ისევ მოვედი...
რას დავწერ არ ვიცი.მაგრამ ისევ მომწყურდა შენათან საუბარი და...მოვედი.გარეთ ჩემი ნოემბერი გიჟდება,წვიმს,შემოდგომა ტირის.ირგვლივ ადამიანთა ნიღბიანი და ულმობელი სახეები...
მეშინია...იწვიან სანთლები დღეებივით(თუ დღეები იწვიან სანთლებივით ეს სულ ერთია)
ისევ საშინელი,უსასრულოდა გაურკვეველი ლოდინი...გიჟური მონატრება მაწვალებს,მენატრება...
წვიმს ,ვიცი კიდევ იწვიმებს.წავალ,წავალ სად არ ვიცი.წავალ და დავიკარგები.
_ჩემს სულს ავბოჭავ ცაში გაქცეულს,
_ჩემს ოცნებას შევაკოწიწებ ტკივილით დალექილს და მოვალ შენთან,მოვალ და მოგეფერები...
სანთლები ილოცებენ და ჩემი მონატრება კივილს ატეხავს...გლოვა ატყდება და მე მოვკვდები...
_გაგიჟდება ნოემბერი,სახეს დაიხოკავს,საფლავს ამიწეწავს,მიწას გადამაყრის,მომეფერება დამიტირებს ჩამიხუტებს ჩემი ნოემბერი და აღარ მიმატოვებს,აღარ მიმატოვებს და ვეღარავინ წამართმევს ჩემს სიყვარულს,გიჟურ მონატრებას.
დაღამდა........
|
