კესო-6 ნაწილი - 10 მაისში 2010

მთვარის შუქი ანათებდა საწოლს, რომელზეც ანა იწვა და "ეძინა" (უცნობი ასე ფიქრობდა). ცოტა ხანი დუმდა ბიჭი და გოგონას ცქერით ტკბებოდა, " რალამაზია როცა ჩხუბობს,იცინის, ტირის და რალამაზია მაშინაც კი როცა ძინავს"-ფიქრობდა იგი.
ანა თავს ძლივს იკავებდა, უნდოდა ეყვირა, მაგრამ ვერ ბედავდა.
იგრძნო უცნობი გვერძე მიუწვა და ხელი მოხვია მუცელზე. ანა შეკრთა, ბიჭმა იგრძნო, მაგრამ როცა მის მშვიდ სახეს და დახუჭულ თვალებს დახედა, იფიქრა ან ბავშვი განძრა ან ცუდ სიზმარს ხედავსო.
მუცელზე ეფერებოდა და ხვდებიდა თალები ცრემლებით ევსებოდა, თვისდაუნებურად ლაპარაკი დაიწყო შვილთან : "მამი შენ აქ ხარ, ამ მუცელში, გძინავს, მე კი თვზე დაგდგომივარ და ძილს გიბრთხობ, რა უფლებით?! ალბად უსინდისომ უბარლოდ თავს უფლება ივეცი გსტუმრებოდი და რამე მაინც მეტვა შენთვის, თუ არ გძინავს ვიცი გემსის ჩემი...დედაშენმა რომ გაიგოს ვინ ვარ, არ მაპატიებს და ისე შემიძულებს როგორც არავის ცხოვრებასი...მე კი მეშინია დავინახო მის თვალებში ზიზღი ჩემდამი...დაე არ ვეტყვი, რომ მამა ვარ შენი და ახლოს ვიქნები შენთნ, მოგივლი, გიპატრონებ და არავის მივცემ უფლებას გატკინოს გული...შვილო იცი როგორ მიყვარხარ...გეფიცები შენს თვს შენს გვერდით თუ ვიუქნები არ დაგაკლდება არაფერი...ვილო შენ ძრღვებში ჩემი სისხლი ჩქეფს..."-უცნობმა თვალები დახუჭა და ხელი მოუსვა მუცელს წრიულად."-ვაიმე რა ციცქნა ხარ, რა პატარა, აი აქახარ, სულ ახლოსახარ...ალბად გოგო ხარ, მე გოგო მინდა, დედას დაემსგავსები,მმისი თალები, მიის ტუჩები, ცხვირი და პირი, მისი ხმა, მაგრამ ერთი გექნება ჩემი-სიყვარულის უნარი დიდი. უზომოდ დიდი, თან უანგარო და საოცრად ერთგული...შვილო დამპირდი დედას არ გააბრაზებ და გეყვარება...შვილო დამპირდი არ შემიძულებ იმ მიზეზით,რომ ვერ გავბედე შენთვის სიმართლის გამხელა...არ მომმართო ბიძიათი, მაგრამ ვერც მამობის წოდებას მოვითხოვ, დამიძახე უბრალოდ სახელი და მასში ჩააქსოვე იდიდ სიყავრული, ან სიყვარული მცირე-ეს იქნება საკმარისი...მაგრამ თუ შენს ტუჩებს წამოყვებათ სიტყვა-მამა, არ გაჩერდე დაე დამიძო...ახლა მე წავალ...მაგრამ მანამდე მინდა ბოლოჯერ გითხრა თი როგორ უყვარხარ მამას...."-ბიჭი წამოდგა და ფანჯარას მიუახლოვდა, ანამ თალები გაახილა და მთვარის შუქზე დაინახა-გოჩა...ვერ მოიტმინა და წამოიყვირა "გოჩა?!"........
ბიჭი მოტრიალდა.
-არა! არა! არა! -აღმოხდა ანას და ტირილი დაიწყო...
-როდის?! როგორ?! რატომ?! არ მჯერა!-ყვიროდა გოგონა.
-ნუ ყვირი! დაწყნარდი! ვაფშე გაჩუმდი, გააღვიძებ ბებიას და ბაბუას და რას ეუბნები?!
-სიმართლეს!-იყვირა ანამ.
-გაჩუმდი! ნუ სულელობ გთხოვ!!!!!!
გოგონა არ ჩუმდებოდა, მაინ გოჩამ ხელი ააპარა პირზე და ძალით გააჩუმა. ანა ქვითინებდა ხელპეხს იქნევდა და ცდილობდა გოჩას ხელი მოეშორებინა ტუჩებიდან რათა თვისუფლად ეყვირა.
-გაგიჟდი?!
-კი! კი! კი! მომაშორე ეგ ხელები!
-გაჩუმდი და მოგაშორებ!
ანა გაჩუმდა. გოჩამაც აასრულა დანაპირევი.
ანა ტიროდა მაგრამ აღატ ყვიროდა.
-რატომ?! როდის?!-გოდებდა....
-არააქ მნიშვნელობა და აზრი...
-რააა?! ამ პრაზამ განარისხა ანა.-რას ამბობ?! რას არააქვს მნიშვნელობა?!
-ახლა, მე წავალ. -ბიჭმა ფანჯრისკენ გაიწია.
-საით>?! -ანა საწოლიდან წამოხტა.-სად მიდიხარ?
-სახლში...
-მოიცა!!!!სალაპარაკო გვაქ.
ანას ნამტირალები თვალები შეცქეროდა გოჩას, გოჩ ვერ ხედავდა მაში ვერანაერ გრძნობას, ვერც ზიზღს ვერც სიძულვილს, თითქოს არანაერი გრძნობა არ ქონდა მისადმი.
-მე წავალ!....თქვა და ფანჯრის რაფაზე შეხტა.
-მოიცა! ანამ მისკენ გეიწია, მკკლავზე დაწვდა და შეაცერა.
-მომიყევი როგორ მოხდა ყველაფერი....
-არა.
-კი
-რატომ?!
-ეს მნიშვნელოვანია ჩემთვის....
სიჩუმის შემდეგ.
-დაჯექი.
ანა დაჯდა.
-მოიწმინდე ეგ ცრემლები.
ცრემლებიც მოიწმინდა.
-მაშინ მოემზადე, თავი ხელში აიყვანე და არ გინდა ისტერიკა! რომ იცდე მეც მტკივა გული ასე რომ მოხდა....
"გული გტკივა?! აბა მე მკითხე, მე მკითხე რა მჭირს...შენ არც კი იცი რას ვგრძნობ...როგორია მუცლით ატარო უკანონო შვილი, რომელიც თურმე შენგანამყავს ახვარო!"-ახლა უკვე დაინახა სიულვილი ანას თავლებში გოჩამ და თვო შეიკავა, გაიფიქრა იქნებ არ ღირს მოყოლაო....
-მომიყევი!
-იცი როოგორ იყო?!
-როგორ?!
-კლუბიდან გამოხვედი "გაგლეჯილი" მთვრალი და მარტო მიდიოდი სახლში, გზაში შევხვდით მე კაიფში ვიყავი. ერთად გავაგრძელეთ გზა. გაწვიმდა, თითქოს ბედი იყო...
-შენ რა გჯერა ბედის?!-სიმწრით გაეცინა ენას.
-წვიმაში მივაბიჯებდით, შენ ტრიალებდი, იცინოდი გიჟობდი, როგორც იცი ისე...მეც აგყევი, მერე უცბად გავიგონე "ვაი"! შეგხედე და ეგდე ქვევით, "რა გჭირს?!" პატარა ბავშვივიტ ტირილი მორტე ტან კრუსუნებდი "ფეხი მტკივა"...გამეცინა, ხელში აგიყვანე, შენ მომეხუტე...შენთან წავიდეთ სახლში-ასე მთხოვე, და წავედით ჩემთან, მე იქ ახლოს ვარ, ხო იცი...
-ალბად გული ამერევა მალე...
-სახლში მივედით, საწოლზე დაგაწვინე და გავედი გვერძე ცივის მოსატანად, შემოვედი და რას ვხედავ...-ბიჭმა თლებზე აიფარა ხელი.
-რას?! რას ხედავ "ამოღერღე!"
-ფეხზე გაგიხდია "კალგოტკა" და ფეხსაცმელი, გაწუწული გაშლილი თმა სახეზე გეკვროდა, ისევე როგორც თეთრი ბოლომდე გახშნილი "საროჩკა", ლიფი გიჩანდა თეთრი შავი ზოლებით...შეგხედე და ცუდად გავხდი, მოკლე კაბა, ის ჯინსის მოკლე კაბა ისე ხევით იყო, ეგ ფეხები რომ გიჩანდა...-გოჩამ ღრმად ჩაისუნთქა-გუდადავარ...
-რა მიქენი შე ნადიორ! ფირუტყვო!-ანა ფეხზე წამოხტა მივარდა და მუშტების რტყმა დაუწტო.
-არაფერი არ მიქნია...ოთხიდან გავედი...
-რა?!
-ხო...არაფერი არ მიქნია....
-მერე?!
-ცოტა ხანში გავიგონე შენი ძახილი, თანსაცმელი მთხოვე, აიღე რაც გინდათქო გითხარი მე კი ვანაში შევედი გავაბოლე.
დავბრუნდი და დაგინახე ჩემს ხისფერ "საროჩკში"...არაფერი გეცვა მეტი საცვალს თუ არ ჩავთვლით...ვიცოდი თვს ვერ შევიკავბდი და გამოვბრუდი, შენ გაგეცინა და მომაძხე "რაიყო?! რამის შეგეშინდა?!" მაშინ მოვბრუნდი და....
ანამ უირებზე აიფარა ხელი, დაიყვირა:
-გაჩუმდი! აღარ მოყვე!
-არც ვაპირებ....
ანა ტიროდა...ტიროდა...არ ჩერდებოდა...გოჩა კი გაშეშებული იდგა, ხმას არ იღებდა და არც მიდიოდა.
-წადი...
-ასე ვერ დაგტოვებ!
-წადი წაეთრიე! გსიამოვნებს ჩემი ტანჯვის ყურება?!
-არა...მიმინე!
-წადი!-
გოჩა ცდილობდა აეხსნა მისთვის, დაეწყნარებინა, გული უკვდებოდა ამ დღეში რომ ხედავდა მაგრამ ანა არ უსმენდა უბრალოდ უყვიროდა-წადი!!!!!!!
-წადი ჩემი ცხოვრებიდან! არ დამენახო თვალით! წადი და დამივიწყე! დაგვივიწყე მეც და ბავშვიც.....!!!!!!!!! გესმის?! წადი!
-ანა...მომისმინე!
-არა!
-მომისმინე გთხოვ!
-რატომ?!
-მიყვარხარ ანა...მიყვარხა გესმის?! მიყვარხარ მთელი გულით, მიყვრარხარ იმაზე მეტად ვიდრე შენ გიუყვარს შენი თავი...
-სულ გამოგაებილა ნარკოტიკებმა!
-ანა...მიყვარხარ, არა!
-კაიფში ხარ ახლაც ხო?!
-ანა...მისმინე...მომისმინე. დამიჯერე....მიყტვარხარ სიცოცხლეზე მეტად...ნუ ტირიხარ უბრალოდ დამიჯერე...
-შენ სულ მთლად შეიშალე!
-მიყვარხარ!
-აბვადმყოფო! მოშორდი! გაეთრიე!
ყვიროდნენ. ანა ბღაოდა, გოჩაც ტიროდა.
ხმაურზე ბებიას და ბაბუას გაეღვიძათ, ოთხთან მოვარდნენ, კარი ჩაკეტილი დახვდათ. ოთახიდან ორის ხმა ისმოდა, ანასი და კიდევ ბიჭის...
-ანა! უყვიროდა ბებო. ბაბუა კარების გაღებას ცდილობდა, მაგრამ უშედეგოდ.
-მოვიდნენ!-იღრიალა გოჩამ.-ბრავო! ახლა მიდი გაუღე კარები და სიმართ;ე უთხარი თუ გაბედავ!
-ახვარო! ერთიც იყვირა ანამ და ლოგინზე დაეხეთქა ტირილით. ოთახში სიჩუმემ დაისადგურა, თითქოს ოთახში არც არავინ იყო, მარტო ანას ჩუმი ტირილი ისმოდა. გიჩას გული დაეწვა, მისკენ წაიწია და ოდნავ შეეხო, ახნა შეხტა, სიძულვილის მზერა სტყორცნა და კბილებში გამოსცა:
-წაეთრიე!
-წავალ!
-წადი!
-სამუდამოდ?!
-სამუდამოდ...
-დაგივიწყო?!
-დამივიწყე....
ორუვე ჩურჩულებდა, ოთახში კარების ბრახუნი ისმოდა და მათ ხმას ფარავდა.
-კარგი....
ბიჭი ფანჯარას მიუახლოვდა.
-ანა...
გოგონამ ხმა არ გასცა,
-ანა, მხოლოდ ერთი მითხარი...გოგოა?!
-კი....
-რას დაარქმევ?
-კესოს...
-კესოს?! კესო... რა ლამაზი სახელია...კესო....
ანამ თავი აწია, ოთახში მარტო იყო. გოჩა წასულიყო....გოოგნას ესმოდა კარებზე ბრახუნი, და ესმოდა გოჩას ხმა " რა ლამაზი სახელია კესო..."
-ხო გოჩა, ლამაზი სახელია კესო....-თქვა და თვალები დახუჭა...