და რომ ნოტები-
შენში იძვრება,
გამალებით ძგერს
ჩემში სტრავინსკი,
მაგრამ ეს მთვარე,
თეირანული,
თავზე დაგვცქერის
ანდამატივით.
შენი წითური
ლოყების სურნელს,
ცეცხლს წაუკიდებს
ტრპობა კაცისა,
და რომ გაგშლია
ხვეული თმები,
დიდი თამარის
მეშვეობითა.
შენი თვალები
ისე ტკბილია,
როგორც ადესა
დადუღებისას.
და ჩემი მუზა
ისე მშვიდია,
როგორც
პოეტის
თვალთა ხედვისას.
|
