ის იყო ყოველთვის მარტო ამ ქვეყანაზე. ის და არავინ სხვა. თუმცა იყვნენ
მეგობრები, ნაცნობები, იყო ბევრი სიხარული, ბევრი ბედნიერი წუთი, ბევრი
ტკივილიც და ბევრი უძილო ღამეც, ბევრჯერ უნატრია მასთან ყოფნა, მაგრამ ეს იყო
მხოლოდ ოცნება, ის ხომ მას არ ეკუთვნოდა და ალბათ არც არასდროს გახდებოდა
მისი.
და სიევ ბედნიერი წუთები.
ვისაც არ ელოდა ის მივიდა, მივიდა და უთხრა დიდიხნის ნანატრი და ოცნბეად
ქცეული სიტყვები
\"მე თქვენ მიყვარხართ\"
ოცნება თითქოს ახდა.
ბედნიერება მოვიდა, რომელსაც თან ახლდა შიში, შიში სიყვარულის დაკარგვის,
რომელიც უსაფუძვლო არ ყოფილა.
ხმაური ღამით.
ირგვლივ გამეფებულ წყვდიადში გზააბნეული და დაკარგული შვლის ნუკრივით
დადიოდა იგი.
ისევ იწყებოდა უფერული და ძაძით მოსილი დღეები. ამას კი ნამდვილათ ვეღარ
გაუძლებდა.
უღალატა იმან ვინც მთელ სიცოცხლეს ერჩია, ვინც სალოცავ ხატად ყავდა
გადაქცეული.
ყოველთვის მისთვის ლოცულობდა: \"უფალო მიეცი ძალა სიყვარულისა, ძალა
ტკივილის ატანისა, ძალა იმისა რომ უყვარდეს ყველაფერი რაც ლამაზია, ნურასოდეს
იტყვის \"მომბეზრდა\", შეუნდე ღმერთო ყოველი. ამყოფე ბედნიერი თუნდაც
სხვასთან.\"...
არასოდეს არაფერი უთხოვია თავისთვის, მხოლოდ ოცნებაში თუ გაბედავდა
მისთვის თვალებში ჩახედვას, ხელით შეხებას და ისიც ერთი წამით, მხოლოდს ერთს
თხოვდა ყოველთვის შემოქმედს:
\"განაცდევინე ღმერთო ჭეშმარიტი სიყვარული..\"
არასოდეს დაუჩივლია თავის ცხოვრებაში ნაადრევად დამდგარ ზამთარზე, ის ხომ
თოვლივით წმინდა და სპეტაკი იყო.
მხოლოდ მაშინ გაბედა თავისი გრძნობების გამხელა, როცა თავის
სათაყვანებელმა ადამიანმა სხვაზე გაცვალა.
არასოდეს უფიქრია სიკვდილზე, თუმცა ესეც ღირდა.
იყო ბევრი ხალხი და ბევრი ცრემლი, მხოლოდ არ ჩანდა ის. ზამთარში კი როცა
თოვლმა თეთრი საბანი დაახურა ირგვლივ ყველაფრს, იებით ხელში გამოჩნდა ის
ვისთვისაც ღირდა ის ყოველივე.
გულზე დააწყო იები. მას ხომ უზომოდ უყვარდა ეს ყვავილები. მასავით ნაზმა
და სათუთმა ვერ აიტანა საყვარელი ადამიანის ღალატი.
და მისი ვედრებად ქცეული სიტყვები აქ ცივ მარმარილოს სამეფოშიც კი
გაისმოდა..:
\"იყოს ბედნიერი თუნდაც სხვასთან. \"
|
