გათენდა, გათენდა კიდევ ერთი საშინელი დღე ჩემს ხოვრებაში..ღმერთო რამდენ ხანს გაგრძელდება ჩემი ტანჯვა?! ახლა ლოგინში ვწევარ არა ვდევარ..უსულო საგანივით ვაგდივარ, რომელიც არ გაინძრევა თუ არ დაახმარე ძალა. ახლა იმედი მრდება ძალის მომცემი, რომ რწმენა დავიბრუნო და ფეხზე წმაოვდგე,... დღეს მამუკა მომა ჩვენთან, გიორგის და ლერის მოიყვანს..დღეს მაიძულებენ გიორგის შევხედო როგორც ძმას, ეს კი არასდროს მოხდება! არასოდეს! კესომ წამოიყვირა: ა რ ა ს ო დ ე ს !!!
კარები გავაღე და დავინახე თავჩაქინდრული გიო და ცრემლი მოერია. მამუკა მომესალმა. ლერრი არ მოსულიყო. ეტყობა ვერ მოიცალა...ალბად ინსტიტუტშია.შემოვალო წაილაპარაკა და სახლში შემოვიდა, ისე იგცეოდა თითქოს საკუთრ სახლში იყო, შემოპატიჟებაც არ მაცალა....გიო ადგილიდან არ დაძურულა. მამუკა ანას ოთხშ შევიდა და ყავვილები მიართვა....მერე რა მოხდა?! არ ვიცი, ალბად აკოცეს.მაგრამ არ მინტერესებს...ახლა სხვა საფიქრალი მაქვს...გიო...გიო...გიო.... -კესო..... -გიო..... კარები მოვხურე და სადარბაზოში გავვარდი. არ მაინტერესებდა რას იყოდა დედაჩემი, მივედი და გულში ჩავეკარი გიოს.... -კესო.... -გიო...უფრო მაგრად ჩამეხუტე გიო...იფრო მაგრად.... გიო ხელებს მიჭერდა, უფრო და იფრო მიხუტებდა, გვეგონა ვერავინ დაგვაშორებდა. ამ ჩხუტებისას მივხვდი რომ გიოს ვუყავრდი, და მეც მიყავრდა...მაგრამ არ ვიცოდი როდის მოვიდა ეს გრძნობა, მე ხომ ცხოვრებაშ არავინ მყვარებია....რა თბილი ყოფილა პირტველი სიყვარული, რა ნაზი, რა მშვენიერი...და რა ბედნიერებაა როცა იცი ისიც იივეს გრძნობს შენს მიმართ... უეცრად ისევ ამიტანა ეგოიზ,ის საშინელმა ანგარებამ და გრძნობამ, რატომ უნდა დაგვაშორონ მე და გიო?! ასე გვიუყვარს ერთმანეთი, სულ ახლახანს მივხვდით, აღმოვაჩინეთ, ასე გვჭრდება ერთმანეთი, მამუკა და ანა კი თავინთი ქორწინებით ამ გრძნობას ჩაახშობენ და გაანაგურებენ...გიოც ამაზე ფიქრპბდა ალბად რდგან ჩამჩურჩულა: -ჩვენ ვერავინ დაგვაშორებს.... -ხო.... სადილად ერთმანეთის პირისპირ ვიჯექით და არც კი ვუყურებდით ერთმანეთს. მამუკამ ჩემთან გასაუბრება ცადა, დედამ გიოსთან. გამიკვირდა-გიო საუბარში აყვა და მეტიც გაუგო დედაჩემს, მე კი არც მიცდია მამამისთან გასაუბრება. არც კი ვუსმენდი და სულ ვპასუხობდი "კი" ან " არა".... ფუ რა მოსაწყენი ადამინია ეს მამაუკა. მიკვირს როგორაა გიორგის მამა. სულ არ გვანან ერთმანეთს. ამ აზრმა მაინძულა მამა-შვილი შემედარებინა და აღმოვაჩინე, რომ მათ შრსი ბევრი იყო საერთო...მაგალითან ის რომ ორივეს მწვანნე თვალები ქონდათ და ხბეული შავი თმა. ორივეს საოხრად უხდებოდათ ღიმილი(რისი აღიარებაც გამიჭირდა). დავუკვირდი და თითქმის ერთნაერი ხმა ქონდათ, უბრალოდ მამუკა დაკაცებულიყო, გიო კი ჯერ კიდევ "ბავშვი" იყო.... რატომღაც მომიდნა უფრო ახლოს გამეცნო მამუკა. მაგრამ ეს მამის ღალატად ჩვთვალე და სასწრაფოდ მოვიშორე ეს აზრი. გენებში მქონდა გამჯდარი მამუკას სიძულვილი და ეს არასდროს შეუცვლებოდა...მან ხომ გოჩს ადგილი დაიკავა, მე და გიოს დაგვვაშრებს, დედიკოს მეორე შვილი აჩუქა, რომელიც ანას სიყვარულში შემეცილება.... არა არადა არა! მძულხარ! წაიჩურჩულა....მამუკამ გაიგონა. კესომ დაინახა როგორ ჩაქრა მის თლებში ენთუზიაზმი კესოს გულის დაბყრობის და შეეცოდა კიდეც "მოწინააღმდეგე". -სამწუხაროა...წაილაპრაკა კაცმა, ისე რომ მხოლოდ გოგნას გაეგო, მერე კი წამოდგა, ბოდიში მოიხადა და საპირფარეშოს მიაშურა. იმედები გაუცრუვდა...აბა რა ეგინა, ერთი საყავრელი გაღიმება და ჩემი გყლიც დბყრობილია?! ვერ მივართვი...მე მამაჩემის ერთგული ვარ...რატომ უნდა იტანჯოს მარტო გოჩამ?! დაე მანაც იტანჯოს იმითი, რომ ეცოდინება სადღც არსებბს ადმინი, რომელსაც იმაზე მეტად სძილს ვიდრე მას გონია!!!!!!! ამ ფიქრებში თვალები ბოროტად აენთო, რაც ანამ შეამჩნია... -კესო?! -ხო დე.... -არ გინდა გაიარო?! -სად?! -გაისეირნე ცოტა ხანი.... -მაგდებ?! -არა, უბრალოდ გირჩევ.... კესო წამოდგა. გიოს გახედა და ანიშნა წამომყევიო. გიოც წამოდგა. -სე არც მე ვიტყოდი უარს გავლა-გამოვლაზე....წინააღმდეგი ხომ არ ხარ ანა?! -არა, რას ამბობ, პირიქით უფრო იმედიანად ვიქნები თუ გაყვები.... ბავშვებმა სახლი დატოვეს. მამუკა მალეგამვიდასაპირპარეშოდან და დანაღვლიანებული მიუჯდა ანას. მისიხელი გულთან მიიდო და თავი დახარა. -რაიყო მამუ? რა გაწუხებს?! -ეჰ....ანა. შენც ხომ იცი რომ კესო არასდროს მიმიღებს..... უნდოდა ეთქვა არაო, მაგრამ კესოს კარად იცნობდა...როგორ მოეტყიებინა მამუკა, როგორ ეთქვა იმედი არ დაკარგოო. -ვიცი მამუ...ვიცი...როგორ არ ვიცი................
ანა სადარბაზოს კედელს მიყუდებოდა. გიორგი მის წინ ჩამჯდარიყო. -ანა,....იცი ..მე ვფიქრობდი.... -მეც ვფიქრობდი.... -და....დედაშენი გადასარევი ქალია.... კესოს უნდოდა ეთქვა მამაშენსაც არაუშავსო , მაგრამ გულმა არ გაუშვა, დუმილი ამჯობინა. -მამას უყვარს..... -ხო...დედასაც უყვარს....რას ვიზავთ..... -და ბედნიერები არიან ერთად.... -ხო..... -იცი.... კესოს ცრემლები წამოუვიდა. სახეზე ხელები აიფარა და მუდარა დაიწყო გიორგის. -გთხოვ არ თქვა რომ უფლება უნდა მივცეთ ერთად ყოფნის....არ თქვა.,....მერე ჩვენ?! გიო..,მე... გიო...მე ..შენ... გიორგი წამოდგა და კესოს მიუახლოვდა, ხელები ოაშრებინა სახიდან და ზღვისფერ თვალებში. -ვიცი კესო რასაც მეტყვი...გყვარვარ...ისიც ვიცი, რომ იცი მე რასაც ვგრძნობ-მეც მიყვარხარ.... -და შენ ცდილობ რომ მითხრა, ამიხსნა და შემაგნებინო, რომ ჩვენი სიყვარული მათ ბედნიერებას შევწიროთ?! -ხო... -არა1 არაფრით ! არანაერად! კესო ტორპდა და თვს იქნევდა უარის ნიშნად. ბიმა თავი დაუჭირა და კვლავ საუბარი დაუწო, ახლა მაღალ ტონზე, რათა მისი ხმა დაეფარა: -კესო...ახ;ლა იცი როგორ იქცევი?! ეგოისთვით... მაგრამ შენ ხომ თქვი, რომ ჩევნ ვერავინ დაგვაშრებს?! -კი ვთქვი, მაგრამ მაშინ მხოლოდ ჩვენზე ვფიქრობდი. ეგოისტივით...და ახლა შენ ციმავეს აკეთებ.... -მაგრამ...მაგრამ...დედაშენზე იფიქრე...გაიხსენე მამაშენზე რამდნი უტირია, როგორ უყავრს...წარმოუგდინე როგორ ეტკინება გილი, როცა საბოლოოდ დაკარგავს მამუკას....დედაზე იფიქრე.... -დედამ ისედაც დაკაგა მამა სამუდამოდ...და ამას აღარაფერი ეშველება და ეს თვითინაც იცის..მათ შორის ყველაფერი დამთავრდა უკვე კარგა ხანია...დედა მიხვდება ყველაფერს, მიხვდება რომ აზრი არააქვს ტირილსა და ცრემლების ღვრას რადგან ვერაფერს უშველის.... და გულგატეხილი დაიწყებს ახლაი სიყარულის ძებნას...მე კი დარწმუნებული ვარ, რომ ვინმე მოვა მის გასაბედნიერებლად... დედა იმითც ბედნიერი იქნება მამას რომ დაინხავს გახარებულს...მამას ბეიება მისი ბედნიერებაა, მამას სიხარული მისი სიხარული..მე ეს კარგად ვიი, რადგან ვიცნობ დედაჩემს.... -გიო...არაჩვეულებრიი დედა გყოლია... -ვიცი... ბიჭი გოგონას ცრემლებს წმენდდა და შესცქეროდა ისე თითქოს მისი ყურებით ვერ ძღებაო.
