... პატარამ ცრემლიანი თვალებით ახედა ახალგაზრდა ქალს.
- შენ ხომ არ წახვალ, ხომ არ დამტოვებ, დედი?
დედამ გადმოხედა. სათვალეების დიდი შავი მინები საშუალებას არ იძლეოდა, განსაზღვრულიყო მისი გამომეტყველება, მაგრამ ალბათ, ბავშვა იგრძნო სუსხიანი, ჯერ კიდევ გამყინვარებისდროინდელი სიცივე.
- შენ ძალიან მოგეწონება აქ, ნახე, რამდენი ბავშვები, ნახე, რამდენი სათამაშოებია! - მრავალჯერ ნაცადი აღტაცებითა და ოღონდ-შენ-გაჩუმდე თვალებით ცდილობდა ბავშვის დაინტერესებას გამზრდელი.
- მიდიხარ, დედი? მეც წამიყვანე აქედან, არ დამტოვო მარტო!
- თქვენ ნუ იდარდებთ, ერთი ათი-თხუთმეტი წუთი იტირებს და გაჩუმდება.
ალბათ, ქალს უხეშად მოუვიდა ბავშვის პაწაწა ხელიდან თავისი ხელის გამორთმევა.
"მიდის. მე აქ მარტო დავრჩები. როდის მოვა დედა?"
სანამ ბავშვი მიმავალი დედისაკენ გაიქცეოდა, ის გამზრდელმა დაიმწყვდია.
და დედა მიდიოდა. მიდიოდა ჩქარა. სანამ შეხვდებოდა შემოდგომის თავისუფალ ნიავს, ისევ გამოხედა შვილს.
ეს არის გამოხედვა, რომელსაც გაქცეული მიმართავს, რათა დარწმუნდეს, მადევარი არ მომდევს ფეხდაფეხო.
|
