გოჩა ყურებს არ უჯერებდა.
-რა?!
-ხო...მიყვარხარ ! მიყვარხარ ძალიან ძალიან, მაგრამ არა ისე, როგორც ქმარი უნდა მიყვარდეს, მიყვარხარ ისე, როგორც უფროსი ძმა....
-უფროსი ძმა..გაიმეორა გოჩამ...
-უკვე დავივიწყე წარსული, მივაბარე მოგონებებს...შენ კი წარსულიდან მოხვედი და ყველა ტკივილი გამიღვივე. მტკივა გულში, რაღაც ღრმად....გოჩა ნუ ამბობ ,რომ გიყვარვარ, ჩემი თუ არ გერიდება უფალის შეგეშინდეს. ხომ იცი ვერასოდეს გიპასუხებ იმმ გრძნობით, რომელსაც შეც ითხოვ ჩემგან...შენ ჩემი უფროსი ძმა იყვაი და უფროს ძმად დარჩები ყოველთვის...მე საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებ იმას რაც მოხდა, მაგრამ შენ გაპატიე უკვე დიდი ხანია... და თუ მართლა გიყვარვარ და ჩემი ბედნიერება გინდა გთხიოვ წადი ჩემი ცხოვრებიდან...გემუდარები მომეი უფლება გავაგრძელო ცხოვრება და ოვიპოვო ბედნიერება, რომელსაც დიიდ ხანია ვეძებ და ველოდები....
გაჩუმდა პასუხს ელოდა.
-მე სხვა სათქმელი არაფერი მაქვს...თქვა და წავიდა. კარებში იდგა , როცა გოჩამ მოაბრუნა ერთი შეკითხვით:
-კესო ექვსკურსიაზე წამოვა?!
ანამ მოკლედ მოუჭრა:-არა...და გაიქცა.
ოთახი ჩაბნელებულიყო. ფანჯარა ფართოდ გამოეღოთ. ღამე იყო გრილი და უმთვარო. არც ვარსკვლავები ანთებულიყვნენ ცაზე, ღრუბლებს დაეფარათ. გოჩა ფანჯრის რაფაზე იჯდა და არაყს სვავდა. სახეს ცრემლები უსველებდნენ.ფიქრობდა, ფიქრობდა ბევრს...სასოწარკვეთას მიცემოდა და გონებაში ანას პორტრეტს ხატავდა. გულში თითქოს ლახვარი დასცესო, ისე ტკიოდა...რატომ ქონდა იმედი, ხომ იცოდა, რომ არ იყო შანსი, იცოდა, რომ არაფერი შეიცვლებოდა 13 წლის გამალობაში...უყვარს, უყვრს მაგრამ როგორც ძმა, ღმერთო ვინ იცის როგორ ძულს ეს სიტყვა "ძმა", ვინ შეაძულა? ვითომ და უმცროსმა "დამ", უყვარს და რა ქნას...უყვარს გოჩას. უნდა რომ თვი მოიკლას, მაგრამ კესოს რა უყოს, ვერ მიატოვებს, საკუთარ თავს სიკვდილის უფლებასაც კი ვერ მიცემს..
არ შეიძლება გიყვარდეს ანა, არ შეიძლება ამბობდე ამას....
არ შეიძლება კვდებოდე წყნარად, არ შეიძლება დახუჭო თვალი..არ შეიძლება ინატრო და იოცნებო ქალზე, როლის სიყვარულიც გაქამაბს, გწვავს...არ შეიძლება შვილთან მიხვიდე და უთხრა: "ან მე და ან შენი ძვირფასი დედიკო"....გოჩას ახალი აზრი აეკვიატა, რა მოხდება არჩევანი რომ დავუყენო...ვის აირჩევს?! მე თუ ანას? მამას თუ დედას?! ვინ უფრო უყვარს...მერე გააქნია თავი, რაზე ვფიქრობო, ბავშვური, უაზრო აზრი ავიკვიატეო და ცას გახედა, მოღრუბლუს, რომელიც კარგს არ აუწყებდა....
მობილური აიღო ხელში და ანას დაურეკა.......
მეორე დღე. დილა. კესომ თვალები გაახილა და სასთუმალთან მჯდარი დედა დაინახა. გაუკვირდა. თვალები ოიფშვნიტა.
-რომელი საათია?
-თორმეტის ნახევარი.
-შენ სამსახურში რატომ არახარ?!
-დეკრეტი მაქვს....
-დეკრეტი?
-ხო დასვენება....
-რამე მოხდა თუ რა სასწაულია?!-გაეცინა ახლად გამოფხიზლებულ კესოს.
-ზუსტად ამაზე მინდა ლაპარაკი....
-ამ დილა უთენია?!
-კესო..არასდროს გიფიქრია დედამმიშვილზე?!
გოგონა დაფიქრდა.
-კი, როგორ არა, მაგრამ მაგისთვის დედაც უუნდა მყავდეს და მამაც. მე ორივე მყავს, მაგრამ ცალცალკე ისე რომ არ გამოვა...ხოდა მაგაზე ოცნებას თავი დავანებე....
-და თუ გეტყვი, რომ ოცნება აგდა?!
კესოს თვალები სიხარულით აენთო.
-შენ და მამა შერიგდით?!
-რაა?!
-ვამე! დედიკო! როგორ გამახარე! კესო საწოლიდან წამოხტა და დედას ჩაეხუტა.
-კესო...მგონი არასწპრად გამიგე!
-არა დე, მივხვდი, შენ და მამიკო შერიგდით, და კიდევ ერთი შვილი გინდათ..მე არ ვარ წინააღმდეგი, პირიქით, მაგას რა ჯობია1 შენ არ იცი როგორ მიხარია! კესო საწოლზე ახტა და ხტუნაობა დაიწყო.
-გეყო! გეყოფამეთქი!
გოგონა საწოლიდან ჩამოვიდა.
-ხო , კარგი, კარგი, ასეთ მომენტშიც კი ჩხუბობ....რაარი რა!
-მოდი პირდაპირ გეტყვი, რადგან არ მისმენ ბოლომდე! არც შესავალი გაინტერესებს და არც დასასრული!
-როგორ არა...რას დაარქმევთ?
-ლუკას!
-არ მომწონს ეგ სახელი.
-მამუკას მოწონს....
ამ სახელის გაგონებაზე აგრესია მოერია კესოს.
-ეგ ტიპი რაღა შუაშია...ნეტა თუ არ "გკიდია" მაგისი აზრი!
-კესო!
-დედა! გთხოვ ნუ მიხსენებ მის სახელს!
-მათქმევინე ბოლომდე! და ნუ მოიხსენიებ მამაშენს მასე!
-მამაჩემს?! მამაჩემს შევეხე საერთოდ?! გოჩას სახელიც არ მიხსენებია!
-კესო! ორსულად ვარ! მამუკასგან ვარ ორსულად!
გაიოგანა , მაგრამ ვერ გაანალიზა. რაო რათქვიო? წაილაპარაკა და ყველაფერს მიხვდა....უნდოდა მეძავე ხარო დაეყვირა დედისთვის მაგრამ თავი შეიკავა...
არღარაფერი ახსოვს, არ იცის იმ სიტყვების გაგონების მერე რა მოხდა, შეიძლება იჩხუბა კიდეც დედასთან, მაგრამ ახლა ამას მისთვის მნიშვნელობა არაქვს.
გარბის...გარბის...მირბის...რეალობას გაურბის...არავისთან საუბარი უნდა, არავის დანახვა სურს..მარტოობა უნდა...მარტოობას ითხოვს. "ჩვენ ვთხოულობთ, რომ მარტო დაგვტოვონ,როდესაც ყველაზე მეტად გვჭრდება დახმარება" მოესმა წურში ჩურჩული. მიმოიხედა, არავინ იყო. ეს გული ეჩურჩულებოდა კესოს. ცრემლები მოდიოდა, ტიროდა, რადგან საოცრად სურდა ვიღაც ყოლოდა გვერდში, ვინც ანუგეშებდა, დაეხმარებოდა, ცრემლებს მოწმენდდა...საოცარი სურვილი მოეძალა გიო ენახა. სადახარ გიო...სად ხარ...ვინ იცის როგორ მჭრდება ახლა შენი თანადგომა...შენი დანახვა, თუნდაც შორიდან,შენი ხმის გაგონება.
კესომ იგრძნო რომ დაიღალა. მარტო სირბილმა როდი დაღალა, დაღალა ტირილმა, ნერვიულობამ, გაუთავებელმა პრობლემებმა, მოლოდინმა.....
დაეცა, დაეცა მუხლებით და ადგომა აღარც უცდია. მუხლები ტკიოდა, დახედა სისხლი სდიოდა. გაეცინა. საკუთარ თვს დაცინა. სისხლში ამოისვარა ხელები და ყურება დაუწყო.
-რაიყო სისხლი არ გინახია?!-გაეცინა ვიღაცას გვერძე.
-გინახია კი არა, გინახავსო -უნდა გეთქვა. ღიმილით გაიხედა გვერძე და გიო დაინახა. ვინ იცის როგორ გაუხარდა მისი ნახვა. წამოხტებოდა და ჩაეხუტებოდა, აკოცებდა კიდეც, რომ არა სირცხვილი, რა ტკივილი, რომელიც მთელ ტანში უვლიდა.
-შენ აქ რა გინდა?!
|
