ხშირად სევდით შეპყრობილი რუსთაველზე გავივლი რუსთაველი გამიღიმებს მეგობარი ქალივით, გამიღიმებს და დამათრობს გულის კარებს გამიღებს სიკეკლუცით გადამიშლის სიყვარულის საკინძეს. დაგინახე ,დაგფენოდა ია-ვარდი ბაგეზე და ძვირფასო და ამ დღიდან და გეძებდი...და გეძებ. ნუ გამირბი საყვარელო,ერთი წუთით---მისის რუსთაველის მშვენება ხარ და ამშვენებ თბილისს. უცებ მეხად თავს დამატყდა ზეცის ისტერია ნუთუ ბრმა ხართ ქმარი მახლავს ,მისტერ არ გრცხვენიათ? წამოვიდა---რა წამოყვა ქვა და ნიაღვარი რუსთაველზე მარტო შევრჩით ის და მე საწყალი. ღმერთო ჩემო რა ყოფილა ეს ლამაზი ქალები ოქროსფერი ...გიშრისფერი...დალიდალალალები და როს ამ დღეს გავიხსენებ მწარედ თუ დავიტირებ რუსთაველზე ჭადრის გვერდით რად არ რგავენ ტირიფებს. p.s. როცა სევდით შეპყრობილი რუსთაველზე შევივლი ქალთა გუნდი გადამიფრენს თმაგაშლილი ...შეშლილი... და მას მერე მას დავეძებ,რომ ეს ვუთხრა ---მისის რუსთაველის მშვენება ხარ, შენ ამშვენებ თბილისს.