კესო-8 ნაწილი - 13 მაისში 2010

13 წლის შემდეგ:
"ცხოვრებაში დგება მომენტები როცა ყბრალოდ გინდა გაექცე ყველას და ყველაფერს, რეალობას, გინდა ფრთები მოისხა და გაფრინდე სადღაც შორს..ძალიან...ძალიან შორს...იქ სადაც მიფრინავ ვიოღაც გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, გელოდება უკვე დიდი ხანია...წუთებია...საათებია...დღეებია...ვინ იცის რამდენი კვირა გავიდა, რამდენი თვე თუ წელიწადი...მააგრამ ის კვლავ გელოდება, გელოდება დიდი მოთმინებით, რათა როცა გნახავს გულთან მიგიკრას, ჩაგიხუტოს და გითხრას თუ როგორ უყვარხარ, მთელი გულით, მთელი არსებით, რომ ყველაფერზე წავა შენი გულისთვის, სიცოცხლესაც კი დათმობს დაუფიქრებლად.
იქ გელოდება ადმაინი, რომლის გარეშეც შენ ცხოვრებას სითბო, სიხარული და ფერები აკლია...როგორ გინდა ერთხელ მაინც ჩგკიდოს მისი ძლიერი ხელი და გითხრას: "ახლა შენთნ ვარ, სულ შენთნ ვიქნები, არ მიგატოვებ შვილო არასდროს... ერთი მითხარი მამას სიცოცხლევ ასე ძლიერ რად დაიგვიანე?!"
მე ვისაც ვეძებ გონებაში, გულში, გარეთ თუ შიგნით , დღეა თუი ღამე ეს მამაა ჩემი..."
ანას კესოს დღიური გადაეშლა და ცრემლმორეული კითხულობდა...
"ვიცი სადღაც დგას და მელოდება....
სულერთია სად...აეროპორტში, გაჩერებაზე, ზღვის ნაპირას თუ მატარებლის ბაქანზე....იცის მივალ...ჩვფრინდები მასთან, თუ არ ჩვფრინდი, ზღვას გადავუცურავ, თუ არ მივვურე ფეხით მივალ...იცის მივალ, ჩვეხუტები და ბევრს ვიტირებ, მომენატრეთქო ჩვჩურჩულებ და გავირინდები....მეტყვის რამეს და მოვუსმენ მთელი გულისყურით, დიდი ყურადღებით, რათა სამუდამოდ დავიმახსოვრო მისი ხმა...მერე შვიგრძნობ მისი მძფრი სუნამოს სურნელს, სიგარეტის სუნით გაჟღენთლის და შევთხოვ უფალს , რომ სულ ასე იყოს...დაე სულ. მუდამ, ასე ვყავზე გულზე მიკრული და არ მიშვებდეს არსად."
ანა ტიროდა, ცრემლებით დღიურის ნაზ ფურცლებს ასველებდა მაგრამ მაინც განაგრძობდა კითზვას...
"ვიცი რას მეტყოდა მამა გვერდით, რომ მყოლოდა: "დედას გავხარო", ხო, დედას ვგავარ და ვამაყოფ ამით, მაგრამ რაღც საოცრად მინდა რომ მამას ვგავდე, რადგან სარკეში ჩხედბისას ნათლად წარმოვიდგინო მისი სახე, მისი ღიმილი, მისი თლები, მზერა, სიიცლი, ზოგჯერ ნაწყენი და გაბრაზებული სახე. მინდა ერთ დღეს საკუთარ ტავში აღმოვაჩინო მამაჩემი და მივხვდე, იმის მიუედავად რომ გვერშ არამყავს, გულით სულ დამყავს ყველგან და ყოველთვის და ჩემთანაა სულ, ასე იყო და ასე იქნება სამუდმოდ...
არა და....
....ვინ იცის როგორ მინდა გვერდში მყავდეს...ზოგჯერ მტუქსავდეს, მეჩხუბებოდეს, მიბრაზდებოდეს, შეეცმებზე მიმითოთებდეს, ზოგს არ მპატიობდეს, მოკლე კაბებსაც მიშლიდეს თუ ასე უნდა მის გულოს, მაკონტროლებდეს, ყოველ დილას სკოლაში მივყავდე, დამშვიდობებისას ან ძილის წინ შუბლზე მკოცნიდეს...
რა კარგია ოცნება არა?! მაგრამ დამერწმუნეთ, სიზმარი ჯობია, აი რატომ მიყვარს ძილი.... მთელი ღმე მე და მამიკო ერთდ ვართ-სულ.
ყოველ ღმე მესიზმრება მამიკო. ვლაპარაკობთ, ვტამაშობთ, ბევრს ვხალისობთ...მაგრამ გული მყდება ერთზე სულ ღამეა ან სიბნელეა იქ სადაც ჩვენ ვართ, ამიტომ მამას სახეს ვერ ვხედავ და მუდამ გული მწყდება....თუმცა, იცოდეთ, არ მეშინია მე არც სიბნელის, არც ღამის და არც უკუნითის, რადგან შიშის საბაბიც არ მაქს, მე ხომ მამა მყავს გვერსი, რომელიც არასდროს მიმატივებს გასაჭირში და სულ დამიცავს...არვის დააჩგვრიებს ჩემ თავს მე ეს ვიცი...
გუშინ მე და დედამ ვიჩხუბეთ. დაუკითხავად ავიღე მისი ძველი ნივთბი, რომელიც მაშინ მიაბარა წარსულს როცა მე გავჩნდი ამ ქვეყანაზე. მაშინ თქვა მათზე უარი როცა კესო-მე მოვევლინე ამ ქვეყანაზე. ჩალაგა, კარგად შეფუთ და გადამალა, თითქოს წარსულის დავიწყება სცადა და ჩემთნ ერთდ ცხოვრების ახალი ფირცელი გადაშალა....
არასოდეს მეგონე დედა თუ პოეზიით იყო დაინტერესებული, არ მეგონა თუ გემოვნება გვქოდა ერთნაერი ტანსაცმელსა თუ სვა წვრილმანებში, არ მეგონა ასე კარგად თუ წერდა და ხატავდა, არც ის მეგონა დღიურებს თუ წერდა, როგორც მე...თურმე როგორ ვგავართ მე და დედა ერთმანეთს... მისი "წარსულის ზარდაშში" აღმოვაჩინე ძველი ფიტისურათებიც, რა ლამაზი ყოფილა(ალხაც ლამაზია) რა მხიარული, და ცხოვრების ხალისით აღსავსე...მაგრამ თურმე რამდენს მალავდა და იგრივებდა გულში...დღიურის გადათვლიერების შემდეგ ბევრ რამეს მივხვდი..არავის აჩვენებდა თვის დარდსა და სევდას, ყოველთვის გულში იმალავდა და იქვე კლავდა დიდი ბრძოლოს შედეგად....ადრე არასოდეს მიფიქრია დედის წარსულზე, მის ბავშვობაზე, პრობლემებზე, მის გარდატეხის ასაკზე...თურმე რამდენი სადარდებელი ქონია, რამდნი პრობლემა.... არასოდეს მომსვლია თვში აზრად რომ დედას რაიმეს დატმობა მოუხდა ჩემი გულისთვის, არადა თურმე რამდენზე იტქვამს უარი ჩემს გამო....მე რომ არა ახლა მარტო კი არ იცხოვრებდა შვილთან ერტ=თდ, ნორმალური ოჯახიო ექმებოდა და არც დედასთან-ბებიაჩემთან იქნებოდა ნაჩხუბარი...რამდნეი პრობლემა და სანერვიულო გამიჩენია დედიკოსთვის...ნეტა რას გამაჩინა საერთოდ ამდენ უბედურებას და ტკივილს თუ მოვუტანდი...და მიკვისრ როგორ არ ვძულვარ, როგორ უყავრს ის ადამიანი რომელის გამოც მთელი სიხცოცხლე, ცხოვრების უბედნიერესი და უძვირფასესი წლები დაკარგა...ჩემს გამო უარი თვა საკუთრ ოცნებეზე, ამბიციებზე, მისწრაფებებზე , გეგმებზე, მე მინაცვალა ცხოვრებამისი....მე კი უმადური არაფერს ვშვები მისი წვალების და ნერვების აშლის გარდა...იმის მერე რაც ყველაფერს მივხვდი, რაც დედის თვალებს უფრო ჩავუღრმავდი და მასში საოცარი სევდა და დაღლილობა ამობიკითხე ვცდილობ შევიუცვალო და დავეხმარო ყველაფერში....."
დღთიურში მრავალი სტრიქონი ეწერა, კიდევ ბევრი აბზაცი, მაგრამ ანას მეტის წაკითხვა აღრ შეძლო, უბრაკლოდ დახურა დრიური მაგრამ მაინც მოასწრო თაის შევლება ერთი აბზაცის დასაწყისზე: "მინდა რომ სულ იცინოდეს, არ მინდა კვლავ იტანჯებოდეს....."
ყველაფრერი გასაგები იყო ანასთვის...
ცრემლებს იწმენდდა, მაგრამ არ შევლიდა სახე კვლავ ენამებოდა, რადგან ტიროდა და ვერ ჩრდებოდა. დღიური თავის ადგილზე დადო და ტელეპონს მივარდა, სასწრაფიდ აკრიფა ნომერი, და როგორც კი აითეს წაიჩურჩულა:
-სალო......
სიჩუმე....
სიჩუმე....
სიჩუმე.....