თათები ნაწილი 17 - 17 მაისში 2010

როდესაც მოსამართლემ შეწყალება შესთავაზა ბექას,მან მწარე უარი განაცხადა,ციხეში გევრი იკითხა,არ ცემდა ხმას არავის,არც გიორგის რომელმაც რამდენჯერმე გაგცევის გეგმა გააკეთა და ის გეგმა ისეთივე გაკეთებული იდო მაგიდაზე როგორც თავიდან..ლინა გამოჯამრთელდა,ყოველ კვირა მიდიოდა ციხეში,მაგრამ ბექა მნახველებს არ იღებდა,არც ყავდა მნახვედები,მხოლოდ ლინა..

ბექას დდედ-მამა დიდი ხნის გარდაცვილილ იყო,არ ყავდა და,ან ძმა,ყავდა მამიდა და ბიძია რომელთაც ალმაცერად დაუწყეს ყურება ბექას იმის შემდეგ რაც ციხეში ჩაჯდა..ბექას 4 წელი ქონდა მისჯილი,თუმცა უფრო მეტს ითხოვდა,ყოველ ღამე ყვიროდა: მე მკვლელი ვარ!
მოსამართლეს ვერ გაეგო მისი საქციელი,ის ისეთივე ამოუცნობ ინდივიდად დარჩა როგორც მემაწვნე ზოია ,ზოია ყოველ დილით დაფაჩხუნობდა ციხის წინ და ყვიროდა: აბა მაწონი!მაწონი!კარგი მაწონი! თუმცა არავინ ყიდულობდა მაწონს,მხოლოდ ხანდახან თუ გადახედავდნენ პატიმრები ზოიას გისოსებიდან და რაღაცას მიაძახებდნენ,,,დიდი მოძიების შემდეგ გაირკვა რომ ზიიოას ერთადერთი შვილი ამ ციხეში მოკვდა,იმის მერე აურია ზოიამ თორე ძალიანაც ეშხიანი ქალბატონი იყო უწინ..

ლინა სულ ბექას ხატავდა,არასდროს უხატია ეხლა დაიწყო პირველად ხატვა,ცხვირი პატარა,სწორი,ტუჩები დიდი,ქვედა დიდი,ზედა ისე რა,თვალები ღრმა და მწვანე,თმები ჩალისფერი,ეს ყველაფერი ლინას გონებაში ეწერა და ბექას დღითი დღე სულ უფრო და უფრო ლამაზს ხატავდა..

მოსამართლემ იმას მიაღწია რომ დაუკითხავად,ბექას თანხმობის გარეშე სასჯელს 2 წელი მოუკლო და ბექა მალევე გამოაგდეს ციხიდან..
როდესაც ირგვალივ არავინ გყავს,სულში ისეთი სიცარიელეა,ასეთი იყო ბექაც,ციხის კარები დაიხურა და იქაურობა აამტვერა,მხოლოდ მტვერი იყო ირგვლივ,მტვერი და ბექა რომელიც ესე მარტო იდგა ციხიის კარებთან და წასასვლელი არსად ქონდა,როგორ გავუსწორო მას თვალები.,.ამაზე ფიქრმა მთელი 2წელი მოიცვა..

ირგვლივ სიჩუმე იყო,მტვერი ჰაერში ნაზად დაფარფატებდა,მანქანების ხმა ზოგჯერ თუ არღვევდა სიცარიელის სიმყუდროვეს,,,როდესაც გული ცცარიელი იყო და არავინ ყავდა,წინ გაიხედა მან და გოგონას სილუეტს მოკრა თვალი,ქარი მის ჩალისფერ თმებს ცაში აღელვებდა,გოგონა ერთხანს იდგა,არ იღიმოდა,ბექაც იდგა და მის მწვანე თვალებს გაჰყურებდა..
ლინა გამოიქცა,გამოიქცა რაც ძალი და ღონე ქონდა და ბექას ჩაეხუტა,ბევრი იტირა ლინამ,ბექას არ უტირია მაგრამ გულიში თითქოს ყოველ წამს ათასობით დანა ესობოდა,"მაპატიე,საშინელი ვარ...ლუღლუღებდა ბექა.."საპატიებელი რა გაქვს რა..ბანს აძლევდა ლინა,ესე დიდხანს ეხვეოდნენ ერთმანეთს,ძალიან დიდხანს,ბოლოს ტაქსი გამოჩნდა,რომელშიც დაკო იჯდა,დაკო გადმოხტა მანქანიდან და ბექას მოეხვია,მადლობა,შენ მე ის გადამირჩინე...ბოლოს დაკო მორჩა ჩახუტებას და ერთი გემრიელი ლაზათიანი სილა უთავაზა ბექას,ეს იმისთვის რომ მოიტაცე,დასძინა მან..

ესე მიდიოდა სამი მეგობარი გზაზე,მერე ტელეფონმა დარეკა,ლინამ ყურმილი აიღო..
-გისმენთ..
-ლინა შვილო ..
-ხო მამა
-ახალი ამბავი მაქ
-რა ამბავი?გაოცდა ლინა.
-მალე ძამიკო გეყოლება,
ლინა სიხარულისგად შეხტა,დედილო ორსულადაა ყვიროდა გაგიჟებული,ხან ბექას მივარდა,მოეხვია ,ხან დაკოს რომელსაც მოხვევისგან კინაღამ ნეკნები ჩაუნგრია,მერე გამვლელს ეფანცქვალებოდა..."გიჟია ეს გოგო... ბურტყუნებდნენ გამვლელები...

როდესაც მთვარის შუქი ამოვიდა,ლინა და ბექა ერთად იჯდნენ გარაჟის სახურავზე,და მთვარეს შესციცინებდნენ..
-რატომ დამიცავი..დიდი ხნის დუმილი დაარღვია ლინამ..
-იმიტომ რომ შემეცოდე..
-მეგობრები რატომ დაასმინე და შენც რატომ ჩაჯექი?
-ყველანი დამნაშავეები იყვნენ,მე ყველაზე დიდი..
-რატომ ყველაზე დიდი?
-იმიტომ რომ აქამდე არ გავახილე თვალები..
-კარგი მაშინ,საკუჭნაოში რატომ მაკოცე და რა უფლებით შემეხე?ლინას ხმა დაბოხდა
ბექა ჯერ სიცილით მოკვდა,მერე დამორცხვილ სიცილში გადაეზარდა,მერე სიცილს მორჩა და ლინას თვალებში ჩახედა.."ეხლაც რომ გაკოცო უფლებას მომთხოვ?თუ ფურცელი წარმოვადგინო ნოტარიუსის ხელმოწერით?
"მაგას ვერ იზამ...ლინამ თვითკმაყოფილი მზერა მიიღო და დამცინავად შეხედა აწითლებულ ბექას...ბექა ერთხანს დაბნეული იყო,მერე გაეცინა"ნახავ თუ ვერ გაკოცებ...ეშმაკურად მომღიმარე ლინას სახე გაუსწორა და აკოცა,ლინამ თვალები დახუჭა,მერე უცებ ბექამ ტუჩები მოაშორა ლინას და გოგონა თვალებდახუჭული და გაღიმებული დატოვა,მერე თვალებში ჩააცივდა და უთხრა.."მიყვარხარ...."საზიზღარო ლუღლუღებდა ლინა,მერე იცინოდა,ისტერიკულად ხარხარებდა,ბექას მუჯლუგუნს ურტყამდა,მერე როცა ფაცაფუცით დაიღალა წაილუღლუღა: მეც მიყვარხარ... წყვილი ესე დიდხანს იჯდა იქ,სადღაც ცის კაბადონზე ოცნებებით,ერთმანეთს ბავშური მზერით უყურებდნენ და ბუტბუტებდნენ..

საავადმყოფოში გულაფანცქალებული იყო შეკრებილი მთელი ნათესაობა,ლინა პირველი შევარდა პალატაში და თავისი ახალი ძამიკო ნახა,უკან საბა მოყვებოდა გახარებული ეიფორიული მზერით....ლინამ დედილოს ძამიკო წაართვა და ხელში აიტაცა,გახარებული ახალშობილ ძამიკოს აქა იქ დააპროწიალებდა,ხან მუცელზე კოცნიდა,ხან შუბლზე,უკან ლინას მთელი ნათესაობა მიზდევდა ექთნებიანად:დადე შვილო ბავშვი!არ დაგივარდეს შვილო!რას დაათრევ...ბოლოს იძულების წესით ლინას ძამიკო თავის ადგილზე დააბრუნებინეს...

საღამო ხანს ბექა ლინას თვალებში შესციცინებდა,მერე ერთხანს დაიბნა,აწითლდა,როცა დამშვიდდა ჯიბიდან წითელი კოლოფი ამოიღო,მუხლებზე დაიჩოქა და დაიწყო:
--ლინა უძილაურო საბას ასულო,ჩემო ყველაფერო და ჩემო მზის სხივო,იქნები ჩემთან სიცოცხლის ბოლომდე?თუ არას მეტყვი იცოდე სადმე მოვიკლავ თავს რადგან უშენოდ ჩემს ცხოვრებას არავითარი აზრი არ ააქვს,შენ ხარჩემი მზე,მთვარე,ვარსკვლავები და გული,მე კი უგულოდ ვერ ვიცოცხლებ..
ლინას თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა,მუხლებზე დაემხო და ბექას ჩაეხუტა.."ვიქნები,კი,ვიქნები შენთან...კოლოფიდან ბექამ ოქროს ბეჭედი ამოიღო და ლინას პატარა თათუკაზე გაუკეთა,მერე თავისი ხელი ლინას ხელს მიადო და დიდხანს უყურებდა ლინას პატარა და სწორ თათებს...
ბოლოს მზემ გაანათა და იქვე მყოფი პატარა გოგონა ააჟრჟოლა,ის გოგონა ისეთი იყო როგორიც უწინ,მართალია ერთხანს სიბნელე იყო და არაფერი ჩანდა,მაგრამ მზის სხივებმა მაინც გაანათა ბოლოს მისი პატარა თათები და ყველაფერი ისე გახადა როგორც უწინ,სულ დასაწყისში..

დასასრული..