-გოგოა! გოგოა! გოგოა! გოგოა! კიოდნენ გოგონები და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ!
-გესმის?! გოგოაო!-სიხარულისგან ცრემლები დიოდა ანას.
-კესო!კესო!კესო!-ყვიროდა სალი და ცრემლებს წმენდა მეგობარს.
კლინიკიდან ისეთი გახარებულები გამოვიდნენ, სიხარულით მეცხრე ცაზე იყვნენ არ იცოდნენ სიხარულით რა ექნათ...
-ავღნიშნოთ?
-რატომაც არა!
-სათ წავიდეთ?
-შოპინგზე...
-ფული, რომ არ მაქ? მოიწყინა ანამ, ეგ მე მომანდე....
ნახევარი საათის მერე გოოგნები ექსკალატორს მიუყვებოდნენ "ქარვასლაში".
- რომელ განყოპილებაში შევიდეთ?-იკითხა ანამ.
-რა ჯობია კესოსთვის შევარჩიოთ რაღაც-რურაცეები თუ ისეთი ტანსაცმელი ვიყიდოთ რაშიც დიდად არ შეიმჩნევა შენი სხეულის ცვლილებები, დიდი ღიპუცა, გასუქება და ასე შემდეგ.
-კესო! კესოს ვუყიდოთ რამე...
-ვიცოდი ამას, რომ იტყოდი...
საათნახევრის შემდეგ გასავათებულები ტაქსში ისხდნენ და ნაყიდზე ბაასობდნენ.
-ბავშვის ტანსაცმელი ისე ასე ადრე არ უნდა გვეყიდა...-იცინოდა სალომე.
-მაგრამ ვერ მოვითმინეთ...-აყვა ანაც.
ცხრის წუთებზე ანა სახლში იყო. ცოტა ხანში კარებე ზარიც გაისმა. გოჩა უნდა ყოფილიყო.
-მოხვედი?!
გოჩა მოუსალმებლად შევიდა გოგონას ოთახში.
ანაც შეყვა.
-დახურე კარები. კარგად დახურე.
ანამ კარები დახურა.
-ანდა, ჩაკეტე...
ანას შეეშინდა, მაგრამ მაინც შეასრულა ბრზანება.
-ახლა დაჯექი და მომიყევი ერთი რა ხდება....
ანა გულუბრყვილო გამომეტყველებით დაჯდა გოჩას წინ...
-რა მოხდა?-იკითხა დაბალი ხმით.
-ეს მე უნდა გკითხო...
-რაღცა ამბები მომივიდა....
-რა ამბები?
-დიეტაზე დავჯდებოდი შენ ადგილას...
-რატომ?
-კაი გვარიანად მოიმატე....
-ვიცი...
-რაიყო ჭამის მეტს არაფერს აკეთებ?!
-პირდაპირ მითხარი სათქმელი.
გოჩა გაჩუმდა, მერ ეფეხზე წამოდგა და კარისკენ წავიდა.
ანამ გაიფიქრა მემგონი მიდისო და შვებით ამოისუნტქა, ამ დროს გოცა მობრუნდა და სილა გააწნა, ისეტი სიმწარით რომ გოფონა საწოლზე დავარდა.
-შე კახპა! "ბოზო!" ის მაინც ტუ იცი ვისია ეგ "ნაბიჭვარი"!-ყვიროდა ბიჭი და ანას გამეტებით ყრტყაბდა.
-ვინ იცის კიდევ ეგ ამბავი?! იცის ვინმემ?!
ანა ტიროდა.
-მორჩი ბღავილს და კითხვაზე გამეცი პასუხი! კიდე ვინ იცისთქო!
-სალომ, სალიმ, მეტმ არავინ...-ზლუქუნებდა გოგონა.
ხმაურზე კარებთან ბებია-ბაბუა მოვარდნენ და დაიწყეს ბრახუნი, თან იძახოდნენ რა ხდებაო.
-არაფერი არ ხდება! ბებია და ბაბუა! უბრალოდ ანას ოატარა გაკვეტილს ვუტარებ! ახლა თქვენ გადით, ვახშამი გააწყვე ბებო. და ჩევენ მალე გამოვალთ....
-გოჩა შვილო შენ ხარ?
-ხო ბებო! მე ვარ!-უტხრა ეს და ანას სახესი ისეთი დაარყა რომ გოოგნა უგონოც დაეცა, თან ცხვირიდან სისხლი მოდიოდა. გოჩა გაჩერდა, მიხვდა ზედმეტი მოუვიდა. გოოგნას თავი ანება. და კარებისკენ წავიდა. გააღო და გავიდა.
შუა ღამე იყო, ანას ეძინა. ოთახში მარტო იყო და ნამტირალებს ჩასძინებოდა. ფანჯარა ღია დარჩენოდა.
გამოჩნდა ადამიანის სილუეტი. ფანჯრიდან შემოვიდა. ამ სიმაღლეზე რატომ ამოძვრა? (მესამე სართული) კარი არ ქონდა ამ სახლს?! ქურდია ალბად.... ქირდი, რომელიც ისეთი სივარულით უყურებს მძინარეს....
იგი ჩუმი ნაბიჯებით მიუახლოვდა გოგონას სასტუმალს და დაიჩოქა. "მაპატიეო" წაიჩურჩულა და ხელზე აკოცა, რომელიც ტავის ხელში მოიცგია.
"-ჩემო ყველაფერო, არსე რატომ მოხდა... არც ნარკოტიკმა და არც კაიფმა არ მიშველა...რამდენი ხანი, ან კიდე რატომ? შენ ისეთი ნაზი ხარ, ისეთი სათუთი როცა გეხები, მეშინია არ დაგაზიანო. მე ისე მიყვარხარ,ისეთი ნაზი გრძნობით, ისე საოცრად...არადა აკრძალულია ეს სიყვარული...მე მიყვარხარ, შენ კი არ გილტვის გული ემსკან, როცა დამნებდი იყავი მთვრალი და არ გახსოვდა არაფერი, არც მე ვიყავი პხიზელი მაგრამ მაინც ვიცოდი ის რაც ხდებოდა არ იყო მართალი. მაგრამ შენ როცა მთხოვე,-მაგრად მომეხვიე და მაკოცე, უარი ვერ გითხარი და მოგამწყვდიე ჩემს მკლავებში...მერე გაჩნდა ტოლვა და.....მაპატიე...."-ჩურჩულებდა იგი.
|
