ქუჩა შეიმოსა ყვითლად და ტირის,
ვეღარ სძლებს მარტო,ვერ მალავს ტკივილს...
იმ გულის ტკივილს რომელიც არ სდუმს,
რომელიც ელის კითხვებზე პასუხს...
მეც ამ იმედით შევყურებ ქუჩას
და ველი ჩემი ცხოვრების სტუმარს...
რომელიც ცხოვრობს სადღაცას სჰორს,
სადაც ლამაზია დ მუდამ თოვს....
..................................................
მეც გავჩუმდები,როცა დრო მოვა,
როცა დრო მოვა აღარ ვიქნები,
გაიფანტება ვინ იცის საით,
ჩემი ღელვა და ჩემი ფიქრები.
მომიგონებენ აქაურები,
ჩემს შესანდობარს როცა იტყვიან
და ისე როგორც კაცთა წესია,
ცვრიან ბალახზე გადაივლიან.
|
