ლიზა ვერც კი წარმოიდგენდა თუ მინიმალური შრომა ამდენ ფულს მოუტანდა,ქალაქი ცივი და ნესტიანი იყო,ოკეანიდან ქარი უბერავდა,საჭმელი თავზესაყრელი,ფული თავზესაყრელი,ყველაფერი ქონდა მაგრამ..მაგრამ ამაო იყო ეს ყველაფერი,სამშობლოს ზეცა სულ სხვა იყო,გადიადნენ დღეები და ყველაფერი მიივიწყა,მიივიწყა წარსული და გადავიდა გართობაზე,ჯუბაც დაავიწყდა რომელიც მისი სიყვარულით აღარ იყო ნორმალური..ლიზი ყველას ურეკავდა,კითხულობდა,ჯუბას გარდა...თაიმ სქვერზე უამრავი ხალხი დადიოდა,უამრავი მაღაზია იყო,იქ გართობას რა შეედრებოდა,თუმცა ამ გართბით სამშობლოს მონატრებას იკლავდა გულში...
უცებ კარზე ზარი შემოისმა,კარის გაღებისთანავე თმადავარცხნილი პოჩტალიონი გამოცხადდა წერილით ხელში,ლიზიმ ხელი მოაწერა და გაისტუმრა...წერილი სახლში შემოიტანა და დააკვირდა,ზედ არც მისამართი არაფერი არ ეწერა,მხოლოდ ერთი სიტყვა: "უსასრულობა"
თოვდა,ირგვლივ სიჩუმე იყო,მხოლოდ ქარის განწირულ წკმუტუნს თუ გაიგონებდი ამ ულმობელ სამყაროში,ყველაფერს ნაზი,თეთრი და ფაფუკი თოვლი ედო,,ირგვლივ წყვდიადი იყო ნისლში ვერაფერს გაარჩევდი,ცაში უსასრულობას დაინახავდი,უსასრულოდ მოცეკვავე ბალერინებს,წვიმს...სიცივემ ჩემი ფიქრები გაყინა მაგრამ მაინც ვერ გივიწყებ...მინდა მოგეხვიო და უჩUმრად დავჯდე შენს გვერდით...ჩემი განცდები აბობოქრებულ ზღვას ჰგავს,ზღვას რომელიც ქუხილით ეხეთქება ნაპირს.მგონია,ჩემში ერთმანეთს შერწყმია ოკეანეთაა მირიადები.ისინი შფოთავენ,ქვითინებენ და გვიხმობენ.მინდა შენთან ვიყო.მე ხომ გაგიჯებით მიყვარხარ...ნუ წახვალ კიოდა ქარი ,ისე ნაზად და ისე ამაოდ ირხეოდნენ ფოთლები,ფოთლები გამხმარი ფოთლები რომლებიც სადღაც შორ და იდუმალ ზღვაში იკარგებოდნენ როგორც შენი თვალები,შენი მღელვარე საუცხოო თვალები,,ხეები ტიროდნენ,მათი ცრემლები ნამივით იყო რომელიც ნელ-ნელა ამ დაკარგულ სიყვარულს მისტიროდნენ,მისტიროდნენ ისე ამაოდ მისტიროდნენ...ნუ წახვალ კიოდა ქარი.მინდა გულში ჩაგიკრა,მოგეფერო და დაგამშვიდო.მესმის შენი თბილი და ალერსიანი ხმა: ვგრძნობ შენს სიახლოვეს და სათნოება , სიმშვიდე და იმედი ეუფლება ჩემს არსებას.შენტან ყოფნა მინდა. შენთან ყოფნა მინდა,მინდა გავიგო შენი სუნქვა,შენი საამური ხმა თუნდაც ეს ამაო ოცნება იყოს,ოცნება რომელიც არასდროს ახდება,წავა ესე შორს და ამაოდ წავა,ირგვლივ სიჩუმეა,მხოლოდ შენი ოხვრა თუ დაარღვევს ჩემს მყუდროებას,ნეტა მოხვიდე,შემომხედო,მეტს არ გთხოვ შენი დიდი,ლამაზი და ამაო თვალებით შემომხედო,,ირგვლივ სიჩუმე იყო.ქარი ქროდა და არღვევდა სიმყუდროვეს...არ მინდოდა,მაგრამ ხდებოდა...შეგრძნებებს ვხატავ,ჯერ ტვინს, შემდეგ სისხლს და ბოლოს გულს მიადგა, მისი ფეთქვა დროებით შეასვენა. შორია ღამე... შორია და უსასრულოღამე შორია ისე უსასრულო და შორია,მისი სიმყუდროვე კი მხოლოდ ვარსკვლავების ხვედრია,ზოგი დიდი ,ზოგი პატარა,ამ პატარა და უაზრო ღამეს მისჩერებოდა,ირგვლივ წყვდიადია,ზეცაში მხოლოდ ბუ თუ დაიმღერებს და კალიებს ააზანზარებს,სადღაც შორ და აუხდენელ ოცნებებში კი ვარსკვლავები მოჩანან,ვარსკვლავები,დარდისფერი ვარსკვლავები,ყოველთვის ვოცნებობდი განთიადზე რომელიც ალბათ სისხლისFერია,სისხლისფერი როგორც ჩემი ოცნებების გაქრობა,ყოველთვის ვოცნებობდი განთიადზე,ესეთ ჩუმ და ამოუცნობ განთიადზე ...
ვგრძნობ, როგორ იკარგება სიბნელე...მიიპარება და ტოვებს თავის ბოროტ თვალებს... არ ვიცი რა მჭირს, რა მინდა ამ გაუთავებელ სიბნელეში.ნუთუ,ფოთლების ხომალდებს ვემშვიდობები არ მჯერა, ყოველ ჩქამს ყურს ვუგდებ.
მაპატიეთ...მე ხომ ვერ შევძელი ჩემი გრძნობები შემეჩერებინა და შემეწყვიტა ფიქრი.ჩემთან შენი ხმა ზანზარებს და არაღ შემიძლია...ქარისგან ნათრევი ჩემი სხეული ფიქრებმა გაიტაცა...ტოტები დაობლდნენ და მეც დავრჩი ასე შენგან მიტოვებული...ჩემი , ჩემი ტანჯული გულის ნაცრემლი ისევ ეხეთქება ნაპირს …და ბოლოს , ბოლოს სადღაც მაინც მჯერა რომ შენ კვლავ აღდგები როგორც გაზაფხულის ვარსკვლავები...ხეები შენს ცრემლებს აჩერებდა,წყვდიადი ვარსკლავებს ამშვიდებდა,და სადღაც .შორ და ამოუცნობ გალაქტიკაში უფლის სახე Gაჩენილიყო,აენთო სანთელი,ჩვენი უსუსურობის სანთელი,სადღაც შორს სიო უბერავდა,უბერავდა და არღვევდა კოცნაში ჩამარხულ სიმყუდროვეს ...
უამრავი ცრემლი დაეხეთქა წერილს,უამრავი ამაო ცრემლი რადგან ცრემლები არასდროს შველიან ადამიანს..ამაო იყო ყველაფერი,მხოლოდ ერთი გამოსავალი დარჩენილიყო..
ლიზიმ თვალები მოიწმინდა და წერილის წერად შეუდგა,რა მნიშვნელობა ქონდა წერილი როდის მივიდოდა,მთავარია მისულიყო..
წერილში მხოლოდ ერთი სიტყვა ეწერა: "დამელოდები?" |
