მთავარი » 2010 » მაისი » 22
ანა სარკის წინ იდგა და ახლა კაბას აკვირდებოდა.
-კესო!
-ხო დე!
-მოდი აქ, უნდა გკითხო რაღცა....
კესო სამზარეულოდან ჭამა-ჭამით გამოვიდა და დედას შეხედა.
-რა ლამაზი ხარ....
-მართლა?! შეიშნო შექება ანამ.
-ხო, ძალიან ძალიან ლამაზი, როდის იყიდე ეს კაბა?
-არ მიყიდია, მაჩუქეს....
-ვინ?-იკითხა გოგონამ ინტერესით.
-მამუკამ.
-ეგ ვინღა?! ცუდად მოხვდა ყურში კესოს სახელი მამუკა.
-ჩემი უფროსი. არაფერი მომიყოლია მის შესახებ შენთვის?
-არა....კესომ პირდაპირ კითხა, შემოვლის გარეშე-ფლირტი გაქვთ თუ რომანი?
-რააა?
-და არ მითხრა,რ ომ უბრალოდ ახლო მეგობრები ხართ!
-არა არავართ!
-რა ურთიერთობა გაქვთ?!
ანა გაჩუმდა არ იცოდა რა ეპასუხა.
-კესო, მისმინე....
-გისმენ....-გგონამ დოინჯი შემოირტყა და წარბები აწია.
-ჯერ სახე გაასწორე!
კესომ წარბები დაუშვა და დოინჯი მოიხსნა.
-მამუკა ძალიან კარგი ადამინია, ჩვენ ერთ სფეოში ვმუშაობთ....
-დედა, სულ არ მაინტერესებს როგორი ადამინია და ასე შემდეგ, თქვენ ურთიერთობაზე მომიყევი! და საერთოდ აქამდე რატომ არ მითხარი თუ რომანი გქონდა ვინმესთან! ხომ უნდა მცოდნოდა!
-მე ამას "რომანს" არ დავარმევდი...
ანა გაჩუმდა. გაჩუმდა კესოც. ერთმანეთს უყურებდნენ და სიტყვები ვერ მოენახათ საუბრიუს დასაწყებათ. კესოს იმდენი რაღაცის თქმა უნდოდა დედამისისთვოს მაგრამ ჯერ საკუთარ თავს ეკითხებოდა ვუთხრა თუ არ ვუთხრაო.....ბოლოს გადაწყვიტა დედასთან ლაპარაკი არ ღირსო და კარებს მიუახლოვდა.
-კესო! ხ
...
Read More
|
უკვე მერამდენედ გირღვევ მყუდროებას,
უკვე მერამდენედ გირეკავ ღამეში,
ასე უცნაურად ვებრძვი მარტოობას
ლექსებად ჩანესტილს დამშეულ თვალებში.
როგორ ხარ?
ცუდად ვარ.
რა გჭირს??
დეპრესია..დაწერე?
დავწერე,მაგრამ
რეგრესია.
უკვე მერამდენედ ვატარებთ საღამოს
ხიდად გადებული აზრების კვალდაკვალ,
გრანელი??გრანელი..სიკვდილის აჩრდილი,
დინება უკვალოდ,დინება ქარდაქარ.
რა მოხდა?
ცრემლები..
დაწერე?
დავწერე.
გიკითხავ.
შენ მისმენ,
სათქმელი გავწელე..
ხანდახან ვიშუშებ ტკივილის ნაწოლებს,
ხანდახან ოცნების ნაფლეთებს მესვრიან,
ხანდახან მზეს,სხეულს თავთუხად ვატოლებ,
შენ იცი..რა ხშირად ვებრძვი დეპრესიას.
ღამემ დაიტოვა ცრემლების სისველე,
მთვარე აბანავეს თვალში კალმახებმა,
პოეტი არა ხარ?!მოდი და მიშველე,
უზომოდ მჭირდები,მეც და ჩემს ლექსებსაც. |
ცხოვრობდა ერთხელ ერთი ლამაზი გოგონა
მას ყველა ადამიანი კეთილი ეგონა
ეგონა რომ არასდროს იქნებოდა სიბნელე
თავის თავს ეუბნებოდა: "შენ ხშირად იმღერე"
დადიოდა აქეთ იქით, ყველა ლამაზი ეგონა
იხედებოდა გარშემო ყველა მას ეფერებოდა
დაკარგულ ოცნებებში ლამაზი გოგონა
უხაროდა ცხოვრება ეგონა ადვილი
სახეზე ღიმილი, პატარა გოგონა
ოდესმე მოვიდოდა პრინცი მას ეგონა
სჯეროდა რომ არსებობდა, სადღაც სასახლე ელოდა
თავის პრინც გამუდმებით ელოდა.
ყველას ეგონა რომ დიდი გაიზრდებოდა,
დაჭკვიანდებოდა და ოდესმე მიხვდებოდა
რომ ძნელია ცხოვრება.
ძალიან ძნელია მაგრამ თავისი ოცნება
მისთვის ყველაფერია.
ცხოვრობდა ერთხელ ერთი ლამაზი გოგონა,
ცხოვრებაც თავისზე ლამაზი ეგონა,
ის ელოდა, თავის პრინცს, დიდხანს ელოდა,
და მისი ოცნებებიც ნელ_ნელა ქრებოდა.
ცხოვრობდა ერთხელ ერთი ლამაზი გოგონა,
ცხოვრებაც თავისზე ლამაზი ეგონა,
ის ელოდა თავის პრინცს, დიდხანს ელოდა,
და მისი ოცნებებიც ნელ_ნელა ქრებოდა.
ელოდა, სჯეროდა რომ ის გამოჩნდებოდა,
წაიყვანდა სასახლეში და მოეფერებოდა,
იმედს არ კარგავდა და სიცოცხლით ტკბებოდა
ის ბავშვობის წლები კი ნელ_ნელა ქრებოდა.
პატარა ანგელოზი უყურებდა ცას
მის თალებში ნაპერწკალი ჩნდებოდა
იღიმებოდა და სიცოცხლით ტკბებოდა,
და სხვა არაფერი მას არ ენაღვლებოდა,
ყველა ეჰერებოდა, ჭკუას არიგებდა
სჯეროდათ რომ ი
...
Read More
|
გოგონები გაიზარდნენ უკვე მეეცხრე კლასელები იყვნენ…დგე დგეს მისდევდა საატი საატს ტვე ტვეს სეზონი სეზონს და ისე ცჰქაარა გადიოდა დრო რომ ვერც კი ხვდებოდნენ…
ტეო-მარ რასჰვები როგორ ხარ?
მარი-კარგად სიხარულო სჰენ?
ტეო-რავი გოგო დგეს მოწყენილი ვარ ზალიან : (
მარი-აუ ნუ გადამრევ…რატო გოგო?
ტეო-გოგო იკაზე რო გიყვები ხოლმე ხოიცი…ეხლა ვხვდები რომ კიარ მომწონს მიყვარს არ სჰემიზლია უიმისოდ სულ მინდა რომ ვხედავდე,მინდა რომ სულ მის გიმილს უყურებდე,მის ტვალებს,მის მზერას,რომ ვხედავ არვიცი რა მემარტება მუხლები მეკვეტება,მტლიანად ვცახცახებ,გული იცი როგორ ფეტქავს?ლამისაა გასკდეს.ასეტი რეაქცია არასოდეს არავის დანახვაზე არ მქონია.ნუტუ სიყვარულია ეს მარ?ნუტუ მიყვარს?საკუტარ ტავს ვარწმუნებ რომ არაა სიყვარული მაგრამ მასჰინ სიყვარული ტუარა რა არის?რატომ მაქ ესეტი რეაქცია მის დანახვაზე?რატომ მინდა რომ სულ ვუყურო?...
მარი-ტეო გიყვარს?მგონი მარტლა სჰეგიყვარდა იკა,ასეტი ჰაფიქრებული არასოდეს მინახიხარ მუდამ მასზე ფიქრობ.არასოდეს გინატრია ვინმესტან დაახლოვება,ტუმცა სჰენი რა ვერ გამიგია იცი?ხვდები რომ გიყვარს,გინდა ურტიერტობა,მაგრამ ტავად არ აზლევ სასჰვალებას,გამარჯობას არ ეუბნები როდესაც ტიტიქმის სულ ერტად ყოფნა გიწევტ(ერტი ‘’უბნელები’’იყვნენ ტეო და იკა)
ტეო-არვიცი მარ ზალიან მინდა მასტან ურტიერტობა,მინდა მივესალმო,მასტან ერტად ვიხუმრო ტუ მოვიწყინო,მაგრამ არ სჰემიზლია,არვიცი რატომ
...
Read More
|
იცით? ერთხელ მეც მიყვარდა ძალიან მაგრად... ის ჩემს გულში ცხოვრობდა 4 წელი , პირველად რომ ვნახე 8 წლისანი ვიყავით... ისე დიდათ არ მიყვარდა ბიჭებთან ურთიერთობა, არვიცი ეს რისი ბრალი იყო, იმ კრეტინების რომლებიც ჩემს ეზოში დარბოდნენ ხელგაწვდილი და გაიძახდნენ ბახ ბახ... თუ ჩემი არანორმალური თანაკლასელების რომლებიც იატაკზე ღორებივიტ გორაობდნენ და ერთმანეთს უბაგუნებდნენ???
მაგრამ ის არ ჰგავდა მათ...ზაზა გავიცანი მაშინ როცა დასასვენებლათ ვიყავი,თაფლისფერი თვალები ჰქონდა რომლებმაზ დაათკბეს ჩემი გული...მას არაჩვეულებრივი ხმა ქონდა რომელიც ყველას მერჩივნა მაშინ, ისე მამაკაცურად იქცეოდა მიუხედავათ თავისი ასაკისა....
მე მის 6 წლის დასთან ვმეეგობრობდი არ ვეუბნებოდი ჩემს საიდუმლოს... გავიდა ის ლამაზი წელიწადი, მეორე წელსაც შევხვდი ის ჩემს მეგობარს ნიას გავაცანი, ფოთლები შრიალებდნენ მზე თვალს ეფარებოდა..
როცა ნიამ თავისი სახელი გააცნო მას, მე არ გამიგონია მისი სახელი, მაგრამ, ჩემი ცრემლები ღამემ დაფარა, ჩემი ქვიტინი ქარმა დაახჩო რადგან ზაზამ თქვა რომ მისი სახელის ნაცვალად რომ ,,შეყვარებულს ნიაკო ერქვა''..........
იმ ღამეს ცრემლების მორევში ვბანაობდი...ყველაფერი უფრო საშინლად მეჩვენებოდა მძულდა ჩემი თავი ვიგრძენი მისი დაკარგვა გავიდა... 2 წელი მე უიმისოდ ვცხოვრობდი ოთხ კედელში... არ მინახავს მას შემდეგ პირადად, მაგრამ ის მოგონებად იქცა ფიქრებსჰი, და მოგონება ფერად წიგნებ
...
Read More
|
როცა გეძახი,როცა მინდიხარ,
როცა აღმაღგზნებ და როცა გელი,
ჩემგან ყოველთვის მაშინ მიდიხარ
და გამოწვდილი მირჩება ხელი.
როცა მოვილტვი,როცა მიყვარხარ,
როცა მოგდევ და შენობას ვნატრობ,
ვიღაცას სწორედ მაშინ მიყავხარ
და ჩემი წილი ალერსით გათრობს.
როცა მწყურიხარ,როცა მაგიჟებ,
როცა გიჩოქებ,როცა ვენთები,
მაშინ დუმილის ზღურბლზე აბიჯებ
და ცრემლად დამდის წვიმის წვეთები.
როცა ვივსები,როცა ვარ შენი,
როცა გნებდები,როცა მინდიხარ,
როცა ვიჯერებ,ჩემს ყოფას შვენი,
ჩემგან ყოველთვის მაშინ მიდიხარ. |
არ მსურს ჩემს ლეკსში რომ იყოს სევდა. ანდაც დარდი და ან მწუხარება. არ მინდა სხვისთვის ჩემი პრობლემის. და სატკივარის გაზიარება. მაგრამ რა ვქნა თუ ამ ჩემმა გულმა. ეს სიმარტოვე ვერ დაიტია. რა ვუყო თუ კი ჩემთვის ცხოვრება. მხოლოდ წუხილი მხოლოდ ფიქრია. დედას ვფიცავარ მართლა არ მინდა. ამ სევდიანი ლექსების წერა. მაგრამ რა ვუყო თუ ჩემი სული. სისხლით და ცრემლით მოგავს ნაფერავს.
...
Read More
|
საკუთარი თავის რწმენა დამიბრუნე.
შენ მე დაკარგული მაჩუკე ოცნება.
და ეხლა მჯერა ის რაც არ მჯეროდა.
თურმე ცხოვრებაში ხდება საოცრება.
დამაიმედე და მაგ შენი სიტყვებით.
უკვე დამავიწყე ყველა სადარდელი.
გთხოვ არ გაიოცო ასე უცებ ჩემთვის.
შენტან შეხვედრა თუ გახდა სანატრელი.
|
შენ ალბათ ახლა არ გცალია ნამდვილად ჩემთვის,
მე კი კვლავ ისევ შენზე ვფიქრობ, შენ თავს ვფიცავარ,
მენატრები და ვერ გავიგე რისი ბრალია,
რომ შეგეჩვიე, თუ იმის, რომ უკვე მიყვარხარ. მე უშენობა, ვხვდები მალე ბოლოს მომიღებს,
შევეწირები ტკივილნარევ ამ მონატრებას,
შენს ნახვას ალბათ ვერასოდეს ვერ ვეღირსები,
სულ ასე დარდში და სევდაში გავლევ ცხოვრებას. მე ამ სიტყვებით ჩემ სიყვა
...
Read More
|
ლოდინში ძალიან დიდი დრო გავიდა,
ისევ პასუხს ველი შენგან,
კის მეტყვი თუ არას ეგ ეხლაც არ ვიცი,
არადა ძლიერ მსურს შენთან,
არ ვიცი, რატომ გიყვარს შენ ჩემი წამება,
კის თუ ვერ ამბობ მითხარი არა,
იცოდე, აქამდე ძლიერ მიყვარდი და
ლოდინმა შენი თავი უფრო შემაყვარა. |
ყოფნა არ ყოფნის შორის გაქრა ყველა საზღვარი,
ბედნიერების მოლოდინიც დასრულებულა,
სულში ჩამდგარა სუსხიანი ცივი ზამთარი,
ისე, რომ ჩემთვის გაზაფხული არ დაწყებულა.
სადღაც გამქრალა ყველა ნატვრა, ყველა ოცნება,
და იმედებიც უგზოუკვლოდ შემომძარცვია,
სიყვარულიდან დამრჩენია მხოლოდ ტკივილი,
უბედობამ რომ სულ გაწირა და დაამსხვრია.
გავმხვდარვარ რაღაც უპატრონო ბედის პატრონი,
ჩალის ფასადაც აღარ ფასობს ჩემთვის ცხოვრება,
გული ავსილა სევდიანი ტკივილის გრძნობით,
ფიქრით და დარდით ამერია უკვე გონება. |
ჩემმა სიცოცხლემ ტანჯვის მეტი რა მომიტანა,
ბედმა გამწირა ცხოვრებამ კი გზა ამირია,
თუმც ჩემმა გულმა ბევრი დარდი გადაიტანა,
მაგრამ მე მაინც ამის გამო არ მიტირია, მე ამ ცხოვრებამ დაუნდობელ მკვლელად მაქცია,
ვიცი, დრო მოვა და მეც მომკლავს ოდესმე ვინმე,
მაგრამ ამაზეც არასოდეს არ მიდარდია,
როგორც ვიცხოვრე სიკვდილამდეც, ისე ვიცხოვრებ.
...
Read More
|
მესმის სამყაროს შორეული მელოდიები,
შორს ზღვის ნაპირზე სატრფოს ტირის თეთრი თოლია,
სიკვდილს ველი და სიკვდილამდე დაველოდები,
ვიცი სიკვდილი უკვდავების ჯაჭვის რგოლია.
ყველა ცოცხალი ვიცი არის სიკვდილმისჯილი,
დასაწყისივით დასასრულიც თითქოს ნოლია,
თითქოს რადგანაც სიცოცხლე ხომ გრძელდება ისევ,
სხვა სატრფოს ეძებს ზღვის ნაპირზე თეთრი თოლია.
ეს ყველაფერი ასე იყო ასე იქნება,
მართლაც არ არის ჩემ სიტყვებში რამე ახალი,
სადღაც მელიან მე ჯალათი და სახრჩობელა,
და სადღაც უკვე გათხრილია ჩემთვის საფლავი.
|
გაგაოცებდი ჩემი სულის ნაზი ფერებით,
ტუჩის შეხებით,
კოცნით კი არა_მოალერსებით!!!
გაგაოცებდი ჩემი სულის ცრემლით, ფერებით,
ფერად-ფერადი სიზმრების თოვით გაგაოცებდი.
დაგიკოცნიდი_
სულს,
გულს,
თვალებს
ასე სევდიანს,
ბაგეს მთრთოლვარეს,
მერე გულში ჩაგიხუტებდი.
დაგიფარავდა ჩემი სული ქვეყნის ავდრისგან,
და ყოველ დილას გაჩუქებდი ზღაპარს ახდენილს.
დაგიკოცნიდი_
ღიმილს,
ცრემლებს,
"ნეტას" ნაღვლიანს,
შენ რომ გდომოდა,
მთელ ცხოვრებას კოცნად გიქცევდი!
....................................................................
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე? როცა გვერდით გყავს შენი სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე? როცა ბევრისთვის შენ ხარ სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე? როცა თვითონ ხარ შენ ეს სიცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე? როცა გეტყვიან დიდხანს იცოცხლე,
რა ლამაზია იცი სიცოცხლე? როცა გეტყვიან, ჩემო სიცოცხლე !<
...
Read More
|
sheni leqsebi, sheni sityvebi
ar waishleba am gonebidan
supta purcelze sheni fiqrebi.
akviateba gagonebidan.
shens sityvebs usmens mteli qveyana
da dagafases roca waxvedi
me amit dardi shemomeyara
shens tkivils turme sul ar amxeldi
shen chemtvis adre iyavi muza
axla ki mxolod mosaginari
shen rom waxvedi avwie yuza
da me davwere gasagonari
gasagonari im xalxisatvis
visac uyvardi da gapasebda
ar mimimartavs me par-xmlisatvis
vicodi leqsi kvlav agavsebda
da mec davwere es mokle
leqsi chemi gulidan amomavali
da me es momxvda rogorc guls nemsi
sheni viqnebi shtamomavali
.................................................
me es davwere wyvdiad gameshi
misi xateba rom momelanda
da gaminatda ucbat tvalebshi
tavshi fiqrebi kvlav ameblanda
vdgavar da vumzer cremlian tvalze
sichumem saxlshi daisadgura
titqos daviwvi me cecxlis alze
misma tvalebma gamanadgura
es gulis petqvac titqos cherdeba
da mochvenebas sibnele paravs
suntqva tandatan upro dzneldeba
...
Read More
|
................... Cool Photography
|
გამოგიზოგავ როგორც სიცოცხლეს
და მოგენდობი ვით მიწას აღთქმულს,
ზმანებათ შორის მოსიარულეს,
შენ საოცნებო სიონის ასულს.
ამ ქვეყანაზე ძნელია მოსვლა
და უძნელესი ასვლა ზეცაზე,
როგორც მთასვლელის ბოლო ლაშქრობა
თვალ შეუწვდენელ მწვერვალთ მწვერვალზე.
როგორც წმინდა განძს ისე დაგიცავ,
შენით მოხატულ ჩემს ცხრაკლიტურში
და ცივ ნიავსაც არ მოგაკარებ,
უშენოდ შეშლილ ჟამთ შესაყარში.
ქვიშის საათად ჩამოიშლება
ამ ნაბოლარა აწმყოს მარცვლები
და მომავლის მზეს მივეგებებით,
ღამე მოვლილი და ნაწვალები.
|
მე სანთელს ავუნთებ ღმერთს...შენზე ვილოცებ
ვიცი არ დამიშლის ამას...
მაინც არ მასვენებს მწარე სინამდვილე
ახ... ნეტავ ვიცოდე სადხარ...
თაფლის სანთელივით ხელში დავიღვრები
და სულს დავედები ხატად,
ოცნება დაიქცევა ფიქრი დამიდნება
ან ნეტავ ვიცოდე სად ხარ...
მხოლოდ მე დავრჩები მარტო ჩემს ფიქრებთან
ხან თუ გაგიხსნებ მარტოს...
ჩემს თავს ვუბრაზდები, რატომ მომენატრე,
რატომ შემიყვარდი რატომ???
სული ამმღვრევია, გული ჩუმად ტირის,
სხეულს გულის დგაფუნი აკრთობს
და სულ ამას ვფიქრობ.....
ასე ძლიერ მაინც, რატომ შემიყვარდი რატომ??
|
მიყვარხარ გესმის?! ჩემიხმაარის,
ჩემიფიქრები ახლა შენია...
შუაღამისას მთრთოლვარედ რომ გწერს,
ამ ლამაზ სიტყვებს, ჩემი ხელია.
მიყვარხარ ვერ გრძნობ?! მაშინ უფალს ვთხოვ,
რომ გაგრძნობინოს ჩემი ვედრება,
შენ ტკბილად გძინავს მე კი ამაღამ,
მხოლოდ შენს ფიქრში ჩამეძინება...
თითქოს გამხელის წუთები დგება
ჩუმად მკარნახობს სიტყვებს განგება,
მიყვარხარ მეთქი არ გეტყვი რადგან
სიყვარულს აზრი დაეკარგება..
როცა ყველაფერს ქარი წაიღებს,
გრძნობას გაფანტავს თეთრი ნისლები,
ჩემში დარჩება ლამაზ ოცნებად,
ჩემი ცხოვრების ფიქრი იქნები.
სათქმელი იქნებ ბევრჯერ ვერ გითხრა,
მე შენთან კარგო დუმილიც მიჭირს,
რამდენჯერ ჩუმად მომნატრებიხარ,
ამ გულის გარდა არავინ იცის
|
1995 წელი. საქართველო. თბილისის ერთ–ერთ სკოლაში მეორე გაკვეთილი მიმდინარეობდა. 68 წლის ისტორიის მასწავლებელი დერეფანში მიაბიჯებდა მშვიდად. ამ დროს ფანჯრიდან ბავშვების მხიარული ჟრიამული და ლაპარაკის ხმა შემოვიდა. მასწავლებელმა ფანჯარაში გაიხედა. მეთერთმეტე კლასელები ეკთად შეკრებილიყვნენ და მხიარულობდნენ. მასწავლებლის თვალებში სევდის ნაპერწკლებმა გაიელვეს. სევდიანა ღიმილი შეაგება მათ მხიარულ სიცილს. ღრმად ამოიოხრა და ჩურჩულით თქვა: სულ ასე ბედნიერები ყოფილიყავით, არასოდეს არ გენახოთ ცრემლი და ტკივილი. წარსულის ზმანება შემოეხვია მის გონებას, კიდევ უფრო სევდიანი გახდა, კიდევ უფრო გულჩათხრობილი. აქამდე 68 წლის ქალი ჯერ კიდევ არ გათხოვილიყო და ამის მერე აღარც გათხოვდებოდა. მარტო ცხოვრობდა პატარა ბინაში, არავის ემეგობრებოდა, არავის უმხელდა თავის საიდუმლოს. წარსულის ზმანება მის გულს ჭამდა და უარესად აბერებდა.
ბავშვები მას შინაბერას ეძახდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ იგი კეთილი ქალი იყო და ბავშვზე ხმა არასდროს არ აუწევია, მისი ყველას ეშინოდა.
მას ნუცა ერქვა განსაკუთრებით ემოციით ხსნიდა გაკვეთილს მეორე მსოფლიო ომის შესახებ. იგი თვალზე მომდგარ ცრემლს ვერასოდეს ვერ იკავებდა, მაგრამ მაინცამაყად თავაწეული დადიოდა მუდამ. ყველამ იცოდა, რომ მეორე მსოფლიო ომში მონაწილეობა ჰქონდა მიღებული. მაშინ იგი 17 წლის მხიარული გოგონა იყო.
1942 წელს ომის გენია იმ ადგილს შეეხო, სადაც იმ დროს ცხოვრობდა ოჯახთან ეკთად, სტალინგრადის მიდამოებში. მის სახლს ბომბი დაეცა, ყველა მო
...
Read More
|
უკადრისი იკადრა, _ უთხრა მოხუცს მეფუნდუკე ქალმა, _ მძინარე ქალისთვის არ უნდა ჩაედო თითი პირში ან გაეკეთებინა რაღაც ამდაგვარი.
იასუნარი კავაბატა, `მძინარე მზეთუნახავების სახლი~
1.
ოთხმოცდაათი წლისა რომ გავხდი, გადავწყვიტე, დაბადების დღის აღსანიშნავად საკუთარი თავისთვის თავად მიმერთმია საჩუქარი _ უბიწო გოგონასთან გიჟური სიყვარულის ღამე. როსა კაბარკასი გამახსენდა _ იატაკქვეშა დაწესებულების დიასახლისი: როგორც კი `ქორფა~ გოგოს ჩაიგდებდა ხელში, მაშინვე თავის გულუხვ კლიენტებს ატყობინებდა. მე არ მიზიდავდა მისი ბილწი შემოთავაზებები, მას არ სჯეროდა ჩემი პრინციპების სიწმინდისა. `მორალი დროის საქმეა, _ ღვარძლიანად ქირქილებდა ის. _ მოვა დრო, თვითონ დარწმუნდები~. როსა ჩემზე ცოტათი უმცროსი იყო. რამდენი წელიწადია არაფერი ვიცი მის შესახებ. იქნებ აღარც არის ცოცხალი, მაგრამ ყურმილში მომესმა თუ არა ხმა, მაშინვე ვიცანი _ როსა იყო. ეგრევე მივახალე:
_ დღეს _ კი.
როსა კაბარკასმა ამოიოხრა: `ეჰ, ჩემო ნაღვლიანო ბრძენკაცო, მთელი ოცი წელი სადღაც გადაიკარგები, მერე უცებ გამოჩნდები და შეუძლებელს მთხოვ~. მაგრამ ხელობა მაინც ხელობაა და როსამაც ასარჩევად რამდენიმე ვარიანტი შემომთავაზა: ყველანი ხმარებაში გაცვეთილები იყვნენ. უსათუოდ ქალწული და უსათუოდ ამაღამ-მეთქი, _ ვთქვი შეუვალად. როსა დაიბნა: `კი მაგრამ, რისი იმედი გაქვს?~ `არაფრის, _ როსამ მტკივნეულ ადგილზე დამადგა ფეხი, _ მშვენივრად ვიცი, რა შემიძლია და რა არ შემიძლია~. როსა ცოტა დამშვიდდა: `ბრძენმა ხალხმა ყველ
...
Read More
|
საკუთარი დაბადების დღე _ ოთხმოცდაათი რომ შემისრულდა _ როგორც ყოველთვის, დილის ხუთ საათზე გამოღვიძებულს გამახსენდა. ერთადერთი საქმე, რაც ამ დღეს უნდა გამეკეთებინა, საკვირაო სტატია იყო `დიარიო დე ლა პასისთვის~. დილის სიმპტომები იდეალურად მიწყობდა ხელს, სულაც არ მეგრძნო თავი ბედნიერად: ძვლები მტეხდა, უკანალში ცეცხლი მეკიდა და სამი თვის გვალვის შემდეგ ჭექა-ქუხილიც სერავდა ზეცას. ხელ-პირი დავიბანე, თაფლიანი ყავა დავლიე, ორი ღვეზელიც მივაყოლე და საშინაო ტილოს ხალათი ჩავიცვი.
იმდღევანდელი სტატიის თემას, რა თქმა უნდა, ჩემი ოთხმოცდაათი წელი წარმოადგენდა. ასაკზე არასოდეს მიფიქრია, ისევე როგორც არ მიფიქრია, ვთქვათ, სახურავი არის თუ არა სადმე გახვრეტილი... რამდენმა წყალმა ჩაიარა, რამდენმა ზამთარმა თუ ზაფხულმა...
ბავშვობაში გამიგონია, როცა ადამიანი კვდება, მის თმაში ჩაბუდებული ტილები შეშინებული იფანტებიან თურმე ბალიშზე ახლობლების სამარცხვინოდ. გაგონილმა ისე დამზაფრა, რომ მახსოვს, სკოლაში წასვლისას თმა პირწმინდად გადავაპარსვინე, ხოლო აქამდე შემორჩენილ ორ-სამ ღერ ამობიბინებულ ბალანს ძაღლებისთვის განკუთვნილი იასამნის საპნით ვიბან. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვა, როგორც ახლა ვაანალიზებ, სირცხვილის გრძნობა უფრო მძაფრად ჩამომიყალიბდა ბავშვობიდანვე, ვიდრე წარმოდგენა სიკვდილზე.
უკვე რამდენიმე თვეა ვფიქრობ ჩემს საიუბილეო სტატიაზე. იგი განვლილ წლებზე საყოველთაოდ მიღებული ვიშვიშით კი არა, სიბერის განდიდებით იქნება გაჯერებული. ნეტავ როდის მივხვდი, რომ დავბერდი? ჰო, გავიხ
...
Read More
|
ზამტარია...ცივა...17 იანვარია,უკვე გამტენიაა და დადგა ამდენი ხნის ნანატრი წამი...
მაია-ჰემი ანგელოზი
ექიმი-გოგონაა...პატარა ანგელოზი ულამაზესი გოგონა
გოცჰა-ცჰვენი ანგელოზი...
მაია-ცჰვენი პატარა გოცჰა,ცჰვენი ანგელოზი
გოჰა-ნახე რა სატუტია,რა პატარაა,ანგელოზია ნამდვილი ანგელოზი
მაია-ულამაზესია გოჰა,ცჰვენი ანგელოზია,
გოჰა-სჰეხედე მის ტვალებს სეტი პატარა და უზირო,მისი ტუცჰებიიი,ტუცჰები ნახე მარწვივიტ წიტელი ტუცჰები,სჰოკოლადისფერი და სჰოკოლადივიტ ტკბილი,ასეტი პატარაა და როგორ ატბობს ცჰვენ გულებს,საოცრებაა ის გმერტის საცჰუქარია...რა დავარქვატ ცჰვენს ანგელოზს?
მაია-ტეო : ))
გოჰა-ეგ ზუსტად ის სახელია რომელიც მას სჰეეფერება მასავიტ ნაზი და სატუტია...გეფიცები,გეფიცები ცივ ნიავს არ მივაკარებ დედოფალივიტ მეყოლება,მის მარწყვივიტ ტუცჰებზე მუდამ გიმილი იტამასჰებს,მისი უზირო ტვალებიდან არასოდეს გადმოვარდება ცრემლი გპირდები...
მაია-ის ცჰვენი მზე,მტვარე,ვარსკვლავები,სიტბო,სიყყვარული ის ცჰვენი ყველაფერია...გავიდა დრო ტეო ისევ ისეტი ულამაზესი იყო მისი სჰავი კულულები ტხელ წელს ეხებოდა,მუქი ტაფლისფერი ტვალები ისეტი უზირო იყო,მისი ტუცჰები მარყვივიტ წიტელი...დახტოდა აქეტ-იქიტ დატიტინებდა მუდამ იგიმოდა...ვინც კი დაინახავდა ყველას სიხარულს გვრიდა ყველას უყვარდა,როგორ სჰეიზლებოდა არ გყვარებოდა ნამდვლი ანგელოზი,მხოლოდ ფრტები აკლდა,მისი გული...საოცარი გული ქონდა ტბ
...
Read More
|
ქეტინო-გამარჯობატ ბავსჰვებო მე ტქვენი ახალი დამრიგებელი ვარ უკვე დიდიები ხარტ დაწყებიტი კლასები დაამტავრეტ…იმედია გაუგებტ ერტმანეტს და მალევე გავიცნობტ…ტეო ყველას აკვირდებოდა და ტეოს ყველა,ყველა უყურებდა ყველა მოაჯადოვა ტავისი მომხიბვლელობიტ პირველ დგეს მარტო იჯდა ტავისტვის,ბიცჰებსჰი მასჰინვე სიმპატია დაიმსახურა.მარი-გამარჯობა ტეო მე მარი ვარ წამო გარეტ გავიდეტ…ტეო-კარგი მარი.სასიამოვნოა სჰენი გაცნობა….საოცრად დაახლოვდა ყველასტან ყველას უყვარდა,ტეო და მარი კი დალევე დადაქალდნენ…გადიოდა წლები ტეო იზრდებოდა არ იცვლებოდა მისი სილამაზე,მისი ტვალები,მისი ტუცჰები,არც მისი გულცჰვილი გული არ სჰეიცვალა,ყველა უყვარდა ყველა მაგრამ გამორცჰეულად მაინც არავინ არ უნდოდა ვინმე სჰეყვარებოდა იმის მიუხედავად რომ ‘’პაკლოები’’უკვე ტავს აბეზრებდნენ,ყოველტვის ცდილობდა ისინი ტავიდან მოესჰორებინა მაგრამ საკმარისი იყო ტვალებსჰი ცჰაგეხედა და ის უკვე გიყვარდა…ის საოცრად ცელქ კლასჰი მოხვდა არა მატზე ცელქები კიარა უფრო გიჯები იტქმოდა,მასწავლებლებს აწამებდნენ ასე ვტქვატ მატი ‘’რისხვა’’იყვნენ…ცხოვრება ცჰვეულებრივ რიტმსჰი გრზელდებოდა…ზაფხული მოახლოვდა
ტეო-აუ გოგოებო რა მაგარია ზაფხული,წავალტ დასასვენებლად : ))
მარი-დავისვენებტ სკოლიდან:D
სოფო-ამოვისუნტქებტ რაა…მაგრამ მომენატრებიტ : (
ტეო-მეც მომენატრებიტ გოგოებო
მარი-ზალიან მაგრად ტან.არაუსჰავს მალე გავა არდადეგები და დავბრუნდებიტ ისევ ამ სკოლასჰი : ))…წავიდნენ დასასვენებლად,არაცჰვეულებრივი ზაფხული იყო,ცხელი და მხიარული
...
Read More
|
მიუხედავად იმისა რომ დეა თვალიდან ქრებოდა,გოგა მას გაეკიდა,გამწარებული გაეკიდა და უხეშად ხელით შემოაბრუნა..
-შენ იცი მე რა გამიკეთე?შენზე მაოცნებე, შენ მე იმედი მომეცი და დამამცირე...დეამ მას თვალებში შეხედა და უთხრა..
-გტკიოდა არა?გული ქტკიოდა როცა მას ვეხვეოდი,ვესაუბრებოდი,როცა ის მიყვარდა შენ გტკიოდა გული,ძნელია არა მომისმინო?ძნელია მოისმინო როგორ გამცირებ და ვერაფერი თქვა,ძნელია გაჩუმდე და ფიქრები გულში ჩაიტოვო..დიახ,მე შენ დაგამცირე,აგიგდე,გული ამოგაგლიჯე და იმედები გაგიქრე,,დიახ.,მე შენ მოგკალი გოგა,,,თუმცა ვერ ვნანობ გესმის?მშვენივრად მესმის რას გრძნობ თუმცა ვერ ვნანობ,,სახეში გიყურებ და არაფერს ვგრძნობ..ჩემმა სიტყვებმა ამ წამს გული გაგიტეხა,გაგიპო,ეგეც ვიცი,ვიცი და არ არის სიტყვები იმის გადმოსაცემად საჭირო თუ რას გრძნობ,საკუთარი თავი გძულს რომ მე,დემონია გამაღმერთე..ახლა კი იძიე შური,წინ გიდგევარ,არ გეწინააღმდეგები,იძიე შური და აიღე ეს დანა,დეამ ბიჭს დანა გაუწოდა..."მიდი,რაც გინდა მიყავი,მე შენი მესმის,დამცირებული ხარ და გინდა იტირო,თუმცა ცრემლებით თავის დამცირება არ გინდა.. "დანა რატომ მომეცი... 'ამ დანით დამსერე,იქნებ მოგეშვას,იქნებ გულზე მოგეშვას გოგა..."მე ამას არ ვიზამ...გოგას საოცარი სიძულვილის გრძნობა გაუჩნდა იმ წამს,საოცრად ძულდა დემონია და საკუთარი თავიც...მთელი არსებით აბღავლდა გოგა და დანაში მთელი სულის ტკივილი ჩააქსოვა..
გათენდა,ძნელია მთელი ღამე ბოდიალი,უცებ სახლამდე მიაღწია დემონიამ,კარებზე დააკაკუნა...კარი
...
Read More
|
მანქანა დაიძრა,დეა ცდილობდა არ ეფიქრა,ტურში ჩაესმოდა მისი სიყვრბი,მისი ისტორია გავდა ერთდროულად დედამისის ისტორიას,მის ისტორიას და უფლის ისტორიას..თითქოს მოხუცი მოლანდება იყო რომელიც წამში გაქრა,,,არასდროს უგრძვნია დემონიას დედისადმი ესეთი ლტოლვა,ამ წამს ისე შეეცოდა დედამისი,დედამისი და ყველა ვისაც რამე აწყენინა..გოგა განერვიულებული მართავდა საჭეს,მერე დაატორმუზა,ხელი შუბლზე მიიდო და დეას მოუბრუნდა..
-დეა,აღარ შემიძლია,რაღას უნდა ველოდო,გთხოვ შემიყვარე,უშენოდ არ შემიძლია,გაღმერთებ,უშენობა მკლავს და მახრჩობს...დეას ჩაეცინა,მთელი სულით გაეცინა "ვერ მიგიხვდი გოგა რა გინდა... გოგას სახე აენთო,განერვიულდა,დეას კისერი მოწია თავისკენ და უთხრა:
-დიდი ხანია მინდა ჩემი იყო,მხოლოდ ჩემი,ჩემს იქით ვერაფერს ხედავდე და მაღმერთებდე ისე,როგორც მე გაღმერთებ შენ დემონ..
-დემონიას ისევ ჩაეცინა,,ეს ცინიზმ ვეღარ მოითმინა ბიჭმა და გოგოს ძალით აკოცა,გადაცუცქდა უკანა სკამებზე და კოცნა დაუწყო,დემონია არ შეწინააღმდეგებია..ბიჭმა ჯერ ტუჩემი დაუკოცნა,მერე კისერი,მერე ხელი ფეხებზე დაუცურა,გული უფეთქვდა მწარედ ნერვიულობისგან,დეა არ ნერვიულობდა,პირიქით,იცინოდა,ყოველ მის კოცნაზე იცინოდა..
დეა,დაიწყო გოგამ,აჰა შენ ეს,სულ შენი იყოს,ქვეყანა ფული მივეცი ამას ოღონდ იყავი ჩემთან,ამ წამს და ამ წუთს ჩამიხუტე,გემუდარები...გოგამ დეას ფხვნილი გაუწოდა რომელიც პარკში ეყარა..დეა გაშტერდა,ამ პარკს უყურებდა,ტვინი გადაეკეტა დემონიას,პარკი გამოართვა და განცვიფრებულმა ბიჭს შეხედა..
...
Read More
|
გოგონამ ეს წერილი დიდი დაკვირვებით წაიკითხა, თვალებზე ცრემლები მოერია, საწოლში ჩაწვა და ჩაეძინა. ზამთარი იყო, თოვლი ნაზად ბარდნიდა, თოვა არ წყდებოდა ისე როგორც გოგონას ცრემლები თვალებზე. მაშინ მიხვდა რომ ეს ბიჭი მისი ერთადერთი სიყვარული იყო და ტყუილად შეაქცია მას ზურგი. მეორე დღეს როცა ადგა, მაგიდაზე პატარა ქაღალდი ეგდო სადაც ეწერა: "მე ეხლა ვერ მხედავ მაგრამ მე შნთან ვარ"! ამ სიტყვებზე გოგონა გაოცდა, არ იცოდა რა ექნა, ენა გადაყლაპა. ეჭირა ეს ქაღალდი და ვერ ხვდებოდა რომ ეს მისი შეყვარებულისგან იყო. მაგრამ ეს წარმოუდგენლად მიაჩნდა, რადგან სანდრო უკვე ცაში იყო და სადღაც შორიდან თავს ევლებოდა თაკოს. თაკომ წერილს კიდევ გადაავლო თვალი და მხოლოდ მაშინ, ცხოვრებაში პირველად დაიყვირა: " სანდრო მიყვარხარრრ". სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა, სადღაც შორიდან მოისმოდა მხოლოდ სანდროს პასუხი: " მეც მიყვარხარრ!" ამის შემდეგ თაკოს გული წაუვიდა და თვალი რომ გაახილა იგი უკვე საავადიმყოფოში იყო. ყველა შეგროვილიყო, ყველა ტიროდა, თაკო კი იწვა საწოლზე და ვერ ამჩნევდა რომ ის უკვე ამ ქვეყანაზე აღარ იყო. მისი ხმა აღარავის ესმოდა, არავინ იცოდა რატომ დაიღუპა თაკო, რატომ დატოვა თავისი მშობლები ასე. თაკო ყვიროდა, ტიროდა მაგრამ მისი ხმა, მისი სევდიანი ხმა არავის ესმოდა. ერთ კვირაში თაკო დაასაფლავეს. გოგონა პიქრობდა: " რატომ? მე ხომ ჯერ ასეთი ახალგაზრდა ვიყავი". თაკოს მერე გაახსენდა რომ სანამ მას სამუდამოდ ჩაეძინებოდა სანდროს ხმა გაიგო და მთელი დამაძინებელი აბები დალია. ექიმები ძალია
...
Read More
|
|
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 6 სტუმარი: 6 მომხმარებელი: 0 |
|
|
