ეკლესიიდან ხმები ისმოდა.
ხმები ისმოდა მკვეთრად, ზარისა.
ვიხაცა გოგოს ბეჭედს აწვდიდი -
ბეჭედი იყო ლალის თვალისა.
რომ დავინახე ბეჭედის უცებ,
გულში ვიფიქრე : "ეს ხომ ჩემია
ეს ხომ ვიყიდე მე ნიშნობისთვის
მე ამის მეტი რა დამრჩენია".
უნდა წამერთვას იმ ბიჭისათვის
უცებ ვიყვირე "ეს ხომ ჩემია"
გამოვერკვიე და ჩემტვისა ვთქვი
დამგვიანდა... უკვე შენია".
და ამ ნათქვამში მე გავურიე
სანანული და მწარე ბოღმები,
მერე ავტირდი იქვე კარებთან
და ჩემს თავს ვკიტხე : რისთვის მოხვედი ?!
