ლინა და დაკო ბალახზე იწვნენ,შემოდგომის ულამაზესი მზიანი დღე იყო,დაკოს თვალები დახუჭული ქონდა,ლინა ცას უყურებდა და ღრუბლებისგან სხვადასხვა ცხოველებს ხატავდა,ხორბლის თავთავები ქარს აექროლებინა და ზღვასავით ატივტივებდა,ამ ქარში,ამ ხმაურში ლინა თავს ისე მშვიდად გრძნობდა,დაკოს ეძინა,ისე ღრმად და მშვიდად ეძინა,ლინას შესცივდა,მეგობართან მიიცუცქა და თავი მიადო,ერთმანეთის სუნთქვა ესმოდათ,ქარი ნაზად აქროლებდა თავთავებს,დაკოს თმებს და ლინას გულს.. მაინც რაზე ფიქრობ დაიკო,მიმართა ლინამ დაქალს რომელიც ჰამაკში იწვა და ნელა ირწეოდა,მთვარის შუქი ნელა ანათებდა მის სახეს,მთიდან ცივი სიო უბერავდა საოცარი ფიჭვის სურნელი მოქონდა,,რატომ ხარ ჩურჩუტი ლინა? ცოტახნის დუმილის შემდეგ მიუგო დაკომ.."მე? ჩურჩუტი რატომ ვარ?
-რატომ ენდობი ესე ადამიანებს,სამყარო ესეთი ფაქიზი არ არის როგორიც შენი გულია.. დაქალი გვერდზე გადაბრუნდა და ლინას თვალებში ჩახედა,მერე გაეღიმა,გაეცინა და დიდხანს უღიმოდნენ ერთმანეთს ორი დაქალი რომელთაც ერთმანეთი ესე უყვარდათ...
-თბილისსში ჩახუთული ჰაერი იყო,მალე ზამათარი მოდიოდა,თუმცა მაინც სიცხე იყო,,,ლინა ბაღში იჯდა,იქვე სკამზე და თავისთვის დღიურს წერდა,ზოგჯერ თუ დაუბერავდა ცივი ნიავი რომელიც მის სხეულს ნაზად აათრთოლებდა..უცებ დაჩრდილდა,ლინამ ზემოთ აიხედა და ბექა დაინახა,ბექა მას ზემოდან უღიმოდა,ლინა უცებ ახტა და სტუმარს მიესალმა,ბექა დაჯდა და თავისი ლამაზი მწვანე თვალები ლინას გაუსწორა,ლინას შერცხვა და თვალები მორცხვად დააფახუნა,დიდხანს იჯდნენ ესე,ილაპარაკეს როგორც უცნობმა ადამიანებმა,მათი საუბარი გამარჯობა,როგორ ხარ,რა ხდება ახალით შემოიფარგლებოდა,მერე ლინა დღიურის წერაში გაერთო და ბექა სულ გადაავიწყდა,როცა გამოიხედა ბექა იქ აღარ იყო და გამქრალიყო..
გაზაფხულდა,გამწარებული წერდნენ ბავშვები საკონტროლოს ფიზიკაში,ლინა თორიას წიგნიდან იწერდა,ფორმულებს ქეთისგან,პირობას ფურცლიდან და ერთი სული ქონდა როდის მორჩებოდა წერას,უცებ კლასში დიდმა თავმა შემოანათა,ეს გიორგის თავი იყო,"რა გნებავთ?იკითხა ნაზი მასწმა რომელიც ფანჯრის რაფაზე იჯდა და ბავშვებს აკონტროლებდა,დიიდი ვეებერთელა სათვალე თვალებიდან უვარდებოდა და თითქმის ვერაფერს ვერ ხედავდა,ბუნდოვნად გაარჩია გიორგის სახე,უცებ გიორგი ზრდასრული კაცი ეგონა და ყველაფერი ერთმანეთშ აერია..
-მასწავლებელო შეიძლება დაკო ერთი წუთით?
-ნაზიკომ ნება დართო დაკოს რომ გასულიყო..
დერეფანში დაკო და გიო დიდ ხანს ლაპარაკობდნენ,ყრუდ თუ გაიგონებდნენ ბავშვები მათ ხმას,..
-დაკო,მომისმინე,გამაცანი,გეფიცები არაფერს არ დავუშავებ,ემუდარებოდა გიორგი დაკოს,..
-შანსი არაა,თავი დაანებე მაგ გოგოს,რა გინდა 14 წლის ბავშვისგან? შენი ტოლი იპოვე ვინმე..მორჩი კუდში დევნას..
გიორგი მიბრუნდა და წავიდა,არაფერი არ უთქვამს,მხოლოდ ზიზღის ნაპერწკლებს თ აფრქვევდა თვალებიდან..
გაგრძელება იქნება..
|
