მოწევა კლავს - 13 მაისში 2010

საწოლზე გაუხდელად წამოწვა და ხელები თავქვეშ ამოიდო. თვალები დახუჭა მაგრამ ძილი არ მიეკარა. რამდენჯერმე გაახილა თვალები, ფანჯრიდან შემოსულ ღამის განათებას უყურა ერთხანს და კვლავ დახუჭა. ვერ მოისვენა. წამოდგა და აივანზე გავიდა. სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად გააბოლა. იდავებით აივნის მოაჯირს დაეყრდნო და თავი ხელებში ჩარგო. რამდენიმე წამს ასე იდგა, შემდეგ სიგარეტი ჩააქრო და ხელი გაუშვა. სიგარეტის ნამწვი ნელ–ნელა ჩავარდა ქვემოთ. სიგარეტის კოლოფს დახედა: ,მოწევა კლავს,. ერთხანს უყურა, სიბრაზემ შემოუტია, კოლოფი მოჭმუჭნა და მთელი ძალით ისროლა ბნელ სივრცეში. ოთახში შეობრუნდა, ტელეფონი აიღო და ბოლო დროს რავალჯერ აკრეფილი ნომერი აკრიფა. ზარი გავიდა, ე. ი. ჯერ არ სძინავს, რადგან ძილის წინ ყოველთვის რთავს ტელეფონს. ყურმილში შეწყობილი ზუმერის ხმა მანამდე ისმოდა, სანამ თავად არ გაითიშა. არავინ უპასუხა. კედელს მიეყრდნო, ჩაიკეცა, თავი ხელებში ჩარგო და გაირინდა. ასე იყო მანამ, სანამ აივნიდან დილის რიჟრაჟი არ შემოიჭრა. ადგა, მანქანის გასაღები აიღო და გარეთ გავიდა. მანქანაში ჩაჯდა, ფრთხილად გაიყვანა ავტოსადგომიდან და ქალაქში გავიდა. ძალიან ადრე იყო, არც ერთი მანქანა არ მოძრაობდა.
თავადაც არ იცოდა სად მიდიოდა. ბრმად მიჰყვებოდა გზას. შუქნიშნის წითელ გამაფრთხილებელ ნიშანზეც კი არ გააჩერა. სიჩქარეს ნელ–ენლა უმატებდა, თვალებზე ბინდი ეკვროდა, სიბრაზე ემატექოდა. გონება აზროვნების უნარს კარგავდა. ბოლო შესახვევისთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია, პირდაპირ ბორდიულზე ავარდა და განათების ბოძს მთელი სისწრაფით შეასკდა. ღვედი არ ეკეთა. თავით მანქანის საჭეს დაასკდა. გამაყრუებელი სიგნალი გაისმა. იქვე ახლოს მდებარე სახლის ფანჯარაში სინათლე აინთო.