კესო-28 ნაწილი - 28 მაისში 2010

კესო დაფიქრდა. გიო მართალი იყო. რამდენიც არ უნდა ეუარა კესოს, მართლაც რომ საშინლად ევიანობდა ჯერ არ დაბადებულ ლუკაზე.
-ჯერ ისიც კი ვერ გამირკვევია ჩემი ძმაა თუ არა!
-დედა გყავთ ერთი აბა რა ქვია ამას....
-ვსო, ვსო, აღრ მინდა ამ თემაზე საუბარი....
კესო მიხვდა გიო სწორი იყო, მართლაც ეგოისტოიბდა და მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობდა..რაც შეეხება ლუკას, რომელიც ჯერ არც კი გაჩენილა...რად იძულებდა თვითონაც ვერ ხვდებოდა...ყველა პატარა საყავრელია, ანგელოზია, როგორ შეიძლება რომელიმე მათგანმა ზიზღი გამოიწვიოს ადამინში...არა შეუძლებელია კესოს გულის პატრონს ლუკა შეძულდეს. მაგრამ მაინც ეშნია მისიგაჩენის. ფიქრების გასაფანტად საუბარი გიოს ცოხვრებაზე გადაიტანა.
-შენ?!
-რა მე?!
-შენზე რას მეტყვი?!
-რა უნდა გითხრა....
-კარგი რა გიო....მე ყველაფერი ოვყევი ჩემზე, ცხოვრების ფურცლები ერთად გადავათვალიერეთ შენ კი ვითომ მოსაყოლი არაფერი გაქვს.
გიომ ცარიელ ჭიქას დახედა....
-იცი კესო...მეც შენნაერი ეგოისტი ადამიანი ვარ....შეიძლება ითქვას ჩემს იჯახშიც იგივე პრობლემაა. ძალიან თუ გაინტერესებს მოგიყვები.
-შენ არ იცი მე როგორი ცნობის მორყვარე ვარ...
-ეგ მინუსი...ცნობის მოყავრეები მალე ბერდებიან...გაეცინა გიოს.
-პირველად მესმის...
-არაუშავს....
-მოკლედ მომიყვები?!
-მამაჩემმა დედაჩემი სკოლაში გაიცნო, პარალელ კლასელები იყვნენ. მეთერთმეტე კლასში მოიტაცა და ცოლად მოიყვანა. ორ წელიწადში გაჩნდა ჩემი უფროსი ძმა-ლერი, ოთხ წელიწადში მე...
გიომ ოფიციანტს დაუძახა და კოკაკოლის მოტანა თხოვა, მერე კი თხრობა განაგრძო. აღმოჩნდა, რომ თურმე მისი დედ-მამა მაშინ განქორწინდნენ 8 წელი რომ შეუსრულდა. მის დაბადების დღეზე საბოლოოდ უჩხუბით, ერთმანეთზე გული აცრუებიათ და დაშორებილან. ხშირად გაჩენია გიოს კითხვა რატომ დაშორდენე, ნუთი ასე ძნელი იყო მათთვის ერთმანეთის ატანა, ერთმანეთთან ცხოვრება...არ იყვნენ ერთად ბედნიერები, არ უყვარდათ ერთმანეთი, ინტერესების სხვადასხვა ქონდათ, არ ემთხვეოდა მათი მისწრაფებები, აზრები. ჩხუბობდნენ ხშირად, სცენები არ ილეოდა მათ ოჯახში...ხშირად ამბობდა თურმე ლერი, კარგი ქნნეს ეს ნაბიჯი, რომ გადადგესო...ვერასდროს უგებდა გიო ლერის, დედას, მამას...რატომ იყო საჭირო ოჯახის დანგრევა...მაგრამ დროთა განმალობაში ისიც მიხვდა. დედა აღარ გათხივილა, ლერის და გიორგის ანაცვალა თვი და სამუშაობს გადაყვა, მამა კი ქალებს იცვლიდა და იცვლიდა, საზღვარგარეთაც იყო წასული და შვილებს ფულს უგზავნიდა.
ერთი წლის წინ გაიგო, რომ თურმე მამას ახლაი საყვარელი ყავს,(ლერიმ შეაატყობინა ეს მაბავი), არ მიუგცევია ბის ყურადღება, მორიგი ახირება ეგონა, მაგრამ სერიოზულში გადაზრდილა მათი რომანი. გიო თურმე შეხვდა იმ ქალს და მოწონებია, მაგრამ გული მისადმი მაინც გაცივებია, რადგან მამამისის სიყვარული დაიმსახურა და დედინაცვალი იქნებოდა მალე მისი.
-თურმე იმ ქალს შვილიც ყოლია...ეს რომ გავიგე პირველი ის ვკითხე რაღა შვილიანი ქალი აარჩიე, უქმრო და მარტოხელათქო...ამ შეხითვაზე სილა გამაწნა, როგორ ბედავო...მის მერე ცუდიო აღარაფერი მითქვია იმ ქალბატონზე....
ცოტა ხნის წინ სკოლაშ მომაკითხა და მითხრა ცოლად მომყავხარო...შულ შევირყიე. გადავირია, ვერ წარმოვიდგინე , რომ სერიოზულ ურთიუერთიბას იწყებდა ქალთან, როგორ შევეგუებოდი ვიღაც უცხოს, რომელმაც მამას ცოხვრებაში დედაჩემს ადგილი დაიკავა....
-მესმის შენი...
-ვიცი რომ გესმის და მაგიტომაც გიყვები ჩემი გულის ნადებს, ამაზე არასდროს მისაუბრია ვინმეზე...
ანა წამოდგა, და სკამი გიოს გვერძე გადაიტანა ხელი ჩკიდა და თვალებში ჩახედა.
-მადლობელი ვარ ნდობისთვის....
თითქოს არ იცოდა სწორი იყო თუ არა ეს, მაგრამ გაბედა გიროგიმ და კესოს ხელი გადახვია. სახეშ შეხედა დაბნეული თავლებით, კესოს რეაქცია აინტერესებდა, მაგრამ სულ ტყუილად შეშინდა, გოოგნა არც გაბრაზებულა, არც შემკრთალა, არც უჩხუბია....
მაშინ ბიჭმა განაგრძო:
-დედას ჩემი პირით ვუთხარი ყველაფერი და ოთხი როცა დავტოვე მივხვდი მივქარე...მაშინღა აღმოვაჩინე , რომ დედას მამა ისევ უყვარს...ძალიან განიცადა ეს ამბავი, მაგრამ ცდიობდა ოსტატურად დაემალა გულის ტკივილი...არადა მე ხომ ვიცოდი...მე რას მომატყუებდა...ერთხელ შევავლებდ თვლს და ვხვდები რა უჭირს, რაზე ნაღვლობს, რაზე დარდობს..... დედა მამა კვლავ უყვარს და ტანჯავს მის გარეშე ყოფნა. ღამე როცა ვდგები, რადგან ვერ ვიძინებ, ხშრად ვიხედები მასთან , ვხედავ არც მას ძინავს, ტირის....რა ატირებს?! ხხოვრება ტანჯავს...მონატრება ახრჩობს და ვერაფერს ამბობს....ჩვენც კი გვიმალავს, მე და ლერიკოს....
-არ გიცდია დახმარება?!
-აბა შენი აზრით რა ვიზავდი! რა არ ვცადე?! არაფერმა გარა, იმ ქალს დაბრმავებული ყავს მამაჩემი, დედა ვისღა ახსოვს....
-რა ქვია?!
-ვის?
-იმ ქალს...
-ანა....
-დედაჩემსაც ანა ქვია...გაეცინა გოგონას.
-მამას მამაუკა ქვია.
ამ სახლეის გაგონებაზე კესოს ღიმილი შეაცივდა. უაცნაური დამთხვევააო გაიფიქრა და გიოს უთხრა:
-დედაჩემის საქმროსაც მამუკა ქვია....
-ა?! თვალები კაკლის ოდენა გაუხდა ბიჭს....
-ხო....
ერთმანეთს უყურებდნენ, და ორივე ერთს ფიქრობდა.
-შენც იმას ფიქრობ რასაც მე?!-იკითხა კესომ.
-მემგონი ხო....

საღამო იყო. კესო დედის წინ იჯდა და სამხარს მიირთმევდა.
-დედა...დაიწყო უეცრად.
-ხო...
-დედა...რა უნდა გკითხო.
-გისმენ კესო....
-მამუკაზე მინდა გელაპარაკო....
-ისე სალაპარაკო მეც მაქვს....
-დავიწყო?!
-დაიწყე....
-მომიყევი მასზე რამე...მის ოჯახზე...
-ოჯახზე?!
-ხო.
-მაინც რა გაინტერესებს?!
-შვილი ყავს?!
ამ შეკითხვამ გააკვირვა ანა.
-კი, ყავს....
ვაიმე დედაო წაილაპარაკია კსომ თვისთვის და მორიგი შეკითხვა დასვა.
-დე, ბიჭია?!
-კი...ბიჭია, თან ერთი კი არა ორი ბიჭი ყავს...ერთს ლერი ქვია, მეორეს გიორგი, ლერი უფროსია, გიორგი უმცროსი.
მოულოდნელი რეაქცია იყო ანასთვის, კესო სკამიდან გადავარდა. ძრს დაემხო და აქარ ამდგარა. შეეშენდა ანას, წამოხტა, მივარდა შვილს და გასინჯვა დაუწყო რამე ხომ არ იტკინეო.
-დე...დე...დე...
-შენ რა ტირი?!
ანა ეცადა წამოეწია კესო, მაგრამ შვილი გაუძალიანდა.
-დე, ოღონდ გიო არა...გიო...ჩემი გიო...-ბუტბუტებდა და ტიროდა. ანას არ ესმოდა რას ჩურჩუილებდა, მაგრამ მაინც ეხვეოდა და ცდილობდა დაეწყნარებინა.
-ოღონდ გიო არა...გიო....