ისე რა ძნელია ეს ცხოვრება არა ? გაგახარებს,ეს ყველაფერი საუკუნედ მოგეჩვენება..გიხარია,ბედნიერი ხარ ამ ცხოვრებით..ბედნიერი ხარ რომ საყვარელი ადამიანი გვერდით გყავს და გინდა დიდი ხანი გაგრძელდეს ეს ყველაფერი, მაგრამ როცა ყველაზე ბედნიერი ხარ იმ დღეს ინგევა ყველაფერი და მიწასთან სწორდება რამოდენიმე უბრალო სიტყვის გამო,ვიღაცის ნათქვამის,მონაჩმახის გამო საყვარელ ადამიანს კარგავ.. !!!!
ახლა საწოლზე მიჯაჭვული ვწერ ამ წერილს,წერილს იმიტომ რომ ვიცი ძალიან მალე უნდა წავიდე ამ ლამაზი ცხოვრებიდან.ალბათ იმ ადამიანებს,ყველას ძალიან გაუხარდება ჩემი სიკვდილი.ეხლა მოგიყვებით თუ რა მოხდა:
ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო.შეყვარებული ვიყავი და რა თქმა უნდა მიხაროდა.შევხვდი ჩემს უსაყვარლეს ადამიანს რამდენჯერმე.მერე იმ საღამოს ორმა მისმა ძმაკაცმა მითხრეს რომ არ უყვარხარო,რაზეც გავბრაზდი და დავიწყე ტირილი.მეორე დღეს ვნახე და ვკითხე გავიგე რომ არ გიყვარვართქო..ხოდა ამაზე გაბრაზდა და მითხრა მეც ეგრე გავიგეო და დავშორდეთო. დამშორდა.გაბრაზებული გავიქეცი და უცებ ვიკივლე.მარტო ის მახსოვს რომ ხალხი ჩემსკენ გამორბოდა და ისიც მოვიდა.გავახილე თვალები საავადმყოფოში ვარ.უცებ დედაჩემის ტირილი მომესმა და ისიც თუ როგორ თქვა ექიმმა 2 თვე იცოცხლებსო.ვტიროდი,ვტიროდი,ვტიროდი...
არ მინდოდა სიკვდილი... მხოლოდ რამდენიმე უაზრო სიტყვების გამო საყვარელი ადამიანი დავკარგე და საკუთარი სიცოცხლეც.დღეები გადიოდა და ველოდებოდი,რომ 1 დღესაც შემოაღებდა კარს და მეტყოდა თუ როგორ ვუყვარდიი,ყოველ ფეხის ხმაზე ის მეგონა,, თუმცა გულის სიღრმეში ვიცოდიი,რომ არ მოვიდოდა..მაგრამ ალბათ თავს ვიიმედებდი..
ასე თვე ნახევარი გავიდა.
ჩემმა მშობლებმა სახლში წამომიყვანეს,იმიტომ რომ არც იქ გაჩერებას ჰქონდა აზრი, ვაზროვნებდი და დავდიოდიი,მაგრამ ჩემში რა ხდებოდა არავინ იცოდა...თან არ უნდოდათ ჩემს მშობლებს იმ თეთრი და უაზრო კედლების ყურებაში მომკვდარიყავი,,ვუყურებდი თუ როგორ იტანჯებოდნენ ჩემები, მაგრამ ეს მარტო ჩემს ზურგს უკან ხდებოდა,, ჩემთან კი ყველა იძახდა რომ დიდი შანსი მქონდა სიცოცხლის და როგორც ყველა მეც მათსავით გავიდოდი ცოცხალი და ბედნიერი გარეთ,,მაგრამ მეც ხომ ვიცოდი რომ ეს ასე არ იყო ! თუმცა მინდოდა სიცოცხლე, მჯეროდა რომ ერთად ვიქნებოდით..დაჟინებული თხოვნით ეზოში ჩავედი,ხალხი ვნახე იმის იმედით,რომ დავემშვიდობებოდი..,ისიც იქ იყო.....ასე გადიოდა დღეები.ვცდილობდი ეს დღეები მხიარულად გამეტარებინა.მეორე თვეც იწურებოდა და ვგრძნობდი,რომ სიცოცხლის ბოლო წუთები რჩებოდა,იმაზე ფიქრიც კი მზარავდა,რომ დილით ჩემები მხოლოდ ჩემს გაყინულ სხეულს ნახავდნენ..მინდოდა რომ ბედნიერი და გაღიმებული დამეტოვებინა ჩემი სამყარო "დედამიწა",რომელზეც 16 წელი გავატარე ! .მოვიდა და მითხრა ყველაფერი გავარკვიე და მინდა ბოდიში მოგიხადოო და მითხრა რომ ჩემსავით მართლა არავინ უყვარდა !! .მერე შევრიგდით,მეუბნებოდა,რომ აღარასოდეს მიმატოვებდა,მეც არ მინდოდა რომ ის დღე მოწყენილი ყოფილიყო და იმის შესახებ არაფერი ვუთხარი რომ შეიძლებოდა ეს ბოლო დღე იყო მის გვერდით) მეც ასე უფრო გავილამაზე სიცოცხლე,თუმცა გულს მიღრღნიდა ეს ტკივილი..ძალიან მაგრა ჩავეხუტეთ ერთმანეთს.ვტიროდი,მაგრამ ვერაფერი გაეგო,მან ხომ იცოდა,რომ მე უკვე კარგად ვიყავი !! ისე მიყვარდა ყველაფრის მიუხედავად შევურიგდი.როცა თავი შეუძლოდ და დაუცველად ვიგრძენი,სახლში ამომაცილა.. ეს დღიური ავიღე და ახლა ვწერ_)) მინდა ეს მაინც დავტოვო !!!!!!
დიდი სიყვარულით ნატუკა ))
მეორე დილით, ნატუკას ოთახიდან საშინელი ყვირილის ხმა გამოვიდა..მისი ლამაზიი სხეული,ცივი იყო როგორც ყინული !! სახეზე ღიმილი შერჩენოდა,მის ზღვისფერ თვალებზე ცხელი ცრემლები ისევ იყო შერჩენილი )) მისი სახე ისე ანათებდა, როგორც ანგელოზიის !!
მისი შეყვარებული თავზარდაცემული იყო ! დაკრძალვის დამთავრების შემდეგ, როცა ყველა წავიდა ,მხოლოდ 1 ბიჭი იყო საფლავზე დაჩოქილი და ცხარე ცრემლით ტიროდა !! ეს ნიკა იყო,რომელიც ხვდებოდა რა ძვირფასიი ადამიანი მიაბარა მიწას და იმედი ჰქონდა რომ იქ მაინც იქნებოდნენ სამუდამოდ !!!!!!!!!!
|
