-წარსულში დაბრუნება, რომ შეგეძლოთ რამეს შეცვლიდით?!
დუმილის შემდეგ:
-დიახ....
-და რას?!
-ბევრ რამეს.....
-და მხოლოდ ერთი რამის გამოსწორება რომ შეგეძლოთ, რაზე შეაჩერებდით არჩევანს?!
-ცხოვრების გზაზე...იმ გზაზე, რომელიც მე ავირჩიე....
-და რა გზაა ეს?!
-უბედურების გზაა შვილო..უბედურების......
"იმ დღეს ბევრი ვიფიქრე იმ ქალის სიტყვებზე...ნეტა რა გზა აირჩია ისეთი?! დრო, რომ ქონოდა ალბად საუბარს გავუბამდი და მომიყვებოდა ყველაფერს, მაგრამ როგორც ყოველთვის დრო არ იცდის...ხშირად მიფიქრია რა იქნებოდა სულ ცოტა ხანს რომ დამლოდებოდა...რამდენ რამეს მოვასწრებდი, გავაკეთებდი, გამოვასწორებდი...ხშირად მიფიქრია, რა მოხდება ერთი წუთით, რომ გაშეშდეს, გახევდეს ყველაფერი....აღარ მიიჩწაროდნენ წამები...ზუთით არ არსებიბდეს დრო.... ახლა ხალხით "გატენილ" მარშუტში ვზივარ და სულს ძლივს ვიითქვამ. სახლში ვარ მისასვლელი და კონსპექტი მაქვს დასამთვრებელი.
ააა...უკაცრავად...დიდი ბოდიშით...ეს როგორ მომივივდა, სულ დამავიწყდა მეთქვა ვინავარ....ალბად გაინტერესებთ იმის ვინაობა ვინც ამდენი ხანია გიბურღავთ ტვინს თავისი ფილოსოფიური აზრებით. მე ლიზი გოგლიჩიძე ვარ, ვსწავლობ თბილისის ერთერთ სკოლაში, მე თუ მკითხავთ დაკონკრეტება არ არის საჭირო...მეათე კლასელი ვარ...სხვა რა გითხრათ, ნამდვილად არ ვცხოვრობ შესაშური ცხოვრებით, მყავს უფროსი, გათხოვილი დაიკო-მარი, და უმცროსი ძმა-გოგა. დედა სამი წლის წინ გარდაიცვალა, მამასთნ ვცხოვრობთ მე და ჩემი ძმა. ჩვენდა საკეთილდღეოთ მამას მეორე ცოლი აღრ მოუყვანია და იმედია არც აპირებს, ნამდვილად ვერ ავიტან სახლში ვიღაც ქალს, რომელიც ეცდება დედაჩემის ადგილი დაიკავის და თან დაშქრული ტონით მითხრას: "ჩემო კარგი სულაც არ ვაფირებ დედაშენის ადგულის დაკავებას...უბრალოდ მოდი ვიმეგობროთ, იქნებ გავუგოთ ერთმანეთს..." გულახდილად გითხრათ საუკეთესო ხასიათის ადამინი არ გახლავართ, მეტიც საკმაოდ რთულია ჩემთნ ურთიერთობა, და ეს არ ვიცი ვის დავაბრალო....არ მიყვარს,როცა ცდილობენ დამამცირონ და დამჩბნონ, თუმცა ეს ვის უყავრს... ვერ ვიტან,როცა ყოველთვის ყველაფრით უკმაყოპილოები არიან, როცა უნდათ თვისი აზრები და პრობლემები სხვებს შემოახვიონ გარშემო და სიცოცხლე გაუმწარონ. ხო...რადგან პრობლემებზე მიდგა საუბარი, გაცნობებთ, რომ ძალიან ბევრი მაქვს მაგრამ ამას საქვეყნოდ არ ვაცხადებ, თუმცა გამოცხადება რად უნდა ისედაც სახეზე მაწერია ყველაფერი და ჩემს ხასიათზეც აისახება....
თქვენ ალბად ფიქრობთ ვინ არის ეს გოგო, ყველაფერზე ილაპარაკა მეგპბრების გარდაო...მეგობრები?! ეს პარტე ცნებაა ყველასთვის მაგრამ არა ჩემთვის...ჩემს "სასტავს" შეადგენს ჩემი ძაღლი "ჩარლი", ჩემი კარის მეზოველი-ლიკა, და კლასელი-ნუნუკა. ბიჭებთნ არასდორს მქპონია კარგი ურთიერთობა, ნუ არც უთანმოება მომდის, მაგრამ მე თუ მკითხავ მათთან გამარჯობა-გაგიმარჯოს მეტი არ უნდა გაკავშირებდეს, და საერთოდ რატომ მიადექით იმ თემას, რომელსაც ვერ ვიტან...მოდით ჩვთლოთ, რომ ეს არ ყოპილა, ამდა სულაც გადავახტეთ....
ხო ახლა რაშია ჩემი პირველი პრობლლემა...არა!არა! არასწორ ინფორმაციას გაწვდით, რაშია ჩემი პირველი პრობლემა კი არა...პრობლემა , რომელიც ეს დღეებია წინა "პლანზე" გამოიჭრა-ჩემი დაქალები სულ ჩხუბობენ...უკვე ყეში ამომივიდა მათი დაუსრულებელი კამათი...ასეჩ არ შეიძლება მე თუ მკითხავ...ყველაფერზე ჩხუბი?! არ მესმის მათი...ხშირ შემთხვევაში მათი უაზრო ჩხუბით იმედგაცრუებული, ორივეს რაღაც საშინელებებს ვეუბნები (ვლანძღავ) და ატირებული მოვდივარ სახლში, ოთხში ვიკეტები და ბალისში ვმალავ თავს....ნუ ბუნებრივია ალბად ,რომ ჩემი ბალიშ სულ სველია, ბოლოს და ბოლოს მარტო ეს პრობლემა არ გამაჩნია, მე კიშვებას ტირილში ვპოულობ და სულ ვტირი. ტირილი ჩემი განტვირთაა, მაგრამ სზვა მხრივ სისუსტე, რადგან სულ დამცინიან ამის გამო, ამხელა გოგოს რა გატირებსო...კარგით რა...ტირილი ერთდერთი საშუალებაა რითიც გულს ვიოხებ და ახლა მაგაზეც დამიწყეს ჩხუბი.... მოკლედ ამ ბოლო დროს სულ ავირიე და არავისი აღარ მესმის....ან მათ არ ესმით ჩემი... რას დავაბრალო ეს ყველაფერი არ ვიცი...დღეს დილას დასკვნა გამოვიტანე, ჩემი თითქმის ყველა უბედურება ჩემს ყოფილ შეყვარებულს დავაბრალე, რომელსაც სულ რამოდენიმე დღის წინ დავშორდი. მიზეზი არ მკითხოთ...ისედაც მიხვდებით...თუ რამეა მინიშნებას მოგცემთ, რომელიც ხაზგასმით გადაგიშლით ყველაფერს თვალწინ-არ მიყავრდა!-ადვილად ავხსენი ხო?! თან ის გორშია, მე კი აქ, თბილიში, ჩამოდიოდა ათსში ერთხელ, მიმესიჯებდა და ეს ეგონა მთელი "ამბავი"...მერე იმაზე დამიწყო ლაპარაკი არასოდეს დაგშორდებიო...არა, ხო იცი, მაგას გავყვებოდი ცოლად! იდიოტი! ისე დავშორდი ვერც ვუთხარი რას ვფიქრობდი მასზე...თუმცა კარგია რომ არ "დავფქვი" ყველაფერი თორემ ატეხავდა შრს...
მოკლედ ჟურნალისტიკაზე მინდა ჩაბარება, რადგან ეს ფროპესია ხშირ შემთხევაში ამართლებს, და უმუშევარი არ რჩები...თუმცა გულახდილად გითრათ გულით სულ სხვა რამე მინდა...ჩემ ინტერესის სფეროს გამოძიება, დეტექტივები, და იურიდიული სგერო წარმოადგენს, მაგრამ როცა მამაჩემს გავუმხილე ჩმი გულის წადილი (მამა ფროფესიით-ინჟინერია) ისეთი სახე მიიღო აღარაფერი მითქვამს ისე ავვორთქლდი იმ ადგილიდან...გასაგებია, რომ დამოიება ქალის საქმე არაა, მაგრამ ლაღმა და მოუსბვენარმა გულმა რა ქნას, სულ ხიფათისკენ, რომ მიილთტვის. ჩემი უფროსი და ხშირად მიმეპორებს "ჭკვიანათ იყავი ლიზი. რამე შარში არ გაება..." და მაინც არ მესმის რას გულისმობს, განა რაშრში უნდა გაებას მეათე კლასელი "უწყინარი" გოგო, რომელსაც სულ ერთი მინუსი აქვს-ზედმეტად ცნობისმოყვარეა....და ეს არ დამავწყოთ, მამამ იცის ხოლმე: "ცხვირი არ წაიმტვრიო ცხოვრებაში...." ცხვიირ კი არა კინჩხი და კისერი...და მოკლედ როგორც ჩემი დაქალი ნუნუკა იტვის-დიდი თვქარიანი ვინმე ვარ....თუმცა იმან ვისზე უნდა თქვას რამე...ახლა როცა ტიკ-ტიკს მოვრჩი და თავი გაგაცანით, დროა სახლის გასაღები ამოვიღო ჩანთიდან და კარები გავაღო...."
5 წუთის შემდეგ:
-მამა!
-რაიყო ლიზი რა მოხდა?! რა შეშინებული ხმა გაქ! მოხდა რამე?!
-მამა...სახლის გასაღები დავკარგე.....
|
