თეას დედა ლია ამ ბოლო დროს თავს შეულოდ გრძნობდა, მას ექიმებმა, რომ კიბოთი იყო დაავადებული დიდხანს ვერ იცოცხლებდა. მისი სიკვდილის მოახლოებასშვილებიც და მეუღლეც გრძნობდნენ და ძალიან განიცდიდნენ, მთ ხომ ის ძალიან უყვარდათ და არ უნდოდათ მისი დაკარგვა, ლია ჯერ ხომ მხოლოდ 37 წლის იყო. იგი ამავე ასაკში დაიღუპა, 9 თებერვალს, მისი დაღუპვა ოჯახისთვის ძალიან დიდი დარტყმა აღმოჩნდა. განსაკუთრებით პატარა თორნიკესთვის, მას ხომ დედა ამ ქვეყნად ყველას და ყველაფერს ერჩივნა. იგი მამას ეუბნებოდა:
-დედა მენატრება, ძალიან მენათრება!
-ვიცი, ჩემო პატარავ, მეც მენატრება, მის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია, ძალიან გაგვიჭირდება...
-ჰო ძალიან...
-მაგრამ ამ ყველაფერს უნდა გავუძლოთ და ცხოვრება განვაგრძოთ, დედა კი ჩვენს გულებში მუდამ იცოცხლებსო, -ეუბნებოდა თორნიკეს თვალცრემლიანი მამა.
წლები გადიოდა, ბავშვები იზრდებოდნენ, მამას თავიდან უჭირდა მათი მარტო გაზრდა.
თეა მესამე კურსზე იყო, ერთ-ერთი სტუდენტი რომ შეუყვარდა, მას ბაჩო ერქვა. ის იმ უმარლეს სასწავლებელში სწავლობდა, სადაც თეა იყო, მაგრამ ბაჩოს თეა სრულებითაც არ აინერესებდა, რადგან მას ნათია უყვარდა, თეას საუკეთესო დაქალი.ნათიას კი ბაჩო არ აინტერესებდა, რადგან შეძლებული ოჯახიდან არ იყო. ის ადამინს ქონებით აფასებდა, რადგან ბავშვობიდან ფუფუნებაში იყო გაზრდილი და ღარიბთა წრიდან გამოსულს ზედაც არ უყურებდა.მან ბაჩოსაც უთხრა:-მე შენ ვერ შეგიყვარებ მხოლოდ იმიტომ, რომ არ გაქვს შესაძლებლობა ისე მაცხოვრო, როგორ ცხოვრებასაც ბავშვობიდან მივეჩვიე.
ბაჩო კი ეუბნებოდა:
-ნუთუ შენს ცხოვრებაში სიყვარულზე წინ ფული დგას?! განა არის სიყარულზე ულამაზესი და უმდიდრესი გრძნობა?! როცა შენს ოჯახში მარადიული სიყვარული სუფევს, დამიჯერე, შენზე მდიდარი ამ ქვეყნად არავინაა.
ნათია კი იმ სიტყვებზე მას დასცინოდა, აბუჩად იგდებდა და საშინელ სიტყვებს ეუბნებოდა, რომელნიც ბაჩოს გულში მოყვრის დანასავით მტკივნეულად ესობოდა.
თეა და ნათია ხასიათით მზესა და მთვარესავით განსხვავდებოდნენ, მაგრამ მაინც ბავშვობიდან ერთმანეთის განუყრელი მეგობრები იყვნენ.
თორნიკე იზრდებოდა, ის დღეს ცამეტი წლის გახდა და ძალიან მხიარულად იყო, მაგრამ, რატომღაც, დრო და დრო, მაინც მოიწყენდა ხოლმე. მას დედა ახსენდებოდა, რომელიც ყოველ წელს დაბადების დღეს პირველი ჩუქნიდა საჩუქარს. მას ეს ყველაფერი რომ გაახსენდებოდა,შევიდოდა თავის ოთახში, აიღებდა დედის სურათს, გულში იხუტებდა და ტიროდა. ბატონი გიორგი ამას რომ ხედავდა, ძლიერ იტანჯებოდა. ამჯერადაც თორნიკე გამოვიდა ოთახიდან, მივიდა თეასთან და ძალიან მაგრამ მოეხვია, უამბო, თუ როგორ ენატრებოდა დედა, მისი სითბო და ალერსი. მანაც იგივე უთხრა თორნიკეს. ორივე და-ძმა ჩახუტებული ტიროდა. გიორგიმ რომ დაინახა ისინი ასეთ მდგომარეობაში, მივიდა, ორივე გულში ჩაიკრა და უთხრა მათ:
-დამშვიდდით და ნუ ტირით,შვილებო, რადგან დედას ეს არ მოეწონებოდა! -ეს თქვა და მასაც მოადგა თვალზე ცრემლი, მაგრამ თავი შეიკავა, არ უნდოდა ბავშვებს ენახათ ატირებული მამა. ისინი ასე რამოდენიმე წუთი იყვნენ, მერე კი თავიანთ საქმეს დაუბრუნდნენ. თეა ცალკე თავის სიყვარულს დასტიროდა, მას ძალიან, ძალიან უყვარდა ბაჩო.ის იმედგადაწურული ფიქრობდა, თუ როგორ დაევიწყებინა ვაჟი, მაგრამ ვერ ახერხებდა, რადგან თავდავიწყებით უყვარდა. აღმოჩნდა, რომ ბაჩომ ნათიას სიყვარული გულიდან ამოირეცხა, რადგან მასთან საერთო ენას ვერ გამონახავდა, ვერც ვერაფრით მოაწონებდა თავს, ის ხომ ღარიბი იყო...
კურსელებმა წლის ბოლოს წვეულების მოწყობა გადაწყვიტეს, წვეულება ნათიას სახლში იყო.თეამ და ბაჩომ ერთმანეთი იქ უკეთ გაიცნეს. ის ყველაზე ლამაზი და მომხიბლელი იყო. ბაჩომ თეას წვეულებაზე ყველას თვალწინ სიყვარული აუხსნა და დიდი სიყვარული შეჰფიცა. გოგო არც ერთი წამით არ დაფიქრებულა, ისე დათანხმდა. იგი დედამიწის ზურგზე უბედნიერესი ადამიანი იყო.
მოსაღამოვდა, ხალხი დაიშალა. თეა დაქალთან დარჩა იმ ღამეს. შემდეგ დღეს დაქალები უნივერსიტეტში წავიდნენ. ბაჩომ თეა შორიდანვე დაინახა და წითელი ვარდების დიდი თაიგული მიართვა. მან გოგო აუდიტორიამდე მიაცილა და თვითონაც თვალებგაბრწყინებულმა თავისი აუდიტორიისკენ გასწია.თეა, უნივერსიტეტიდან, შინ დაქალთან ერთად მივიდა, მათ თემა ჰქონდათ მოსამზადებელი. სახლში დაბრუნებულს თორნიკე ატირებული დახვდა, რომელმაც მამის წერილი შეაჩეჩა ხელში.
-რა მოხდა? რატომ ტირი? -ჰკითხა თეამ.
-მამამ ეს წერილი დაგვიტოვა, თვითონ კი წავიდა.
-სად წავიდა? -ჰკითხა შეშინებულმა თეამ.
-წაიკითხე წერილი და გაიგებ, მე მაგის თქმა არ შემიძლია, -ეს თქვა ბავშვმა და თავის ოთახში ატირებული შევარდა. თეა წერილის წაკითხვის შემდეგ გაოგნებული დარჩა, ის ხმაამოუღებლად და ტირილით ნათიას ჩაეხუტა.
-რა ხდება? რა ამბავია? რატომ ტირით ორივენი? -გაოგნდა ნათია, თეა კი ხმას არ იღებდა და განუწყვეტლივ ტიროდა. ნათიამ მას წერილი გამოართვა და თვითონაც წაიკითხა.
-რატომ? რისთვის? -ატირდა ისიც.
-ასე რატომ გაწირა ღმერთმა ჩვენი ოჯახი?! -ქვითინებდა თეა.
-თეა, ღმერთს ნუ ადანაშაულებ და ნურც უსაყვედურებ, რადგან მან უკეთ იცის, ვინ როგორი ცხოვრება უნდა გაიაროს და ეს ყველაფერი მისი ნებაა.
წერილში კი ეწერა, რომ ბატონ გიორგის ამდენი ტანჯვა, ტკივილი და დარდი ვერ აუტანია და თავის მოკვლა გადაუწყვეტავს. იგი წერილში თავის შვილებს პატიებას სთხოვდა. თეა და თორნიკე ობლად დარჩნენ. მათ აღარც მამა და აღარც დედა ჰყავდათ გვერდში. თეას პატარა ძმის გაზრდა ძალიან უჭირდა, მაგრამ ცხოვრების მწარე დღეებს არ ნებდებოდა და მაინც აგრძელებდა წინსვლას. მას ძმის გაზრდაში მეგობრები და ბაჩოც...
|
