კესო-7 ნაწილი - 13 მაისში 2010

ანა ხშირად უმალავდა ბებიას და ბაბუას სათვალეს, ადვილი მისახვედრია რატო...ხშირად იცმევდა შვებს რათა დიდად არ დატყობოდა მუცელი რომელიც უფრო და უფრო უდიდდებოდა.
ყოველი დილა ასე იწყებოდა:
-ანა, შვილო ჩემი სათვალე ხომ არ იცი სადაა?!
-არა ბებო არ ვიცი....
-ნამდვილად?!
-კი ბებო!ნამდვილად! შეამოწმე თავზ ხომ არ გიკეთია....
-მერაბ! -ახლა ქმარს ეძახის ბებო-შენ ხო არ გინახია ჩენი სათვალე?!
-სულ როგორ კარგავ?!-ბუზღუნებს ბაბუა, და მერე ამბობს რომ მისი სათვალეც არ ჩანს, ამ დროს ანა სახლიდან იპარება. ეს უკვე ტრადიციაა, სულ ასეა....
ანამ და სალომ გამოცდები ჩაბარეს და ატესტატები მიიღეს. ანამ უკლო დაბადების დღეებზე და წვეულებებზე სიარულს, მეტიც ბოლო დროს უარს აცხადებდა, სულ სალისთან ერთდ იყო, დასეირნობდა, ეროვნული გამოცდებისთვის ემზადებოდა, ხშირად რჩებოდა მასთან და ბევრს ფიქრობდა გოჩაზე, რომელიც იმ დღის მერე აღარც გამოჩენილა. სალისთვის არ გაუმხელია, რომ გიჩა იყო კესოს მამა, უბრალოდ გამბედაობა არ ყოფნიდა,რომ სიმართლე ეტქვა მისთვის. ამ საიდუმლოს გულით ატარებდა, მაგრამ ძლიერ უჭურდა, ახრჩობდა, ღმე არ აძინებდა, მოსვენებას და მადას აკარგვინებდა. სააბაზანოში შესვლისას, აბაზანის მიღებისას მკერზე ხელს მოისმევდა და ამაზრზენი კანკალი დაუვლიდა მთლიან ტანში, ემს სხეულს ეხებოდა, კოცნიდა..რა უფლებით! საკუთარი თავი ეზიზღებოდა, სარკეში ჩხედვისას საკუთარ მხერას თვალს არიდებდა
ისე საშინლად იტანჯებოდა...სააბაზანიში საათობით იკეტებოდა და ტიროდა, მერე გულის რევის შეგრძნება დაეუფლებოდა, თავბრუ ეხვეოდა და შესშნებული გარბოდა ოთახში დასაწოლად.
ღამეები იმდენს ფიქრობდა, ზოგჯერ ეშინოდა ჭკუიდან არ შესლილიყო, ჭკუიდან არ გადასულიყო არ გაეფრინა. უფრო ადვილი იქნებოდა მისთვის ყოველივე, საომესთვის , რომმოეყოლა, მაგრამ მშიშარას გული უსკდებოდა, რომ მეგობარი ვერ გაიგებდა, მეტიც იქნებ მიეტოვებინა.
სალომესთან იყვნენ ოთახში, ანა საწოლზე იყო წამოწოლილი და "ოსკარს" კითხულობდა. სალომე სკაიპით წერდა შეყვარებულს.
-სალო მისმინე...
-ხო რაიყო?!
-ოსკარში რაღაც სტატიაა "ჩემი შვილის მამა ჩემი ბიძაშვილი აღმოჩნდა"....
ანა გაისუსა, სალომეს რეაქცია აინტერესებდა. ოსკარში სინამდვილეში არც არაფერი ეწერა, გოგონამ მოიგონა.
სალომე შემოტრიალდა.
-რაო?
-ხო...შვილის მამა მისი ბიძაშვილი ყოფილა.
-ფიუ მაგის ქალობას! ბოზი!-ამაზრზენად თქვა სალომემ და კვლავ ზურგი შეაქცია.
ანას აღარაფერი უთქვია, უბრალოდ მოწყენილმა გადაშალა კიდევ ერთი ფურცელი და ტესტის გაკეთება დაიწყო: "იღბლიანი ხარ თუ არა?!".
"მეტი ჩემი მტერი არაა მე იღბლიანი ვიყო, მაგრამ ვნახოთ რა..რას ვკარგავ"-გაიფიქრა და პირველი კითხვის "ა" პასუხი შემოხაზა.

-მე თუ მკითხავ სადმე უნდა წავიდეთ....-თქვა სალომემ.
-მაგალითად სად?!-იკითხა ანამ
- ბოეჯომში....
-ბორჯომში და მთაში რა მინდა, დამანებე თავი! სადმე დასასვენებლად თუ გოინდა წასვლა თქვი და ბათუმში წავიდეთ....
-ზღვა ორსულებისთვის არ არის კარგი....თან ამხელა ღიპს სად დამალავ ნეტა კუპალნიკში.
-ოხ! ღიპი! აი რა არის ჩემი მთავარი პრობლემა!
-უნდა გეთქვა-"კესო! აი რა არის ჩემი მთავარი ფრობლემა..."
-მოკლედ მთაში წავიდეთ, სუფტა ჰაერი, ფიჭვნარი, ზედგამოჭრილი იქნება შენთვის და კესოსთვისაც რათქმაუნდა.
-ო...არ მინდა მთაში.,...ზრვაზე მინდა მე...~
-ნუ ჭირვეულობ პატარა ბავშვივით, ექიმმაც გასაგებად თქვა რომ მთაში წასვლაა საჭირო.....
-მთა.. მთა ... მთა....იძახოდა ანა.
-ხო იძახე შენ მასე იძახე... და მართლა არ დაგავიწყდეს ბებიასა და ბაუას გაბრთხილება რომ დღეს ჩემთნ რჩები.
12 საათი იყო, არა ჯერ 3-4 წუთი აკლდა...გოგონები საწოლში იყვნენ და ტელევიზორს უყურებდნენ, როცა სალომეს მობილურმა დარეკა. გოგონა წამოდგა, მაგისად მიუახლოვდა და ნომერს დახედა. უცნობი ნომერი იყო.
კი გაუკვირდა ამ შუა ღმეს ვის გავახსენდიო, მაგრამ მაინც აიღო.
-ალო...
ჯერ ხმა არავის ამოუღია.
-ალო...-გაიმეორე სალომემ.
-სალო.....-ჩხლეჩილი ხმით წაიჩურჩულა ვიღაცამ მისი სახელი.
-დიახ, რომლეი ხართ?
-გოჩა....
-გოჩა?რომელი?
-ანას გოჩა....
-ა....გოჩა!მე რატომ მირეკავ, თუ არ ვცდები ანას მობილური ჩართული აქვს....
-ვიცი....მაგრამ ვიცი არ მოუნდება ჩემთნ ლაპარაკი...
-რატომ? თქვენ ისე ახლოს ხართ ერთმანეთთან...ხომ არ გიჩხუბიათ?! რამდენი ხანია აღარ გამოჩენილხარ...
-არა არ გვიჩხუბია...უბრალოდ ვერ ვიცლი , დრო არ მაქვს მის სანახავად.
-რატომ?
-ვმუშაობ...
-მუშობა დაიწყე?
-ხო...მითხარი როგორაა, ხოა კარგად, ბავშვი, როგორ არის, ექიმთან ბოლოს როდის იყავით, რაო რა გითხრათ, მოკლედ მომიყევი ყველაფერი...
-კარგი...სალომემ პირი გააღო რომ საუბარი დაეწყო მაგრამ გოჩამ შეაწყვეტინა.
-სააბაზანოში გადი არ მინდა ვინმემ მოისმინოს....მარტო არ იქნები შენ ოთახში ისე ვატყობ...ანა ხომ შენთანა...
-საიდან გაიგე?
-სახლში დავრეკე...
-ა...-სალომე სააბაზანიში შევიდა და ჩაიკეტა. ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა. საკმაოდ დიდი ხანი საუბრობდნენ.
-ახლა ყურადღებით მისმინე სალო....
-ხო გოჩა....
-ანას არ უთხრა , რომ დაგირეკე...კაი?
-კაი...და რატომ?!
-უბრალოდ გთხოვ არ უთხრა. და კიდევ...ბორჯომში წასასვლეი ფული არ გამოართვა, მე გამოგიგზავნი, ჩემს ძმაკაცს გამოვატან და სახლში მოგიტანს, შევთანხმდით?!
-კარგი...მაგრამ....
-კარგად, აკოცე ჩემს მაგივრად...გოჩამ ყურმილი დადო.
სალომე გაოცებული გამოვიდა სააბაზანოდან, ანა ჩძინებული დახვდა. ტელევიზორი გამორთო და გვერდში მიუწვა. თალები დახუჭა, მაგრამ არ დაეძინა, ხვდებოდა , რომ რაღც ხვდებოდა, როდის იყო გოჩა სალის ურეკავდა ანას ამბავის გასაგებად, მუშაობა დაიწყო?! მაგ მიქტახორამ... ანას ფულს უხდის და ბავშვის ამბით ინტერესდება, თან მთხოვს რომ ამუკის არ ვითხრა რომ დარეკა...რაშია საქმე?! რაღცა ხდება-არ ასვენებდა გოგონას ფიქრები.
ერთ კვირაში გოგონები ბორჯობში წავიდნენ. ანა მეგობრის საოცრად მადლიერი იყო, რადგან ეგინა , რიომნ ორივეს ფულს თვიტონ იხდიუდა.
-სალო..ჩემ სალო...შენი ვალიდან ვერასდროს ამოვალ..რატომ ხარ ასეთი კარგი-ეფერებოდა ანა სალომეს, როცა ტყეში შეორნობდნენ.
-ანა...სალაპარაკო მაქვს შენთან....
- ხო რაიყო?!
-ანა..რაღაცას მიმალავ...
გოგონას სახე შეეცვალა, ღიმილი შეაცივდა სახეზე.
-არა...არაფერს....
-კი....და მოვითხოვ რომ მითხრა....რადგან მე ერთადერთი ვარ ვინც იცის შენი საიდუმლო, ვინც გვერდში გიდგას და გეხმარება...ვალდებული ხრა მითხრა...
-სალო...მე....მე...-ანას ცრემლები წასკდა თავლებიდან.-ვერ გეტყვი,სალო ვერ გეტყვი ამას....
ტყეში სიომ დაუბერა, ანას გაშლილი თმები აუფრიალა, სალოს კაბა.
-არ ვიცოდი ეს თუ იყო ჩევნი მეგობრობა...უნდობლობა...აი თრმე რა ყოპლია....-თქვა სალომ და გაიქცა, ანა მარტო დატოვა ტყეში, თვალებზე ცრემლები ადგა, ტირილი უნდოდა მაგრამ თავს იკავებდა. თნ საკუთარი საქციელის ცხვენოდა, როოგრ დატოვა ანა მარტო, ტყეში....
ანა 10 წუთი გაუნძრევლად იდგა, მხოლოდ ტიროდა. მერ მკვეტრმა ტკივილმა დაიარა მუცელში, მუხლები მოეჯვეთა და კინაღმ დაეცა, ხეს დაეყრდნო და ტკივილისგა აყვირდა. ტკივილი მძაფრდებოდა და ძლიერდებოდა, ტყეში კი მარტო იყო და არსად იყო მშველელი.
-სალო!!! სალო|!!1 სალო!!! სალო!!!! მხოლოდ ამას ყვიროდა...სადაც იყო ტკივილისგან გოონებას დაკარგავდა.
-სალო!!სალო!!სალო!!!!!!-მერე დაეცა, ჩმოწვა სიშვე...
აღარეფერი ახსოვს...სადარი...გრძნობს ვიღაცის ხელი უჩირასვ ხელში...ისმის რაღაც..ისმის ლაპარაკი და ისმის რაღც საოცრად პატარას ტირილი...
-კესო....წაიჩურჩულა და გონება დაკარგა...