვარ.
-ვიცი რომ ხარ, დავალება მომიტანე?
-კი მას, მოგიტანეთ.
-მაჩვენე.
თემო მასწავლებელს მოწიწებით მიუახლოვდა და სქელი რვეული გადასცა.
-ყველაფერია?
-კი პატივცემულო, ზედმიწევნით აღვწერე ჩემი ყოფის ყველა ეპიზოდი 2000-2005 წწ-ებში.
-კარგი, სახლში გავეცნობი და პასუხს შემდეგ გაკვეთილზე გაგაგებინებ. დაჯექი.
მასწავლებელმა ფურცელზე რაღაცის წერა დაიწყო და მოულოდნელად წამოიძახა:
-დავით, ტესტი დამიბრუნე.
-მას, ბოლო კითხვა დამრჩა და ვერ ვწერ, პასუხი არ ვიცი.
-წაიკითხე.
დავითი წამოდგა და კითხვა დაიწყო:
-ამოხსენით ამოცანა: მიდიხართ თქვენთვის. ხედავთ ვიღაც გიახლოვდებათ და უმიზეზოდ ხელს გირტყამთ, უბრალოდ ცუდ ხასიათზეა. რას მოიმოქმედებთ? პასუხი დაასაბუთეთ.
-მერე ბატონო დავით, ორმოცდაათი წლისა მოიყარეთ და მაინც ვერ ჩაწვდით პასუხს?
დავითი დაიბნა, უხერხულად დაუწყო მერხის კიდეს ფრჩხილით ფხაჭნა და გაუბედავად ამოილუღლუღა:
-მე...ო...რე... ლოყას მივუშვერ.
-თქვენგან არაფერი გამოვა ბატონო, არაფერი. ნათია, სწორი პასუხი!
ნათია წამოდგა და სხაპასხუპით მიაყარა:
-მეც დავარტყამ, რადგან, წინააღმდეგ შემთხვევაში ვიღაც გადამთელავს და დამაბეჩავებს.
-დაჯექი ნათია.
უეცრად ზარი დაირეკა. კლასში ყველა შეიშმუშნა.
-თავისუფლები ხართ. მაკა მოდი ერთი წუთით.
მოსწავლეები ერთმანეთს და მასწავლებელს ემშვიდობებოდნენ. მაკა მიუახლოვდა მაგიდას:
-გისმენთ.
-მაკა ეს ფუცელი გამომართვი და ცხრილის ქვეშ გააკარი.
-კარგით.- მაკამ ფურცელი ჩამოართვა და ცხრილის ქვემოთ გააკრა.
ცხრილი ერთი გაკვეთილისგან შედგებოდა, დიდ თაბახზე ფართო ასოებით ეწერა: ც ხ ო ვ რ ე ბ ა.
მაკას მიერ გაკრულ ფურცელზე კი:

"გარდაიცვალა გაბისონია მაყვალა. პანაშვიდები გაიმართება 27,28 ნოემბერს, დაკრძალვა 29 ნოემბერს, მისამართი იკითხეთ დეკანატში."

საკლასო ოთახი დაცარიელდა. ცხოვრებამ ჟურნალი და "ლინეიკა" იღლიაში ამოიდო და მორიგ საკლასო ოთახს მიაშურა.

. . .

დრომ თვალი გაახილა. გაჩერებულ მაღვიძარას დახედა და საწოლიდან წამოხტა. "ჩამძინებიაო" გაიფიქრა: წელიწადი სასწრაფოდ ამოიცვა, წუთი მოიცვა, თვე გადაიცვა, საათი მოისხა, დღეებში ფეხები ტუცა, წამი დაიხურა, კვირით ყელი კარგად შეიფუთა და სახლიდან გავარდა.