თუ საქმეს ლიზი იძიებს... (2 ნაწილი) - 13 მაისში 2010

შეიძლება ამაზე გაგეცინოთ, მაგრამ რაც მართლია მართლია, იმ დგღს სახლში ძლივს შევედით, და ეს ჩემი ბრალი იყო. კიდევ კარგი, რომ მამას თვისი გასაღბი აქვს, თორემ გარედ დავრჩებოდით. იმის მიუხედავად , რომ ბევრი ვეძებეთ გასაღები ვერ ვიპოვეთ. გასაღების დაკარგვისთვის არ დავუსჯივარ მამას, მაგრამ არც თვზე გადაისვია ხელი და არ უთქვამს კარგი გოგო ხარო.(თუმცა ამას არც ველოდი.)
სახლში მისულმა კონსპექტი დავასრულე და მერე ტელევიზორს მივუჯექი. საინფორმაციოს ვუყურებდი, ნუ რა არ ხდება თბილისში.... ადრე დავწექი რადგან ადრე ვიყავი ხვალ ასადგომი....მაგრამ ვინ დამაძინა?!
თერთმეტის ნახევარი იყო, როცა გოგოამ შემოაღო ჩემი ოთახის კარები.
-ლიზი....
-ა?!-თავი წამოვწიე უცბად.გამიკვირდა რომ არ ეძინა, ერთი საათის უკან დავაწვინე.
-შენ რა არ გძინავს?
-დაიკო მომიყევი რამე....
-რადროს ეგ არის! წადი დაიძნე!რატომ არ გძნავს?!
-ვერ ვიძინებ.
-დაწექი, დახუჭე თლები და დაიძინებ...
გოგოა ჩმს საწოლს მოუახლოვდა და ლოგინში შემომიწვა.
-მაშინ აქ დავიძნებ...
-არა!არა და არა!-კატეგორიული უარ განვაცხადე.
ვერ ვიტან როცა ლოგინში ვინმე მიწევს მითუმეტეს თუ ეს ჩემი 7 წლის ძმაა...რომელიც მთელი ღამე ვერ ისვენებს, წრიალებს და ფერხებს მირტყავს, შსაბამისად არ მაძნებს, ერთი პლიუსი ისაა, რომ არ ხვრინავს...თუმცა გვერძე ოთახიდან გამოდის მშვენიერი "ჰანგები"-მამაჩემის ხვრინვა.
მოკლედ იმდენი მეწუწუნა, რომ დავთანხმდი ჩემთან დაწოლილიყო იმ პირობით, რომ მთელი ღმე არ იწრიალებდა, მაგრამ როგორც ყოველთვის პირობა დაარღვია..
ჩაიარა ღამემ....
იმ ღამეს ცუდად ეძნა ლიზის,მაგრამ ეს მარტო გოგას ბრალი არ ყოფილა არც სიზმარმა შეუწყო ხელი. დაესიზმრა ვითომ ბნელ დრეფანში მირბოდა, ვიღაცას მიზდევდა, ხელში იარაღი ეჭირა....სხვა არაფერი ახსოვდა დილას გაღვიძებულს...გოგა უკვე აღარ იწვა მის ლოგინში. გოგონა წამოჯდა. დიდხანს ფიქრობდა სიზმარზე, საათს დახედა, ცხრის წუთები იყო. ვაიმე ვაგვიანებო წამოიძახა და ისე წამოფრინდა ფეხზე, წონასწორობა ვერ შეინარცუნა და დაეცა.
....
..........
.............. სკოლაში ათის თხუთმეტ წუთზე მივიდა, მაგრამ ეს არავის გაკვირვებია. უკვე ჩვეულებრივი მოვლენა იყო მისი დაგვიანება.
კლასის კარებზე დააკაკუნა:
-შეიძლება?
და თავი შეყო.
-ჩემს თვალებს არ დაენახო გოგლიჩიძე!-უღრიალა ლიზის ციალა მასწავლებელმა და ჯოხი ესროლა კარებს. ლიზიმ სასწრაფოდ მოხურა.
-ალქაჯი!-დაიწუწუნა და დერეფანს გაუყვა.
დასვენებაზე:
-იცი ახალი კლასელი გვაყავს....სიახლეს ამცნობდა ნუნუკა.
-რა ქვია?!
-ნიკა....
-ბიჭია?!
-აბა გოგორ,რომ იყოს ნიკა ერქმეოდა?!-გაეცინა ნუნუკას.
-რაიყო ისე ვთქვი....
-მ...ისადა....როგორია....
-ლამაზი....სიმპატიური....მარალია, მწავნე თვალები აქვს და ხვეული შვი თმა.
-ვინთან დააჯინეს?!
-ჩემთან....-გაიკრიჭა ნუნუკა.
-პირდაპირ მასე ვერ თქვი?!-გაეცინა ლიზის.
-თუ იცი სანაცნობო ყაავს ჩვენთან, სკოლაში?!
-აზრზე არავარ, ჯერ ხმას კი არ გამიცია მისთვის, მეტიც მისკენ გახედვასაც ვერ ვბედავ...
ლიზიმ სიცილი წაიყწო.
-ნუ დამცინი....
-არ დაგცნი, უბრალოდ მეცინება, ასეთი რა არის ის ბიჭი შეხედვაც კი რომ გრცხვენია ანგელოზივით გოგოს...
-ნახავ და გაიგებ...და თან გაითვალისწინე "ნუ დასცინი სხვასაო, გადაგხდება თვსაო..."
-კარგი რა....მაგას ვინ მეუბნება....ირონიით ჩილაპარაკა ლიზიმ.
დაირეკა ზარი.
საკლასო ოთხში მასწავლებელი შევიდა.
როგორც ყოველთვის ერთი და იგივე სიტუაცია.
4 ბიჭი:ბესო, ირაკლი, გიო და ვასკა კარტს თამაშობენ.
ლონდა დახუნდარუძე(რომელსაც ლონდა ბებიის საპატივცემულოდ დაარქვეს არადა ატანა არააქვს თვისი სახელის)გუაშებით სატავს(ერთადერთი რამ რაც ნორმალურად გამოდის, ხატვა, და კიდევ ბიჭების ყურადღების მიქცევა, როგორც ლიზი ამობობს მის თვში თუ ჩაიხედავს ცვინმე ტვინია მაგივრად დაკუჭულ ფურცელს დაინახავს რომელსაც აწერია "მოზგ"-ახლა რატომ "მოზგ" და არა "ტვინი", ლონდას თავი რუსად მოაქვს, თუმცა ლიზის თუ კითხავთ აბსურდია რუსი იყოს, რადგან სახელიც ნამდვილად არააქვს რუსული და გვარზე ლაპარაკი არაა.
მარიკა ლომთაძე, ხათო მამალაძე და ნუცა ხალატოზიშვილი-"სასტავი" უკან მიყუჟულან და მასწავლებლებზე ჭორაობენ.
გიგა და გუგა მახარაძეები , ძმები-ტყუფები გიტარაზე უკრავენ და მღერიან ახალ სიმღერას მათი რეპერტუარიდან და თვს აწონებენ კლასის გოგოებს, ამ ანკესზე მხოლოდ ნინო, ქეთი და თეო ეგებიან.
-არაჩვეულებრივია!-იძახიშ ნინო.
-შეუდარებელი! ტაშს უკრავს ქეთი.
თეონა კი აღფრთოვანებული შესცქერის ორივეს და ფიქრობს რომელი დაპატიჯებს პირველად ფაემანზე.
-ღმერთო ნეტა მეტი საქმე თუ არააქვთ ამათ!-გადაულაპარაკა დეამ დათოს.
დეადა დათო ბიძაშცილები და საუკეთესო მეგობრები არიან. სულ ერთდ ზიან, ერთად დადიან ყველგან იქნება ეს მასწავლებლები, ფიტნესი, დასავენებელი ადგილი სკოლა, დაბდების დღე, ეკლესია თუ რამე სხვა ადგილი.
რაც შეეხებათ ლიზის და ნუნუკას ისინი ჯერ არ იყვნენ შესულები კლასში.
ცოტა ხომ არ დაგაბნიეთ ამდნეი პერსონაჟი, რომ "შემოგაფეთეთ" ერთად...თუ -კი...არაუშვს...არაა საჭირო ყველა მათგანი დაიმახსოვროთ, უბრალოდ ყურადღება გაამახვილეთ ტყუპ ძმებზე, მხატვარ გოგონაზე, და ბიძაშვილებზე რომლებიც ერთმანეთს არასდროს შორდებიან...
-გამარჯობათ ბავშვებო....-თქვა ეს მანანა მასწავლებელმა და მაგიდას მიუჯდა.
მისი შმოსვლა ყველამ შეამჩნია მაგრამ არ შეუწუხებიათ თავი ფეხზე ადგომით ან მისალმებით. ან რატომ მიესალმებოდნენ ყველა თვისი საქმით იყო დაკავებული.
-მე სიას ამოვიკითხავ და თუ არ შეწუხდებით მითხაროთ "ვარ" როცა თქვენს გვარს ამოვიკითხავ...
დაიწყო სიის კითხვა. აღმოჩნდა რომ ნახევარზე მეტი გაკვეთილს არ ესწრებოდა, ან დერეფნებში სეირნობდნენ, ან ბუფეტში ისხდნენ, ზოგი კი სულაც არ იმყოფებოდა სკოლის შენობაში.
კარებზე კაკუნია.
-შემოდით...
-ბოდიშით, მას არ ვიცოდით თქვენი გაკვეთილი თი ქვქონდა....-წაილუღლუღ ნუნუკამ.
-შემოდით, შემოდით, თქვენ ნეტა რით ვერ დაიმახსოვრეთ ცხრილი....
გოგონები პირველ მერხზე დასხდნენ.
მასწავლებელი სიის კითხვას განაგრძობდა.
-მას არა დაგვეწერა უკვე>?-იკითხა ლიზიმ.
-გოგლიჩიძე ვიცოდი, რომ დაგვიანებით შემოხვიდოდით და არ დაგიწერეთ....
-მადლობა მასწ.-ლიზიმ ფრანგულის წიგნი ამოიღო.
-მას რვეული დამრჩა....შესჩივლა გოგონამ მასწავლებელს.
-ნუნუკა ამოგიხევს ფურცელს თუ დაგვჭრდება...
ნუნუკამ თვი დააქნია. მერე ოთახს მოავლო თვალი, ნიკა ვერსად დაინახა.
-ვის ეძებ?-ჩაჩურჩულა ლიზიმ მეგობარს.
გოგონას პასუხი არ გაუცია.
-მ...გასაგებია....მეც ვერ ვხედავ ახლა სახეს...
-პავლიაშვილი......-ამოიკითხა მასწავლებელმა და შეჩერდა, ეუცხოვა ეს გვარი. მიმოიხედა დააინტერესა იტყოდა თუ არა ვინმე "ვარ"-ს.
საკლასო ოთხის კარები ელა გაიღო.....გაღებულ კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა...
ყველამ მისკენ გაიხედა.
ხმაუღი შეწყდა.
-ვარ...................................