როცა მარტოობა კარებს შემომიღებს...
როცა ატირდება ჩემი სული და
შენც აღარ გამიხსენებ...
როცა სიყვარულიც და სიხარულიც ჩემგან წავა...
როცა შენ დატოვებ მარტო მონატრებას...
როცა ვერავინ გაიგებს,
თუ რა მემართება,
გაგიხსენებ და შენი ლანდი მოვა ჩემთან სიყვარულით,
იმ სიყვარულით,
რომლითაც
მხოლოდ შენი ლანდი მოდის ჩემთან
და ვიტირებ ასე დიდხანს
დიდხანს...ვით პატარა
და არ იქნება არავინ,რომ დამიფაროს...
და არ იქნება არავინ,რომ მანუგეშოს
და შენ...
ვინც ასე ჰგავდი ცემს იმედებს
შორს იქნები და არ გამოხსენებ
მარტო დარჩენილს ისევ ღამე
და მხოლოდ მთვარე დამიფასებს იმ დარდებს
შენ რომ მიმატოვე...
და მხოლოდ მთვარე გაიზიარებს ჩემს უსენობას....
დიდ ტკივილს-შენ რომ დამოტოვე...
ამდენი წუხილი რომ არ დამიფასე...
მე ყოველი შენი ამოსუნთქვა,
ყოველი ნაბიჯი ზეპირად შევისწავლე...
შენი ყველა დარდი,
ყველა ტკივილი გულთან მივიტანე...
რამდენი ლოდინი....
რამდენი ტკენა გადავიტანე...
დარჩა მარტოობა საგზლად,
მთელი ცხოვრება - შენგან სახსოვრად...
მე ვაგორებ ამ ლოდს ბოლომდე
ცხოვრები გზაზე- სენ რომ დამოტოვე...
და გავიტან ასე ნელი გორებით ბოლოში
და ყოველი ამოიკითხავს
ჩემს დიდ სიყვარულს
და უშენობას...
|
