დადგა ზამთარი და მოხდა ისე, რომ
კვლავ შემეძლო მე შენი ნახვა. ისევ
მიცდიდი და ჩემს სხეულში კვლავ
აფათურდა იმედის ჭია.
ქალაქში თოვდა და ფართე ფიფქებს
ქარი უაზროდ ათამაშებდა. დღე
კლებულობდა. ცა დაბლდებოდა.
ქალაქი წყლიდან ამოსულს ჰგავდა.
ყველა ჩქარობდა, თითქოს შენ ერთი,
თითქოს შენ ერთი უცდიდი ყველას.
და ამის გამო მძულდნენ ყველანი. შენ
კი რატომღაც ყველაზე მეტად.
მაინც ვცდილობდი, რომ სხვაზე სწრაფად
მევლო შენამდე და სწორედ ახლა
დამესწრო სხვისთვის.
|
