მთავარი » 2010 » მაისი » 13
გონს საავადმყოფოში მოვიდა. საშინელი ტკივილი იგრძნო. მაგრამ ეს ტკივილი ავარიის ბრალი არ იყო, მანამდეც სტკიოდა. ამ ტკივილმა დაუბნელა გონება, მან წაართვა სიცოცხლის ხალისი, ყველაფერი.. ირგვლივ გარემო მეტისმეტად თეთრი მოეჩვენა, თვალი მოეჭრა და დახუჭა. მაგრამ უცებ გაახილა, პალატის კარი გაიღო და ის შემოვიდა. გულში იმედი და სიხარული გაჩნდა, თვალებზე ცრემლიც კი მოადგა: – ხატია. წარმოთქვა თითქმის ჩურჩულით, რადგან მეტი ვერ შეძლო. გოგონა მის საწოლს მიუახლოვდა, ხელი შუბლზე ფრთხილად დაადო და ჰკითხა: – არ გრცხვენია? ასე რატომ ექცევი შენს თავს, შენს სიცოცოცხლეს? – უშენოდ ჩემს სიცოცოცხლეს აზრი არ აქვს, მაპატიე, ყველაფერი მაპატიე. – ჩშშ.დაისვენე, ყველაფერი კარგადაა. გოგონამ ნაზად ჩამოუსვა ხელი სახეზე. მან თვალები დახუჭა და გაირინდა. საოცარი სითბო ჩაეღვარა სხეულში, ტკივილი მიყუჩდა. მორჩა, ასეთ სისულელეს აღარ ჩაიდენს, რადგან კიდევ ერთი შანსი აღარ ექნება. ამას კი ვეღარ გადაიტანს, მის გარეშე ვერ იცოცხლებს. დასუსტებული იყო და ძილი ერეოდა, შეწინააღმდეგება არ შეეძლო, რათა მისთვის ეცქირა ისევ და ისევ. თვალები დახუჭა და დაიჩურჩულა: მაპატიე, ჩემო სიცოცოცხლე,მაპატიე. და ბურანში გაეხვია. გოგონა წამოდგა, იქვე მდგარ სავარძელში ჩაესვენა და შვებით ამოისუნთქა.
|
იცი?...დამტანჯა ამ უაზრო წუთისოფელმა,
ლტოლვამ რომელმაც დაღრღნა ეს გული
და იმ ტკივილმა რომლის ძირიც არის იმედი
და რომლის გამოც დამიღვრია ცრემლი ამდენი,
იცი?დამტანჯა ამ უაზრო წუთისოფელმა,
ფიქრმა იმაზე რომ ვეღარ გნახავ,
მინდა ჩემთან იყო მოგეკრა მაგრად,
გითხრა მიყვარხარ,უზომოდ,მაგრად
|
მ–იყვარხარ როგორც
ი–ას გაზაფხული
ყ–აყაჩოს ტბა
ვ–არდს ეკალი
ა–დამიანს ბუნება
რ–იონს თევზი
ხ–ოხობს ნადირობა
ა–დამს ევა
რ–ემბრანტს ფერები
მ–ი–ყ–ვ–ა–რ–ხ–ა–რ ! ! !
|
საწოლზე გაუხდელად წამოწვა და ხელები თავქვეშ ამოიდო. თვალები დახუჭა მაგრამ ძილი არ მიეკარა. რამდენჯერმე გაახილა თვალები, ფანჯრიდან შემოსულ ღამის განათებას უყურა ერთხანს და კვლავ დახუჭა. ვერ მოისვენა. წამოდგა და აივანზე გავიდა. სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად გააბოლა. იდავებით აივნის მოაჯირს დაეყრდნო და თავი ხელებში ჩარგო. რამდენიმე წამს ასე იდგა, შემდეგ სიგარეტი ჩააქრო და ხელი გაუშვა. სიგარეტის ნამწვი ნელ–ნელა ჩავარდა ქვემოთ. სიგარეტის კოლოფს დახედა: ,მოწევა კლავს,. ერთხანს უყურა, სიბრაზემ შემოუტია, კოლოფი მოჭმუჭნა და მთელი ძალით ისროლა ბნელ სივრცეში. ოთახში შეობრუნდა, ტელეფონი აიღო და ბოლო დროს რავალჯერ აკრეფილი ნომერი აკრიფა. ზარი გავიდა, ე. ი. ჯერ არ სძინავს, რადგან ძილის წინ ყოველთვის რთავს ტელეფონს. ყურმილში შეწყობილი ზუმერის ხმა მანამდე ისმოდა, სანამ თავად არ გაითიშა. არავინ უპასუხა. კედელს მიეყრდნო, ჩაიკეცა, თავი ხელებში ჩარგო და გაირინდა. ასე იყო მანამ, სანამ აივნიდან დილის რიჟრაჟი არ შემოიჭრა. ადგა, მანქანის გასაღები აიღო და გარეთ გავიდა. მანქანაში ჩაჯდა, ფრთხილად გაიყვანა ავტოსადგომიდან და ქალაქში გავიდა. ძალიან ადრე იყო, არც ერთი მანქანა არ მოძრაობდა.
თავადაც არ იცოდა სად მიდიოდა. ბრმად მიჰყვებოდა გზას. შუქნიშნის წითელ გამაფრთხილებელ ნიშანზეც კი არ გააჩერა. სიჩქარეს ნელ–ენლა უმატებდა, თვალებზე ბინდი ეკვროდა, სიბრაზე ემატექოდა. გონება აზროვნების უნარს კარგავდა. ბოლო შესახვევისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია, პირდაპირ ბორდიულზე ავარდა და განათები
...
Read More
|
როდესაც ხელი გაუწოდა,ისეთი სითბო მოდიოდა მისგან...ლიზი მას გაყვა,რაღაც საამური და ლამაზი მდელო გადაშლილიყო,უამრავი ყვავილი,ია,ყაყაჩო..უამრავი ფრინველი,ცხოველი,უფალო სად ვარ?განცვიფრდა ლიზი,"სახლში"
-მკვდარი ვარ?
-ადამიანი არასდროს კვდება გაიღიმა მან...
-სად ვარ მაშინ..
-სახლში,ჩემს სახლში...
ლიზის მეტი არაფერი უკითხავს,მერე შეხედა იქურობას, მზე არსად იყო,მზე არ ჭირდებოდა იქაურობას,იქ ისედაც სითბო სუფევდა..
-რატომ მოხვედი აქ იკითხა მან,,,
-იმიტომ რომ დავიღალე,რატომ წამართვი ბედნიერება?ყველაფერი შენი ბრალია.. ლიზიმ თავი ძირს დახარა...
მე ვარ სიცოცხლე შენ კი არ მეძებდი
მე ვარ გზე შენ კი არ მომყვებოდი
მე ვარ ნათელი შენ კი ვერ დამინახე
მე ვარ მოძღვარი შენ კი არ მისმენდი
მე ვარ ერთგული მეგობარი შენ კი არ გიყვარდი
მე ვარ უფალი შენ კი არ დამემორჩილე
მე ვარ ღმერთი შენი შენ კი არ ილოცე ჩემდამი
და თუ შენ არა ხარ ბედნიერი,ნუ დამადანაშაულებ მე
უფალი გვერდზე გადგა,თითქოს ლიზის პასუხს ელოდა,ლიზი ერთხანს დუმდა,მერე მუხლებზე დაემხო და წაიჩურჩულა
-მაპატიე,მაპატიე...ხელები თვალებზე მიიდო და ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოცვივდა,გვერდზე ნაცრისფერი კაცუნა იჯდა რომელიც ბლოკნოტში რაღაცას წერდა,ლლიზიმ ბლოკნოტს გახედა და დაინახა ყველაფერი,ყველაფერი რაც კი ოდესმე შესცოდა,რაც არ ახსოვდა ისიც დაინახა,უცებ ეს ყველაფერი წაიშალა,ეს ყველაფერი ლიზის გულმა წაშალა რომელიც სავსე იყო სიყვარულით,მხოლოდ ერთი ცოდვა ვერ წაშალა სიკე
...
Read More
|
დაგელოდები,მუდამ დაგელოდები..
ესე გადიოდა დღეები,თვეები და გაიარა ერთმა წელმა,ესე ნაზად და მშვიდად გაიარა..ლიზიმ ბილეთი აიღო,ბრიტიში არჩია თურქულს არ ენდობოდა,კარგად იმგზავრა,მხოლოდ უცხოელების სუნი უქმნიდა დისკომფორტს,უკვირდა ესეთ უკომპლექსო როგორ არიანო..არავისთვის უთქვამს ლიზის რომ ბრუნდებოდა,არც ჯუბასთვის.. აეროპორტში პირველად იგრძნო სამშობლოს სურნელი,ისეთი სასიამოვნო იყო...ბარგი ტაქში ჩაალაგა და ოჯახისკენ გაემართა,ყველას ისე უხაროდა,ისე...უფრო გამაღლებულხარ,სულ შენზე ვლაპარაკობდით ლუღლუღებდა ანა,მეც მომენატრეთ,ერთ სული მქონდა როდის გნახავდით..
მოსაღამოვდა,ლიზი ჯუბას სახლისკენ გაეშურა,კარი ახალგაზრდა სიმპატიურმა ქალმა გააღო,ცოტა ასაკში იყო მაგრამ მაინც საამური იერი ქონდა..
-ქალბატონო ჯუბა სახლშია?
-არ გახლავთ და რომელი ხარ?
-მე ლიზი ვარ..
-ლიზი,ჯუბა სულ შენზე საუბრობდა,შემოდი დაჯექი შვილო ყავა დავლიოთ,ჯუბა გვიან მოვა.
-ცუდად არ მიიღოთ,დაღლილი ვარ,ჯუბას ნახვა მინდოდა,და სად არის ხომ ვერ მეტყვით?
-აქვეა შვილო,ბიჭები არიან შეკრებილები,მარცხნივ რომ გაუხვევ სულ პირდაპირ იარე და იქ წითელი შენობა რომაა იმის უკან არიან,ლიზიმ მისამართი ჩაიწერა და წავიდა,სულ მარცხნივ იარა,მერე პირდაპირ,გზაზე ერთი ბიჭი შეეჩეხა,
-გოგონი სად მიდიხარ?
-აი იქით მიუთითა გოგონამ, ბიჭი დაბალი იყო,რაღაცას ღეჭავდა,დაუბანელი თავი და ალკოჰოლის სუნი თაბრუს დაგახვ
...
Read More
|
ლიზა ვერც კი წარმოიდგენდა თუ მინიმალური შრომა ამდენ ფულს მოუტანდა,ქალაქი ცივი და ნესტიანი იყო,ოკეანიდან ქარი უბერავდა,საჭმელი თავზესაყრელი,ფული თავზესაყრელი,ყველაფერი ქონდა მაგრამ..მაგრამ ამაო იყო ეს ყველაფერი,სამშობლოს ზეცა სულ სხვა იყო,გადიადნენ დღეები და ყველაფერი მიივიწყა,მიივიწყა წარსული და გადავიდა გართობაზე,ჯუბაც დაავიწყდა რომელიც მისი სიყვარულით აღარ იყო ნორმალური..ლიზი ყველას ურეკავდა,კითხულობდა,ჯუბას გარდა...თაიმ სქვერზე უამრავი ხალხი დადიოდა,უამრავი მაღაზია იყო,იქ გართობას რა შეედრებოდა,თუმცა ამ გართბით სამშობლოს მონატრებას იკლავდა გულში...
უცებ კარზე ზარი შემოისმა,კარის გაღებისთანავე თმადავარცხნილი პოჩტალიონი გამოცხადდა წერილით ხელში,ლიზიმ ხელი მოაწერა და გაისტუმრა...წერილი სახლში შემოიტანა და დააკვირდა,ზედ არც მისამართი არაფერი არ ეწერა,მხოლოდ ერთი სიტყვა: "უსასრულობა"
თოვდა,ირგვლივ სიჩუმე იყო,მხოლოდ ქარის განწირულ წკმუტუნს თუ გაიგონებდი ამ ულმობელ სამყაროში,ყველაფერს ნაზი,თეთრი და ფაფუკი თოვლი ედო,,ირგვლივ წყვდიადი იყო ნისლში ვერაფერს გაარჩევდი,ცაში უსასრულობას დაინახავდი,უსასრულოდ მოცეკვავე ბალერინებს,წვიმს...სიცივემ ჩემი ფიქრები გაყინა მაგრამ მაინც ვერ გივიწყებ...მინდა მოგეხვიო და უჩUმრად დავჯდე შენს გვერდით...ჩემი განცდები აბობოქრებულ ზღვას ჰგავს,ზღვას რომელიც ქუხილით ეხეთქება ნაპირს.მგონია,ჩემში ერთმანეთს შერწყმია ოკეანეთაა მირიადები.ისინი შფოთავენ,ქვითინებენ და გვიხმობენ.მინდა შენთან ვიყო.მე ხომ გაგიჯებით მიყვარხარ...ნ
...
Read More
|
რამ გათქმევინა მიყვარხარო თუ არ გიყვარდი,
ალერსიანად რად მაპყრობდი მაგ ლამაზ თვალებს.
შენი გულისთვის თავს გავწირავო - რატომ ამბობდი,
ყალბი სიტყვებით თავს ასე ძლიერ რად მაყვარებდი.
მითხარი რატომ გამიცრუე იმედი ტკბილი,
მითხარი რატომ შემაყვარე თავი ძალიან.
რატომ შემპირდი,რომ არასდროს გამცვლიდი სხვაზე
და არასოდეს დამტოვებდი ცხოვრების გზაზე.
შენ ჩემი ცოდვა არ მოგასვენებს ვიცი არასდროს
და რომ იცოდე მეცოდები თავზე ძალიან.
მე დაგივიწყებ და შველას ვთხოვ წმინდა მარიამს,
რადგან ამ ქვეყნად შენისთანები ბევრნი არიან
|
ქარებს მოველი საქართველოდან,
ქარსვე მივყვები საქართველოში,
მთელი სამყაროს დედა დვრიტაში,
ადამის მოდგმის ჯვარცმულ მიზანში.
წამის ხელში ვართ დატყვევებულნი,
გარშემორტყმული მოჩვენებებით,
არა აქვს ფასი ასეთ ცხოვრებას,
შიშით,ტყუილით, ცრუ იმედებით.
არ დაახანებს ჟამთა მძლეველი
და სადაცაა შემოაბიჯებს,
მას ვეგებები, მასვე ვუსწორებ,
ურწმუნოების თავზე საბიჯებს.
|
აღარ გაღელვებ...ვინ იცის რატომ,
ალბად ამურის გაცვდა ისარი,
იქნებ დასრულდა ჩვენი ზღაპარი
და მზე ჩაეშვა ნამაისარი.
ვის დავაჯერებ რომ ასე უმალ
შემოეცალა ზეცას ფერვალი,
სულში დაცემით ჩამოიშალა
ცად შეკიდული მწვერვალთ-მწვერვალი.
აღარ გიყვარვარ ნუთუ პატარავ?
ასე უეცრად ვინ გაგიტაცა?
უდაბნოს სულს თუ გადაეყარე
და შენი თავი მან თუ მომტაცა.
რადგან ამ ქვეყნად შენი გამგები
დასაბამიდან მხოლოდ ერთია
ის ვის გულსიც ხარ ამოტვიფრული
ვინც შენი ხსნა და შენი ღმერთია.
მისი გამოცდა თუ გადაწყვიტე
და გამოჩენა მისი გენება,
დროსა და სივრცის იმ შენაპირზე
იმ ერთადერთის გამოჩინება.
ასეა ეს და მე სხვა ახსნაში
ვიცი ვერავინ ვერ დამაჯერებს,
მოვდივარ, ვკოცნი შენს ნაფეხურებს
და ვერც ვერავინ ვერ შემაჩერებს.
|
ერთი სასიხარულო ამბავი გავიგე და მინდა, თქვენც გამცნოთ. ბრიტანულმა ჟურნა ლმა The Sun-მა ამ დღეებში საინტერესო რეიტინგი გამოაქვეყნა. ჟურნალის გამომცემლები ახალგაზრდა ბრიტანელი მომღერლების შემოსავლითა და ქონებით დაინტერესდნენ. სწორედ მიღებული შედეგების მიხედვით შეადგინეს 30 წლამდე მომღერლებს შორის ყველაზე მდიდრების რეიტინგი.
დიდ ბრიტანეთში აშკარად ქალებს მიჰყავთ აღლუმი - მდიდარი ახალგაზრდების ათეულში უმრავლესობა ქალები არიან. მაგალითად, სიაშია 26 წლის ლამაზმანი შერილ კოული, რომელიც ამას წინათ ყველაზე ფოტოგენურ ვარსკვლავადაც დაასახელეს. შერილმა თურმე გასული წლის განმავლობაში თავისი ქონება 6-დან 15 მლნ დოლარამდე გაზარდა.
აი, ჩვენთვის ყველაზე საინტერესო კი ამ რეიტინგში მისი ერთ-ერთი მონაწილე, ასევე ყველაზე წარმატებულ მომღერლად აღიარებული ქართველი ქეთი მელუაა. ქეთი პირველ ხუთეულშია - მეოთხე საპატიო ადგილზე. მისი ქონებაც საკმაოდ შთამბეჭდავია - 14 მლნ დოლარი. მაგარია, არა?
DJ ბუკლე
ჟურნალი "რეიტი
...
Read More
|
მაილის 10 უხერხული ფოტო
საკუთარი ნებით თუ
|
დიანა კრიუგერი / Diane Kruger
მსახიობი
დაბადების თარიღი: 15.07.1976
მოღვაწეობის სფერო: კინო, მოდა
...
Read More
|
ავრილ ლავინი ცისფერი მაკიაჟით, შავი კაბით და ვერცხლისფერი სამკაულებით ერთერთ წვეულებაზე
ნარინჯისფერ ხალიჩაზე გავლის შემდეგ კი გოგონა სცენაზე ავიდა, სადაც თეთრი შავ ბანტიანი მაისურით ენერგიულად გამოდიოდა
|
.................... მსახიობ
|
მამაკაცთა ჟურნალმა Maxim-მა 2010 წლის სექსუალური ქალბატონი დაასახელა. ჟურნალის რეიტინგში პირველი ადგილი მომღერალმა კეტი ფერიმ დაიკავა, მეორე ადგილის მფლობელი ამერიკელი ჩოგბურთელის ენდი როდიკის მეუღლე, 23 წლის მოდელი ბრუკლინ დეკერი გახდა.
ყველაზე სექსუალური სამეულის მესამე პოზიცია კი მსახიობს, ფილმ ”ავატარის” გმირს ზოი სალდანას ერგო.
რ
...
Read More
|
მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი
და ჩუმად შენზე ვუყვები მთვარეს.
კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი,
თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს.
ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი
გაუჟღენთია ღვინით და შხამით,
მე კი ვჩურჩულებ: "ეს ხომ ის არის,
ვინც მოსვენებას არ მაძლევს წამით?!"
შენზე ფიქრები მქანცავენ ისე,
რომ ვეღარ უძლებს გული იარას
და თუკი წარბებს შემიკრავ ისევ,
ხვალ შხამით სავსეს დავლევ ფიალას.
და თუნდაც გაქრეს სიცოცხლე მწარე,
ეს სიყვარული დამრჩება გულში,
ოღონდ მითხარი დღეს ერთი რამე,
თუ როგორ ჩუმად გიყვარდი გუშინ
..........................................................
ქუჩაში ეგდო დახეული დედის წერილი,
ავიღე კრძალვით, საოცარი ვიგრძენი სევდა...
სულ ორიოდე სიტყვა იყო გადარჩენილი
,,არ გაცივდეო!.." _ შვილს წერდა დედა.
არ გაცივდეო!.. ეს სიტყვები გაგათბობს მარტო
მასში უძილო ღამეები და ღრმა ფიქრია...
ოხ, მე არ ძალმიძს არ ვიტირო და არ ვიდარდო,
რომ დედის ლოცვა ნაკუწ-ნაკუწ ქუჩაში ყრია.
მე ამ ლექსს ვარქმევ სიტყვებს, - ბედად გადარჩენილებს,
ვიდრე თვალებში
...
Read More
|
დაირეკა ზარი. მოსწავლეებმა ადგილები დაიკავეს, კლასს მღელვარება დაეტყო. დღეს საკონტროლო აქვთ მათემატიკაში.
"ვაიმე"-კესო ყველაზე მეტად ნერვიულობდა, ვაი თუ წინა საკონტროლოს მსგავსათ ახლაც "ჩფლავდეს".
ხელები უკანკალებდა, სახეზე ფერი არ ედო.გული უფართხალებდა, ლოყებზე ახურებდა, თალები ეხუჭებოდა-გუშინ ღმე ფიქრს შეყვა და გვიან დაეძინა.კესოს ეჩვენებოდა რომ ჩახუთულობა იყო ოთხში.მაგრამ ნუთუ ამას ვერავინ გრძნობდა?! "გამოაღონ ფანჯარა რა იქნება?!" ნატრობდა კესო. იხრჩობა გოგონა, გვერძე დადებულ რვეულს ხელში იღებს რვეულს და ინიავებს. ბუდოვნად ესმის ხმა: "შევინახოთ ყველაფერი, მერხზე მხოლოდ საწერი კალამი დავინახო." კესო ჩანთში დებს რვეულს, მერე ხელეფს აფათურებს და ცხვირსახოცს ეძებს. ვერ იპივა. გახედა გვერძე მჯდომს-ნუნუკას, რომელიც წერაშიუ გართულიყო.
-ნუნუკა....წაიჩურჩულა..
მეგობარს არაფერი გაუგოია, წერასი იყო გართული.
-ნუნუკა...მეორეჯერ წაიჩურჩულა გოგონამ.მეგობარი ტესტს მოსწყდა და უპასუხა:
-რაიყო????
-სალფეტკი ხომ არ გაქვს?! "სელპაკი"....
-მოიცა ვნახო...
ნუნუკამ "სელპაკი" იპოვა და დაქალს გაუწოდა.
შეამჩნია, რომ კესო ვრე იო მთლად კარგათ....
-ცუდად ხომ არ ხარ?
-არა...
კესომ შუბლზე მომდგარი ოფლი მოიწმინდა. არასოდეს უნერვიულია ასე.
გოგონამ იგრძნო ხელი სულები დანამვოდა და გაიწმინდა. მერხზე დაიხედა და დაინახა ტესტის ფურცელი ედო. ხელში კალამი დაიჭირა და ცადა გული დაედო პირველი სავარჯისოს შინაარსისთვის. დაიწყო კითხვა, მაგრამ ორი წინა
...
Read More
|
თითქოს მთელი სამყარო თავზე ჩამოექცა,მისმა ხმამ დაადნო,მის ხმას ამდენი ხანი ელოდა და როცა იმედი გადაეწურა მაშინ დაურეკა ზუსტად,ო როგორ მომენატრე უნდოდა ეთქვა მაგრამ ის ხომ უცხო იყო...
-რომელი ხარ?იკითხა ლიზიმ გაკვირვებული ხმით,თუმცა იცოდა ვინც იყო ის...
-ჯუბა,ვეღარ მცნობ?
-ჯუბა როგორ ხარ?სად გაგახსენდი?
-ხო,გამახსენდი,როგორ შეიძლებოდა შენი დავიწყება,ნუთუ ისევ გცივა?
-არა,აღარ მცივა...
-გინდა შევხვდეთ?
-სად?ჯუბამ ლიზის შეხვედრა მოულოდნელად მთაწმინდაზე დაუნიშნა,ძლივ-ძლივობით მიაღწია ლიზიმ მთაწმინდას,მის გამხდარ ფეხებს აღარ შეეძლოთ მეტი სიარული,სუნთქვა აღარ შეეძლო უკვე..ბოლოსდაბოლოს მიაღწია,სული მოითქვა იქვე მყოფ სკამზე,მთაწმინდაზე საამური სურნელი სუფევდა,თითქოს ისეთი სიმშვიდე იყო,,,ლიზა იქვე დაეყრდნო და თბილისს გადახედა,თბილისი ხელის გულზე იყო დასვენებული და ცხელ მზეზე თბებოდა,ლიზამ უკან გაიხედა და დაინახა კლდის ფორმის საფლავი,ყველაზე საწყლად და ყველაზე მარტო ის ჩანდა მხოლოდ,ვაჟა,გაიფიქრა ლიზამ,ვაჟა ვაჟაა და ეხლაც კი ყველაზე მაღლა დგას აქ...
უცებ მხარზე ხელი იგრძნო,შემობრუნდა და ზღვისფერი თვალები დაინახა,ის ლამაზი და ზღვაზე უფრო ღრმა ზღვისფერი თვალები,ლიზი როგორ ხარ? ლიზი მოეხვია და ლოყაზე ეამბორა, კარგად,სად დაიკარგე!
-ეხლახან გამახსენდი,გამახსენდა შენი ცივი სხეული და თბილი მზერა,ისე მიყურებდი რომ რაღაც გული მეტკინა..
-გული?რატომ?გაწყენინე?
-ხო მაწყენინე,რას მალავ ლიზი,რატომ ჩანს შენს თვალებში ტკივილი,სიცარი
...
Read More
|
გათენდა,მზემ ყვითლად ააღაჟღაჟა მდელო,ბაზალეთის ტბა სადღაც მთის იქით მოჩანდა,ტყიდან 2 ნაბიჯი იყო და გირჩების საამური სურნელი იფრქვეოდა...
ლიზი!ლიიზი!ლიიიიიიზიიიიიი!გაიღვიძე გოგო 3 საათია,არ გცხელა მაინც?
-დამაძინე არ მიძინია გუშინ,წაილუღლუღა ლიზიმ და ძილი განაგრძო.
-რატომ არ გეძინა ადრე ხომ დაწექი?
- ვფიქრობდი,ლიზიმ თვალები გაახილა და ხელზე დაეყრდნო
-რაზე ფიქრობდი?ან ვისზე?
-ყველაფერზე ვფიქრობდი რა,ლაპარაკი მეზარება,ეხლავე ავდგები და ჩამოვალ...
დილით ლიზის დედამ სუფრა გააწყო,ყველამ მიირთვა ლიზის გარდა,საზამთრო ისევ გრილი იყო,ცოტა შეჭამა მერე ერთობლივად ტბაზე წავიდნენ,ტბას მზე აცხუნებდაწყალი საოცრად თბილი და ამავდროულად ბინძური იყო,აბა გოგოებო მე წავალ და 7 საათზე მოგაკითხავთ თქვა მძღოლმა რომელიც ფრიად შეწუხებული იყო სიცხით,დაქალები მანქანიდან გადმოვიდნენ და ტბისკენ გაეშურნენ,ყველა მათ უყურებდა,ტბა სავსე იყო ათასი ბინძურით რომლებიც თავიანთ სიბინურეს ტბას უზიარებდნენ,ყველაზე უარესი კი ის იყო რომ,ეგონათ ყველაფრის კეთება შეეძლოთ...
გოგოებმა წყალს შეხედეს,უცებ ჩასვლის სურვილი გაუქრათ,მერე შორს გაიხედეს და კამკამა სიღრმეს მოკრეს თვალი
-მოდი შევიდეთ
-არა ანა,,ცურვა არ ვიცი
-მაშინ ველოსიპედი ვიქირაოთ,ხომ გაქვს 20 ლარი?
-მაქვს... გოგოები ველოსიპედებისკენ გაეშურნენ,მათი ყურადღება 6 კაციანმა ველოსიპედმა მიიპყრო რომელიც საოცრად კომ
...
Read More
|
არასდოს გაიფიქრებდა ლიზი თუ ვიღაცის ხელი ესეთი თბილი იქნებოდა,მისმა ხელმა გაყინული ზურგი გაალღვო და შერჩენილი ნამი ნელ-ნელა გაათბო,ზღვის ნამი რომელიც ლიზის ზედ შერჩენოდა გაოცებული მიშტერებოდა უცნობს...
- აქ რას აკეთებ ამ შუა ღამისას?
-მეგობარს ველოდები
-ნახევრად შიშველი?
-არ მცივა წამოილუღლუღა ლიზიმ,უცებ გააჟრჟოლა,და აკანკალდა,უცნობს გაეღიმა,გაეღიმა და პიჯაკი გაიხადა,ნაზად მოაფარა ლიზის ზურგზე და კითხა:-ისევ გცივა? ლიზი გაკვირვებული იყურებოდა,თავი სიზმარში ეგონა,აღარ მიუგო ძალითმომღიმარემ,უცებ მთვარემ გაანათა,მუქი ღრუბლები დაიძრა და ნელა ატივტივდა,მთვარემ უფრო კარგად გაანათა ბიჭის ღრმა,ზღვისფერი თვალები,თვალები იღიმოდნენ,არ იყო საჭირო სიტყვები,არ იყო საჭირო რადგან ეს თვალები ყველაფერს ამბობდნენ.. ბიჭს გაეღიმა
-რა გქვია?
-ლიზი თქვენ?
-მე ჯუბა :)
-ჯუბა რა სახელია,ცადა ლიზიმ ხუმრობა და უცნაურად წაიშმუშნა
-მე არ დამირქმევია ჩემი თავისთვის ეს სახელი,ჩემი გადასაწყვეტი რომ ყოფილიყო ბევრ რამეს შევცვლიდი
ლიზის ძალიან აინტერესებდა რას შეცვლიდა,მაგრამ ნახევრად უცნობ ადამიანს ეს ვერ კითხა,
-სახლი სად გაქვს?
-აი იქით მიუთითა ლიზიმ შოორს შოორს,,, '
-თუ გინდა წაგიყვან გაეღიმა ჯუბას,მისი ღიმილი ისეთი ნაზი იყო
-არა,არა შეცბა ლიზი,მეგობარი მალე მოვა,,
ლიზი ადგა,ეხლაღა მიხვდა ადგომას,ზემოთ აიხედა და ვეებერთელა ჯუბა დაინახა,უცებ გაიფიქრა რა ლაწირაკს ვგავარო,ინატრა ქუსლიანი ფეხსაცმლები,მაგრამ რა დროს ფეხსაცმელი
...
Read More
|
სალომე მანქანით მიდიოდა, როცა მობილურმა დაურეკა და წამით მასზე გადაიტანა ყურადღება, და კინაღამ გაიტანა გზაზე გადამსვლელი. სასწრაფოდ დააჭირა მუხრუჭს, გაჩერდა და მანქანიდან გადმოვიდა რათ ბოდიში მოეხადა "დაზარალებულისთვის"...
-ვაიმე...უკაცრავად...ძალიან დიდი ბოდიში...
-აჰა..ხომ ვამბობ, ქალი საჭესთნ ეს იგივეა რაც კაცი მაღლქუსლიანებზეთქო.
სალომეს ნაცნობი ხმა ჩაესმა ყურში და ფერი დაკარგა.
-ხმაზე მიცანი სალო და გარეგნობით ვერა?!-გაეცინა მამაკაცს.
-გოჩა...................
-ხო..ხო....სალო...კესოს მამა დავბრუინდი...........
-არ მჯერა...შენ აქახარ ჩემ წინ დგახარ და ვერაგცნობ...როგორ შეცვლილხარ გოჩა.........
-არ გჯერა?! უნდა დაიჯერო....
სალომე საკუთრ თვალებს ვერ უჯერებდა. მის წინაშე გოჩ იდგა, ის გოჩა ანას ცხოვრებიდან 13 წლის წინ რომ აორტქლდა და აღარც გამოჩნილა.
სალომე და გოჩ კაფეში ისხდნენ და საუბრობდნენ.
-როდის დაბრუნდი?
-სამი დღეა...
-სად იყავი?
-შენ ის მკითხე სად არ ვიყავი....
-რას საქმიანობ?!
-ბიზნესმენი ვარ....
-ვაუ...რამდენისთვის მიგიღწევია ცხოვრებაში...
-უცხოელ ინვესტორებთან მაქვს საქმე და მოკლედ უცხოეთსი ყავის ჩემი ბიზნესი.....
-ყოჩღ! ნამსვილად არ მეგონა ამდენს თუ მიაღწევდა ცხოვრებაში ერთი ნარკომანი ბიჭი...
-შენ ჩემი შსაძლებლობები ვერ დაგიფასებია...ნარკომანი რომ ვიყავი ეს იმას არ ნიშნავდა,რომ ყველაფერი დამთვრებული იყო ჩემთვის....
-მე კი მეგინა ჩიძირე და წასული იყო შენი საქმე....
...
Read More
|
შეიძლება ამაზე გაგეცინოთ, მაგრამ რაც მართლია მართლია, იმ დგღს სახლში ძლივს შევედით, და ეს ჩემი ბრალი იყო. კიდევ კარგი, რომ მამას თვისი გასაღბი აქვს, თორემ გარედ დავრჩებოდით. იმის მიუხედავად , რომ ბევრი ვეძებეთ გასაღები ვერ ვიპოვეთ. გასაღების დაკარგვისთვის არ დავუსჯივარ მამას, მაგრამ არც თვზე გადაისვია ხელი და არ უთქვამს კარგი გოგო ხარო.(თუმცა ამას არც ველოდი.)
სახლში მისულმა კონსპექტი დავასრულე და მერე ტელევიზორს მივუჯექი. საინფორმაციოს ვუყურებდი, ნუ რა არ ხდება თბილისში.... ადრე დავწექი რადგან ადრე ვიყავი ხვალ ასადგომი....მაგრამ ვინ დამაძინა?!
თერთმეტის ნახევარი იყო, როცა გოგოამ შემოაღო ჩემი ოთახის კარები.
-ლიზი....
-ა?!-თავი წამოვწიე უცბად.გამიკვირდა რომ არ ეძინა, ერთი საათის უკან დავაწვინე.
-შენ რა არ გძინავს?
-დაიკო მომიყევი რამე....
-რადროს ეგ არის! წადი დაიძნე!რატომ არ გძნავს?!
-ვერ ვიძინებ.
-დაწექი, დახუჭე თლები და დაიძინებ...
გოგოა ჩმს საწოლს მოუახლოვდა და ლოგინში შემომიწვა.
-მაშინ აქ დავიძნებ...
-არა!არა და არა!-კატეგორიული უარ განვაცხადე.
ვერ ვიტან როცა ლოგინში ვინმე მიწევს მითუმეტეს თუ ეს ჩემი 7 წლის ძმაა...რომელიც მთელი ღამე ვერ ისვენებს, წრიალებს და ფერხებს მირტყავს, შსაბამისად არ მაძნებს, ერთი პლიუსი ისაა, რომ არ ხვრინავს...თუმცა გვერძე ოთახიდან გამოდის მშვენიერი "ჰანგები"-მამაჩემის ხვრინვა.
მოკლედ იმდენი მეწუწუნა, რომ დავთანხმდი ჩემთან დაწოლილიყო იმ პირობით, რომ მთელი ღმე არ იწრიალებდა, მაგრამ
...
Read More
|
დრო გადიოდა,ლიზა ლამობდა რომ ერთფეროვანი ცხოვრება დამთავრდებოდა,იგი ელოდა 18-წლის შესრულებას რადგან სახეზე შრამი მოეცილებინდა,მხოლოდ შრამი ქონდა ნაკლი რომლისაც ძალიან რცხვენოდა,იმედები ქონდა,იმედი იმისა რომ კარიერას აიწყობდა და ფულს იშოვიდა,ფული არ ჭირდებოდა იმისთვის რომ ეღლაბუცა და გაეფლანგა,არა,ფული სხვებისთვის უნდოდა,,,როდესაც ათასში ერთხელ ქუჩაში გაივლიდა,ხედავდა მოხუცებს,ბავშვებს,გაჭირვებულებს,თითქოს გულიდან სისხლდენა ეწყებოდა მათი საცოდაობის ხილვით,უნდოდა,უნდოდა რამე ეშველა მაგრამ რა შეეძლო?ის უბრალო ბავშვი იყო რომელსაც ხელები ცარიელი ქონდა,,,
დაღამდა,ლიზი იდგა აივანზე და ფიქრობდა,ფიქრობდა,წარსულზე,ის იყო ადამიანი რომელიც მუდამ წარსულით ცხოვრობდა..მერე ზემოთ აიხედა და მთვარე შენიშნა,მთვარე ვეებერთელა იყო და პირდაპირ სახეში შესცქეროდა,რა ლამაზი ხარ,წაილუღლუღა თავისთვის,შენი სილამაზე აბრმავებს,შენნაირი რომ ვიყო ყველაფერს შევცვლიდი..უცებ ლიზის მომავალი გაახსენდა,მომავალი რომლის იმედითაც ცოცხლობდა,მთვარო,ნუთუ იმიტომ შემქმნეს რომ მეტანჯა?ნუთუ არ შეიძლება გავიხარო..ამ სამყაროში რატომ ვარ?ნუთუ იმიტომ რომ რაღაც უნდა შევცვალო..
დრო გავიდა,დრომ მისთვის წამიერად გაშალა ფრთები და ჩაუქროლა...ზღვა ვეებერთელა იყო და ტალღებს აქა იქ ათამაშებდა,ნაწვიმარი იყო და მხოლოდ ლიზი და მისი ბავშვობის მეგობარი ანა ჭიკჭიკებდნენ ნაპირას..
-მოდი ვიბანაოთ,ამოიღლუღა ანამ
-ცივა
-მშიშარა ხარ
-ვიბანაოთ ოღონდ ჯერ ვითამაშოთ,ვინც წააგებს პირველი შევა ზღვაში..
...
Read More
|
დილით თვალები გაახილა,პირველად ცხოვრებაში თავლებიდან ცრემლებისგან შემორჩენილი ნამი მოციმციმებდა,სრულიად უაზროდ რადგან ახსოვდა რომ არ უტირია,ციოდა,რაღაც უჩეულოდ ციოდა და ლოგინიდან ადგომა ესეთი ძნელი იყო...მაინც იპოვა ბოლოს ძალა იმისა რომ ამდგარიყო,ადგა და გარეთ გაიხედა,გარეთ თოვდა,პიველი თოვლი გაიფიქრა და ეიფორიაში ჩავვარდა,უმალვე ჩაიცვა საგანგებოდ შემონახული ლამაზი ტანსაცმელი და წასვლა დააპირა,ქვემოთ მანქანა ელოდებოდა,ესე გაეშურა სკოლაში დარდიანად,,,
სკოლაში ბავშვები გარეთ თამაშობდნენ,ის შიგნით შევიდა,უმალვე დაიჭირა ბავშვების მზერა,შურით აღსილი მზერა,მათი თვალები სავსე იყო შურით,ფიქრებით,დარდით...უცებ ლიზიმ გაიფიქრა რა შურთ?ნუთუ მათ შურთ როდესაც მე უნდა მშურდეს მათი...
კლასში შევიდა,ბავშვების თვალებს გაცდა და კლასელების გრილი ზერა შენიშნა,მიესალმა,მათაც უთხრეს სალამი,,,
ცხოვრება ჩვეულებრივად მიდიოდა,დღე-დღეს მიყვებოდა,ღამე-ღამეს,ყოველი დღე კი ისეთი იყო როგოეიც წინა,ერთფეროვნება სპობდა სულს და ღლიდა,სკოლა და მეცადინეობა,მეცადინეობა და სკოლა,არც მეგობრები,არც გასეირნება,არა იმიტომ რომ მას ეს ყველაფერი არ უნდოდა,არამედი იმიტომ რომ უკვე შეეჩვია ყველაფერს,ერთფეროვნებას,და მის იქით ვერაფერს ხედავდა...
გულს აიძულებდა შეეყვარა,შეეყვარა რადგან რაღაც მაინც ყოფილიყო მისი ნუგეში,ირგვლივ ყველას ეგონა რომ თაყვანისმცემლები ყავდა და უამრავი შეყვარებული,თუმცა ეს ასე არ იყო,არ ყავდა და არც არასდროს არ ყოლია,ალბათ იმიტომ რომ ყველას ეგონა რომ ის მათ ზემ
...
Read More
|
-რა ვქნა?!
-არ ვიცი....~
-გამგიტანო და განახო?!
-არა...საშიშია...ნებისმიერ წუთშ შეძლება წაგვადგეს თავზე და რას ეუბნები მერე?! ისედაც არ შერიგებულხართ გუშინს მერე...
-რა ვქნა?
-ნუ ტირი ანა...ეშველება საქმეს...
ანა ადგა და მადუღარა დაადგა.
-როგორც ყოველთვის ორი ერთზე ხო?(ორი კოვზი შაქარი და ერთი კოვზი ყავა).
-კი....
დუმილის შემდეგ.
-მოვიპიქრე!-იმხელაზე წამოიყვირა სალომ, რომ ანა დაფრთხა და გავის ჭიქა გაუვარდა ხელიდა, ყავა ძირს დაიგცა, დინჯანი გატყდა.
-დედა! რა ბოთე ხარ!- შეიცხადა სალიმ. -ანა! არ იცვლები! რა მოუხერხებელი ხარ!
სწვდა ტილოს და მოწმინდა.
-რაო, რას გაკივიხარ შენ კიდე!
-რა და მოვიფიქრე რა უდა ვქნათ...როგორ შევუვსოთ კესუნას ეს სიცარიელე...
-როგორ?!
-უნდა გადადგა ის სეროზული ნაბიჯი, რაც მე გადავდგი 8 წლის წინ....
-ა?!-თვალები გაუფართოვდა ანას.
-და საერთოდ მიკვირს როგორ არ გააკეთე ეს მანამდე...
-რას გულისმობ?! რაზე მელაპარაკები?!
-რაზე და გათხოვებაზე....
-რაზე?!-ლაპარაკში ახლახანს მოსული კესო ჩაერია....
-კესუნა, მოხვედი ძვირფასო?-მივიდა და მოეფერა ნათლია,
-ნო ნათლი, ახლახანს და რაღაცა უსიაოვნოს მოვკარი ყური...-რაზე ლაპარაკობდით?!
-არა , არაფერზე კესო...-თლები დაუბრიალა სალომეს ანამ.
-ხო, ვხუმრობდით უბრალოდ...ჩაურთო სალომემ.
-დე, გშია ალბად....
-რა გვაქ?
-შემწვარე კარტოფილი ფა კატლეტი.
-გააწყვე მაგიდა, და მოვალ... კესო სამზარეულოდან გავიდა, შემოსასვლელში ფეხზე
...
Read More
|
13 წლის შემდეგ:
"ცხოვრებაში დგება მომენტები როცა ყბრალოდ გინდა გაექცე ყველას და ყველაფერს, რეალობას, გინდა ფრთები მოისხა და გაფრინდე სადღაც შორს..ძალიან...ძალიან შორს...იქ სადაც მიფრინავ ვიოღაც გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, გელოდება უკვე დიდი ხანია...წუთებია...საათებია...დღეებია...ვინ იცის რამდენი კვირა გავიდა, რამდენი თვე თუ წელიწადი...მააგრამ ის კვლავ გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, რათა როცა გნახავს გულთან მიგიკრას, ჩაგიხუტოს და გითხრას თუ როგორ უყვარხარ, მთელი გულით, მთელი არსებით, რომ ყველაფერზე წავა შენი გულისთვის, სიცოცხლესაც კი დათმობს დაუფიქრებლად.
იქ გელოდება ადმაინი, რომლის გარეშეც შენ ცხოვრებას სითბო, სიხარული და ფერები აკლია...როგორ გინდა ერთხელ მაინც ჩგკიდოს მისი ძლიერი ხელი და გითხრას: "ახლა შენთნ ვარ, სულ შენთნ ვიქნები, არ მიგატოვებ შვილო არასდროს... ერთი მითხარი მამას სიცოცხლევ ასე ძლიერ რად დაიგვიანე?!"
მე ვისაც ვეძებ გონებაში, გულში, გარეთ თუ შიგნით , დღეა თუი ღამე ეს მამაა ჩემი..."
ანას კესოს დღიური გადაეშლა და ცრემლმორეული კითხულობდა...
"ვიცი სადღაც დგას და მელოდება....
სულერთია სად...აეროპორტში, გაჩერებაზე, ზღვის ნაპირას თუ მატარებლის ბაქანზე....იცის მივალ...ჩვფრინდები მასთან, თუ არ ჩვფრინდი, ზღვას გადავუცურავ, თუ არ მივვურე ფეხით მივალ...იცის მივალ, ჩვეხუტები და ბევრს ვიტირებ, მომენატრეთქო ჩვჩურჩულებ და გავირინდები....მეტყვის რამეს და მოვუსმენ მთელი გულისყურით, დიდი ყურადღებით, რათა სამუდამოდ დავიმა
...
Read More
|
შემიყვარო მინდა
ეს სიტყვებია წმინდა.
მინდა დაგიძახო ლინდა
შენ კი ასე არ გინდა.
მინდა გაჩუქო ვარდი,
რომ გაგიქარვო დარდი
მინდა გაჩუქო ის დღე ,
როცა მე რამე გკითხე.
მინდა , დავწერო ის
რაც ჩემს საყვარელს სჭირს.
მინდა ავღწერო ის
რაც თვით სიყავრულს ქმნის..
|
მე მინდა ვიდგე კვარცხლბეკზე და იქედან გიყურებდეთ… მე მინდა ვიყო გამარჯვებული თქვენთან ბრძოლაში…მე მინდა ვიყო შემოქმედი რომელის შემოქმედებას თქვენ ვერ გაიგებთ… მაგრამ თავს მოიკატუნებთ ერთმანეთის მოსატყუებლად… გამოიყენებთ ყველა სიტყვას რაც იცით ან არ იცით… გაიღიმებთ ნიშნის მოგებით და იტყვით " მივხვდი." მე მინდა იყოთ მადლიერი ჩემს მიმართ - რადგან კიდევ ერთხელ დავინახო თუ რა უმადურები ხართ… მე მინდა რომ თქვენ განმიხილოთ და საქებარი ან სალანძღავი სიტყვები არ დაიშუროთ ჩემს მიმართ - რადგან უბრალოდ დავდგე ჩრდილში და დაგცინოთ… და ბოლოს როდესაც ერთად შეიკრიბებით… მეც მომიწვევთ, რადგან პასუხებს ვერ იპოვით… თქვენ დასმულ შეკითხვebს ერთი აბსურდული ფრაზით გავცემ პასუხს: „ნუ შემეცით თქვენი "ინტელექტით”" - და უბრალოდ გამოვტრიალდები და წამოვალ... მე მინდა რომ ამ ფრაზის გაგონების შემდეგაც განაგრძოთ ბჭობა და ამ სიტყვებში ფილოსოფია ეძებოთ - მაჩუქეთ კიდევ ერთი მხიარული საღამო… |
თუკი ერთგულება არ არსებობს,
ერთად ნუ ვიქნებით მეტ ხანს,
შენი მოლოდინის ჯვარზე გამაკარი,
და მას ერთგულება ერქვას.
თუკი უკვდავება არ არსებობს,
უფალს შევავედრებ შენს თავს,
შევქმნათ საოცარი სიყვარული
და მას უკვდავება ერქვას.
არ წამთ სიყვარულის არსებობა,
და ჩვენ დავუმტკიცოთ ყველას,
ჩვენი გულები რომ შევაერთეთ,
ამას სიყვარული ერქვას.
თუკი მოკვდავია ყველაფერი,
თუკი ვერ ვიცოცხლებთ დიდხანს,
თუკი დასასრული სიკვდილია,
სიკვდილს სილამაზე ერქვას.
თუკი საოცრება არ არსებობს,
მომსწრე სუყველაფრის ჩვენ ვართ,
შევქმნათ ხელთავიდან ყველაფერი
და მას საოცრება ერქვას.
გიკვირს?! მუნჯი ვიყავ ავმეტყველდი.
შენთვის ეს მინდოდა მეთქვა:
დღემდე რაც შევქმენით ჩვენთვის მონატრება,
"თეთრი ღამეები" ერქვას.
|
 შენ მაშინ მოხვალ მარტოობას როცა შეიგრძნობ,
ათი ათასში გამომარჩევ და მე შემიცნობ,
როს უჩემობა შეგაშინებს,დაიღრიალებ,
მაგრამ რაღა დროს,უკაცრავად დაიგვიანებ
ჩემს სულში უკვე სევდისფერად აღარ იწვიმებს
ლექსები შენზე უშენობით აღარ იტირებს
გაყინულ გულში იმ სანატრელ ადგილს დამითმობ
მაგრამ რაღადროს უკაცრავად,მე ვერ გაგითბობ
იმედის ფერი ფერს დაკარგავს და წაერთმევა
ყველაფერს სხვისით სხვა სახელი გადაერქმევა
შენ მოხვალ როგორც უმწეო და ხელებშიშველი
მაგრამ რაღადროს უკაცრავად ვეღარ გიშველი
გაგიჭირდება,სიამაყეს მაინც შელახავ
წვიმაში,მზეში და ნისლებში ვერსად ვერ მნახავ
მომძებნი სადაც დაგეძებდა ჩემი ფიქრები
მაგრამ რაღადროს უკაცრავად იქ არ ვიქნები
მე უშენობით ვალმოხდილი დავიღრიალებ
"როცა გეძებდი სად იყავი?"დაიგვიანე
მთელს სამყაროში ერთი მყავდი ზღაპრად მიმყავდი
ახლა რაღადროს უკაცრავად მე შენ..........მიყვარდი
|
ანა ხშირად უმალავდა ბებიას და ბაბუას სათვალეს, ადვილი მისახვედრია რატო...ხშირად იცმევდა შვებს რათა დიდად არ დატყობოდა მუცელი რომელიც უფრო და უფრო უდიდდებოდა.
ყოველი დილა ასე იწყებოდა:
-ანა, შვილო ჩემი სათვალე ხომ არ იცი სადაა?!
-არა ბებო არ ვიცი....
-ნამდვილად?!
-კი ბებო!ნამდვილად! შეამოწმე თავზ ხომ არ გიკეთია....
-მერაბ! -ახლა ქმარს ეძახის ბებო-შენ ხო არ გინახია ჩენი სათვალე?!
-სულ როგორ კარგავ?!-ბუზღუნებს ბაბუა, და მერე ამბობს რომ მისი სათვალეც არ ჩანს, ამ დროს ანა სახლიდან იპარება. ეს უკვე ტრადიციაა, სულ ასეა....
ანამ და სალომ გამოცდები ჩაბარეს და ატესტატები მიიღეს. ანამ უკლო დაბადების დღეებზე და წვეულებებზე სიარულს, მეტიც ბოლო დროს უარს აცხადებდა, სულ სალისთან ერთდ იყო, დასეირნობდა, ეროვნული გამოცდებისთვის ემზადებოდა, ხშირად რჩებოდა მასთან და ბევრს ფიქრობდა გოჩაზე, რომელიც იმ დღის მერე აღარც გამოჩენილა. სალისთვის არ გაუმხელია, რომ გიჩა იყო კესოს მამა, უბრალოდ გამბედაობა არ ყოფნიდა,რომ სიმართლე ეტქვა მისთვის. ამ საიდუმლოს გულით ატარებდა, მაგრამ ძლიერ უჭურდა, ახრჩობდა, ღმე არ აძინებდა, მოსვენებას და მადას აკარგვინებდა. სააბაზანოში შესვლისას, აბაზანის მიღებისას მკერზე ხელს მოისმევდა და ამაზრზენი კანკალი დაუვლიდა მთლიან ტანში, ემს სხეულს ეხებოდა, კოცნიდა..რა უფლებით! საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, სარკეში ჩხედვისას საკუთარ მხერას თვალს არიდებდა
ისე საშინლად იტანჯებოდა...სააბაზანიში საათობით იკეტებოდა და ტიროდა, მერე გულის რევი
...
Read More
|
მთვარის შუქი ანათებდა საწოლს, რომელზეც ანა იწვა და "ეძინა" (უცნობი ასე ფიქრობდა). ცოტა ხანი დუმდა ბიჭი და გოგონას ცქერით ტკბებოდა, " რალამაზია როცა ჩხუბობს,იცინის, ტირის და რალამაზია მაშინაც კი როცა ძინავს"-ფიქრობდა იგი.
ანა თავს ძლივს იკავებდა, უნდოდა ეყვირა, მაგრამ ვერ ბედავდა.
იგრძნო უცნობი გვერძე მიუწვა და ხელი მოხვია მუცელზე. ანა შეკრთა, ბიჭმა იგრძნო, მაგრამ როცა მის მშვიდ სახეს და დახუჭულ თვალებს დახედა, იფიქრა ან ბავშვი განძრა ან ცუდ სიზმარს ხედავსო.
მუცელზე ეფერებოდა და ხვდებიდა თალები ცრემლებით ევსებოდა, თვისდაუნებურად ლაპარაკი დაიწყო შვილთან : "მამი შენ აქ ხარ, ამ მუცელში, გძინავს, მე კი თვზე დაგდგომივარ და ძილს გიბრთხობ, რა უფლებით?! ალბად უსინდისომ უბარლოდ თავს უფლება ივეცი გსტუმრებოდი და რამე მაინც მეტვა შენთვის, თუ არ გძინავს ვიცი გემსის ჩემი...დედაშენმა რომ გაიგოს ვინ ვარ, არ მაპატიებს და ისე შემიძულებს როგორც არავის ცხოვრებასი...მე კი მეშინია დავინახო მის თვალებში ზიზღი ჩემდამი...დაე არ ვეტყვი, რომ მამა ვარ შენი და ახლოს ვიქნები შენთნ, მოგივლი, გიპატრონებ და არავის მივცემ უფლებას გატკინოს გული...შვილო იცი როგორ მიყვარხარ...გეფიცები შენს თვს შენს გვერდით თუ ვიუქნები არ დაგაკლდება არაფერი...ვილო შენ ძრღვებში ჩემი სისხლი ჩქეფს..."-უცნობმა თვალები დახუჭა და ხელი მოუსვა მუცელს წრიულად."-ვაიმე რა ციცქნა ხარ, რა პატარა, აი აქახარ, სულ ახლოსახარ...ალბად გოგო ხარ, მე გოგო მინდა, დედას დაემსგავსები,მმისი თალები, მიის ტუჩები, ცხვირი და
...
Read More
|
იმ დღეს როდესაც შენ მიმატოვე,
დავრჩი სულ მარტო,ამ ქვეყანაზე,
გზააბნეული,გონდაკარგული,
გეძებდი ყველგან,დღისით თუ ღამე,
რომ ჩამეხედა შენს დიდ თვალებში,
მეთქვა მიყვარხარ და მეყვარები,
მაგრამ ამაოდ,მე ვერსად გნახე...........
პაწუკა გულში დარჩა სიტყვები,
ჩემი ცხოვრების აზრის მიმცემი,
...
Read More
|
წვიმა იწყებოდა.. ქარს ნელ–ნელა მოჰქონდა ჩემი აივნისკენ იასამნის ნაზი სურნელი. ნელ–ნელა წვიმაც იმატებდა და მძიმედ ეცემოდა ფოთლებით დაფარულ გზაზე..ცაზე ფერადი ელვა ლამაზად იკლაკნებოდა.. ბავშვების ჟრიამულით გაყრუებული ქუჩები იდუმალ სიჩუმეს შეეცვალა.. ჩიტები ჯერ კიდევ მსუბუქად დაფრინავდნენ ცაში.. წვიმა კიდევ უფრო გაძლიერდა.. ჩიტებიც ნელ–ნელა თავიანთ ბუდეებს დაუბრუნდნენ. მე აივანზე ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ასველებდა წვიმა მწვანე ბოთლებს და ვფიქრობდი იმაზე, თუ რა საოცრება იყო ეს ყველაფერი.. ვფიქრობდი იმაზე რომ ამ ყველაფრით ღმერთი გველაპარაკებოდა ჩვენ.. ჩვენ მის შვილებს განა ეს საოცრება არ არის?! განა საოცრება არ არის ყოველ დილას ჩიტების ჟღურტული რომ ჩაგვესმის? წვიმა, თუნდაც ეს წვიმა.. საოცარია ცხოვრება.. მაგრამ ადამიანმა იმაზე უნდა იზრუნოს რომ ამ ქვეყნიდან წასულს დარჩეს სახელი.. დიდი ადამიანის სახელი.. ამ ფიქრებში გართულს უცებ ტელეფონის ზარი მომესმა სახლში შევედი და ვუპასუხე
– გისმენთ!
–ნუცა შენ ხარ?
–კი რომელი ხარ?
–ვაკო ვარ შენი დაქალის ლიზას შეყვარებული
– ააა.. და რა ხდება?
–ლიზა ავარიაში მოყვა და საავადმყოფოში წევს შენი ნახვა უნდა და მთხოვა შენთვის დამერეკა..
მე ერთი წამით გადავავლე თვალი იმ ფიქრებს და თავში ისეთმა აზრმა გამიელვა რომ სამყაროში ისეთი რაღაცეებიც ხდება რამაც შეიძლება მთელი შენი ცხოვრება საპირისპიროდ შეცვალოს..უცებ ტელეფონი დავაგდე, მივხვდი რომ ფიქრის დრო არ იყო და მთელი სისწრაფით მივრბოდი საავადმყოფოსკენ..
...
Read More
|
|
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 5 სტუმარი: 5 მომხმარებელი: 0 |
|
|
