დილით თვალები გაახილა,პირველად ცხოვრებაში თავლებიდან ცრემლებისგან შემორჩენილი ნამი მოციმციმებდა,სრულიად უაზროდ რადგან ახსოვდა რომ არ უტირია,ციოდა,რაღაც უჩეულოდ ციოდა და ლოგინიდან ადგომა ესეთი ძნელი იყო...მაინც იპოვა ბოლოს ძალა იმისა რომ ამდგარიყო,ადგა და გარეთ გაიხედა,გარეთ თოვდა,პიველი თოვლი გაიფიქრა და ეიფორიაში ჩავვარდა,უმალვე ჩაიცვა საგანგებოდ შემონახული ლამაზი ტანსაცმელი და წასვლა დააპირა,ქვემოთ მანქანა ელოდებოდა,ესე გაეშურა სკოლაში დარდიანად,,,
სკოლაში ბავშვები გარეთ თამაშობდნენ,ის შიგნით შევიდა,უმალვე დაიჭირა ბავშვების მზერა,შურით აღსილი მზერა,მათი თვალები სავსე იყო შურით,ფიქრებით,დარდით...უცებ ლიზიმ გაიფიქრა რა შურთ?ნუთუ მათ შურთ როდესაც მე უნდა მშურდეს მათი...
კლასში შევიდა,ბავშვების თვალებს გაცდა და კლასელების გრილი ზერა შენიშნა,მიესალმა,მათაც უთხრეს სალამი,,,
ცხოვრება ჩვეულებრივად მიდიოდა,დღე-დღეს მიყვებოდა,ღამე-ღამეს,ყოველი დღე კი ისეთი იყო როგოეიც წინა,ერთფეროვნება სპობდა სულს და ღლიდა,სკოლა და მეცადინეობა,მეცადინეობა და სკოლა,არც მეგობრები,არც გასეირნება,არა იმიტომ რომ მას ეს ყველაფერი არ უნდოდა,არამედი იმიტომ რომ უკვე შეეჩვია ყველაფერს,ერთფეროვნებას,და მის იქით ვერაფერს ხედავდა...
გულს აიძულებდა შეეყვარა,შეეყვარა რადგან რაღაც მაინც ყოფილიყო მისი ნუგეში,ირგვლივ ყველას ეგონა რომ თაყვანისმცემლები ყავდა და უამრავი შეყვარებული,თუმცა ეს ასე არ იყო,არ ყავდა და არც არასდროს არ ყოლია,ალბათ იმიტომ რომ ყველას ეგონა რომ ის მათ ზემოდან უყურებდა და არ გაიკარებდა...რადესაც თვალებმა ვერავინ იპოვა რომ ეხმო,მზერა მხოლოდ მის კლასელზე შეჩერდა,მასზე რადგან კლასის იქით არასდროს გაუხედია,ეს არ იყო სიყვარული,არც მოწონება,ეს იყო გატაცება რომელიც სიყავურლი ეგონა,ეგონა დიდხანს,თითქმის 3 წელი,მერე მასზე ფიქრებში გაჰყავდა დრო,,,
მალევე დაიღალა ოცნებით და თავის გონებაში უსუსურად გაიფიქრა,მოდი მივწერ,,,მიწერა,იმანაც უპასუხა,ყველამ იცოდა რომ ლიზას ის უყვარდა,თვითონ გეგამაც იცოდა,იცოდა და დაცინვა დააპირა,დასცინოდა დიდი ხანი,დასცინოდა ტყუილით და სიყვარულის ფიცით...
მასაც გაუხარდა,ოცნება რეალობად ექცა,სკოლაში მისვლას ლამობდა,როდესაც მივიდა გეგა ისე იქცეოდა თითქოს მას არც კი იცნობდა,,,გული აივსო ტკივილით,შრისძიებით,ამას ისიც დაემატა რომ გეგამ მთელ კლასს მოსდო ეს ამბავი და ის დაამცირა..
როდესაც ცხოვრების მიზეზი იკარგება,თავის მოკვლა გინდება ლიზისავით,ბევრი იტირა,ბევრი,ბევრი იომა იჩხუბა,მერე დაიღალა,რისთვის?გაიფიქრა,ნუთუ ის ჩემი ღირსი იყო,სად მქონდა თვალები სსად?ლიზიმ მას აპატია,აპატია ფიქრებში მაგრამ თვის თავს ვერ აპატია რომ მან გაიტაცა,დიდი ხნაის ბრძოლის შემდეგ თავის თავს წამიერად უთხრა,დაივიწყე,გაუშვი,უცებ გაქრა,სიყვარული რომელსაც 4 წელი ეტრფოდა გაქრა,დაიშალა,წამში გაუჩინარდა,ლიზის გაუკვირდა,გრძნობდა რომ ის გაქრა,გაიღიმა და მიაჩერდა ზეცას რომელიც სავსე იყო შვებით,სადღაც ზეცის სიღრმეში კი მოჩანდა მზე,მზე რომელიც მუდამ მას უყურებდა... |
