ოთახშუ ცუჩუმე იყო, მარტო "უცნობის" ჩურჩული ისმოდა, რომელიც ნაზად ეფერებოდა ანას ხელს.
"-ზოგჯერ უბრალოდ მიკვირს, როგორ გავბედე შენი შეყვარება...შენ ხარ ასეთი კარგი, ასეთი ნაზი, ასეთი სათუთი....მე კი დემონი ვარ ჯოჯოხეთიდან შენს დასაღუპველად გამოგზავნილი...რატომ შემიყვარდი ასე ძალიან?!...იცი?! სიცოცხლესაც დავთმობ შენთვის, განა თავის მოკვლაზე არ მიფიქრია, მაგრამ იმ აზრამდე მივსულვარ, რომ მე თუ აღარ გეყოლები სულ მარტო დარჩები, ვინ დაგიცავს?! ვინ გიპატრონებს?! მე თუ არა, სხვა ვინ?!"....
ბიჭი ცოტა ხანს დუმდა. მერე ამოიხვნეშა და ღია ფანჯარას გახედა.
"იცი?! გარეთ თბილა...გაგაღვიძებდი და გეტყოდი გავისეირნოთთქო, მაგრამ როგორ გაგაღვოძო,როცა ასე-ანგელოზივით გძნავს...მინდა გიყურო, უბრალოდ გიყურო, სხვა არაფერი....
გახსოვს ერთხელ სკოლიდან ატირებული,რომ დაბრუნდი და გზაზე მე შეგხვდი?! რომ მითხარი ბიჭებმა მაწყენინესო, იმათ რა ვუქენი.... "-"უცნობს" გაეცინა."-მის მერე სიტყვას ვერ გიბედავდა ვერავინ ჩემი შიშით....მახოსვს გახარებული ხელს ამომდებდი ხელსჰი, ხტუნაობდი, იცინოდი და მეც მაცინებდი. მერე მკოცნიდი და ამბობდი მიყვარხარ მაგრად ძალიანო....შენი გული მართლაც სავსე იყო ჩემდამი პატივისცემით, ცოტაოდენი შიშითაც ალბად, და უბილწო, დაძმური სიყვარულით....აბა ჩემს გულს დაეკითხე ახლა...დაძმა?! არასოდეს გიყურებდი,როგორც დას...იმიტომ რომ არ ხარ ჩემი და...რატომ უნდა მყვარებოდი, როგორც და, როცა არცერთხელ მიწოდებია შენთვის დაიკო... მახსოვს ერთხელ დამიძახე ძამიკოო, გავიბუტე მაშინ, გეჩხუბბე და წავედი...შენ ვერ მიხვდი რა მეწყინა, ცუდი ხომ არაფერი გქგიკეთებია მაშინ....როცა ბოდიში მომიხადე და მხითხე რა გეწყინაო, გითხარი-გაიარე, დაივიწყე....არ დამავიწყდება მაშინ შენი ჩაფიქრებული მზერა და წყლიანი თვალები...ბოთე კინაღმ ატირდი...ისე შემეცოდე, ხო...ეს კარგად იცი, თავს ისე უცბად მაცოდებ, ისე მთავფპავ "ამხელა კაცს" თითქოს გულჩვილი ბავშვი ვიყო....მახსოვს მაშინაც მომილბე გული და ჩგეხუტე, შენ მთხოვე აწი აღარ მეჩხუბოო, მე გამეცინა, მერე გკითხე რატომ ხარ ასეთი ნაზი?! შენ მიპასუხე-...რავიცი.... მერე ლოყაზე გაკოცე, ხელი მოგკიდე და გავუყევით ქუჩს....როგორ მახსოვს ის თბილი დღე და შენი "პაწაწინა" ხელი....
მახსოვს მარკეტში მივდიოდით, როცა ვიღაც ბიჭმა ჩაგიკრა თვალი, შენც გაკეკლუცდი...ისე გავბრაზდი, ისე მეწყინა, შენ ხო გიღრიალე და ის ხომ გავლახე მწარედ...გახსოვს?!"-ბიჭს გაეღიმა. "-სახლში, რომ ვბრუნდებოდით, ლიფტში ბუზღუნებდი "რას ერჩოდი?!"...დიდი ბუღუნა ვინმე იყავი,და მასეც დარჩი...(მე თუ მკითხავ).
გახსოვს მამაშენის გარდაცვალების ამბავი, სად გაიგე?! ჩემთნ ვიყავით სახლში, კარტს ვთამაშობდით, "ჯოკერს" ვთამაშობდით, " წაგება არ გინდოდა,მაგრამ ცუდად გქონდა საქმე მე კი კარგად, ისე სულ ასე იყო, სულ აგებდი, როცა ბოლოს შენს ნაღვლიან სახეს ვხედავდი, ვამბობდი, მგონი შეგვეშალა რაღაც, თავიდან დავითვალოთ. კარტებს ვუმატებდი, რას არ ვაკეთებდი, ისე გამომყავდა ვითომ შენ იგებდი....
იმ დეს ტელეფონმა,რ ომ დარეკა შენ თქვი: - არ აიღო, რაღაც გული კარგს არ მიგძნობს...ნეტავ, როგორ მიხვდი?! მაშინ მითხრეს დაუძახე დედას... დედამ ყურმილი აიღო და იქვე გაშრა, ქალი ცუდად გახდა, მივხვდით , რომ რაღაც საშინელი მოხდა....როგორ ტიროდი...რა დამავიწყებს იმ დროს, იმ ცრემლებს, იმ დარდს შენნს თვალებში,რომ ვხედავდი, იმ სევდას გულში რომ იტევდი და ატარებდი...არ გეძინა ღმე...მთელი ღამე ტიროდი და ეს მე ვიცოდი...ვიცოდი და ვერც მე ვიძინებდი...შენ,რომ იცოდე ჭკუიდან ვიშლებოდი...არ მეძინა მთელი ღამე შენზე დარში, დილას სკოლაი , მერხზე ვიზინებდი, ყოველღე დირექტორი იბარებდა დედას.... მახსოვს, ყველაფერ მახსოვს.....
მახოსვს დედა რომ გეჩხუბა ცუდ ნიშანზე, ჩემთნ მოდი და მთხოვე დამეხმარე....მე რა უნდა მექნა ნეტა?! დაგაჯინე და გასწავლე მომდევნო სამი გაკვეთილი. იმ კვირაში იცინოდი ბევსრ, გიხაროდა დედის გული გაახარე. მიხაროდე მეც, ვიცინოდი მეც... რა კარგი იყო შენთან ერთდ ყოფნა...
....არ ვიცი როდის შემიყავრდი, მარამ მთავარია ეს მოხდა...ის კი არ მიკვისრ რომ შემიყვარდი, ის მიკვირს შენ როგორ ვერ მიხვდი, ალბად კარგად ვირგებდი მკაცრი "ძამიკოს" მასკას.... მიყვარხარ...მიყვარხარ...მიყვარხარ...მინდა რომ სულ გიმეორო ეს....ახლა გძინავს და არ გესმის ჩემი, მიხარია რომ დაგიხუჩავს ეგ თვალები, რადგან ფხიზელი ვერ გამიგებდი...."
ანა ჩურჩულმა გამოაღვიძა. იგრძნო ვიღაცას მისი ხელი ეჭირა ნაზად, მიხვდა არ იყო ოთახში მარტო. შეეშინდა. თვალების გახელა გადაიფიქრა, ხმის ამოღებაც ვერ გაბედა....უსმენდა ვიღაცის ჩურჩულს და გრძნობდა როგორ ეფერებოდა იგი მის ხელს....
|
