მე და უძილობა არჩეულ სტილს ვიცავთ,
შვილის ოთახიდან ჩამესმის სტინგის ხმა.
ღამე ბოქლომივით ჰკიდია ჟალუზებს,
მე კი მივიწყებულ გრძნობათა ჯაზს ვუსმენ...
თითებზე ბეჭდებში თითქოსდა დუღს ქვები,
დედობის სათვალეს ახლა არ ვუხდები...
ცა ჩემს ვირტუალში ნაწვიმარ ღრუბელს შლის,
ბოლო დროს გამიხდა ხმა რაღაც უხეში.
პულსაუჩქარებლად ვუკეტავ კარს ვნებებს,
შვილების სიზმრებში დაკარგულ გარსს ვეძებ.
სარკე ალმაცერად მიყურებს ანფასში,
მე კი მარტოობის შემსწავლელ ანბანს ვშლი...
დასრულდა ცხოვრების მტკნარი სიუჟეტი,
საშველად მოსულ ფიქრს კარი მივუკეტე.
ვამოკლებ, ვამოკლებ სურვილთა განედებს
და ყველა სურვილი თავს თვითონ მანებებს.
წლების ქარ-წვიმები დედდება თეთრ თმებად,
სარკიდან მიყურებს სხვა ქალი - ეს მე ვარ!...
სასო კი სასიდან წარკვეთილ ხმას უშვებს,
დავუშვათ - დავბერდი, დავბერდი - დაუშვათ...
სისხლძარღვებს ნაღველი თრომბივით აეკრა,
თვალებდახუჭული შევყურებ სხვა ეკრანს,
რა სწრაფად გარბიან ცხოვრების კადრები,
ჯერ ღამის ორია და მაინც ადრეა...
მე და უძილობა არჩეულ სტილს ვიცავთ,
შვილის ოთახიდან კვლავ ისმის სტინგის ხმა...
|
