...და მე მარტო ვარ,
გაზაფხულის სუნთქვა არ მესმის,
...და მე მარტო ვარ,
ვით უმწეო ფოთოლი ვერხვის.
დრომ მიითვალა შინდისფერი დღეები სრულად
და შემატოვა
ჟინმორეულ ქარიშხალს ერთი.
მიჰქრიან წლები,
ხუნდებიან ლაღი დღეები
კვალდაკვალ ირგვლივ...
მეხვევიან შენზე ფიქრები,
ვით შემოდგომის მიწურულზე ხმელი ფოთლები
და როგორც ზამთრის
ღამეებში თოვლის ფიფქები...
სადა ხარ ახლა...
შენზე ფიქრებს ვუთევ ღამეებს,
დროთა მსვლელობამ
შენც შეგახო მრისხანე ხელი.
...და მე მარტო ვარ,
გაზაფხულის სუნთქვა არ მესმის,
...და მე მარტო ვარ,
ვით უმწეო ფოთოლი ვერხვის..
მარტოობა ჩემი ნიღაბია სამარადისო...
|
