კესო-22 ნაწილი - 23 მაისში 2010

ანა და მამუკა ერთ მყუდრო რესტორანში ერთმანეთის წინ ისხდნენ და საუბრობდნენ. მამუკას ხელი ჩაეკიდა ანასთვის.
-უთხარი?!
-კი...
-როგორი რეაქცია ქონდა?!
-თავიდან შოკში იყო...მერე კი ისე გაუხარდა გამიკვირდა, თვალებს არ ვუჯერებდი...მეგონა წინააღმდეგი იქნებოდა ჩვენი ქორწინების..
-მიხარია, რომ ასე კარგად მიიღო.
-მეც...მოდი იცი რა ვნათ?! ზეგ საღამოს ჩვენთან მოდი და გაგაცნობ.
-სიამოვნებით. მასზე უკვე იმდენი ვიცი, ასე მგონია ვიცნობ...ისე სურათებიდან რაც ჩანს -შენი ალი-კვალია....
-ხო, ნამდივილად საოცრად მგავს....
სანამ მამუკა და ანა ერთმანეთთან ყოფნით ტკბებოდნენ და გულს იოხებდნენ, კესო ლამპიონის ქვეშ გაწოლილიყო, რომელიც უკვე ანთებულიყო.
ნეტა რამდენი ხანი გავიდა იმის მერე რაც არ აგდია...ალბად რამოდენიმე საათი...რატომ არ კითხულობს დედა?1 ნუთუ უკვე დაავიწყდა ,რ ომ ყავს ქალიშვილი, რომლსაც მისი ყურადღება ჭირდება.
"ნეტა რომელ რესტორანში არიან...ისე რა ლამაზი იყო დედა ...როგორი გამოპრანჭული...ალბად , როგორ ეცადა...თუმცა ჩემს დედიკოს გამოპრანჭვა რად უნდა, ისედაც ლამაზია"...ამ ბავშვურ ფიქრზე გაეცინა.
წვიმდა.
უბერავდა.
კესოს სულაც არ ციოდა. კარგად გრძნობდა თავს მარტო...მაგრამ ეს მას ეგონა ასე.
-წვიმაში, მარტო , მიწაზე გდომა სასოამოვნოა ალბად....გაიგონა ხმა. საერტოდ მიჩვეული იყო, როცა რამე ხმა ესმოდა ასე უბად., მოულოდნელად, გოჩა უნდა ყოფილიყო,მაგრამ თავი რომ წამოწია უცნობის სახე გაარჩია.
-რა გინდა?1 კითხა უხესდად და მოკლედ.
-არ მინდა?!-კითხვითვე უპასიხა ბიჭმა.
-რავიცი...გოდა აბად რაღაცა1 აბა რას მომადექი! ადამინი არ გინახავს?!
ბიჭ დაფიწრდა.
-ადამინი კი მინახავს , მაგრამ ისეთი ნამდვილად არა, ღამის 10 საათზე, წვიმაში, უპატრონოდ რომ ეგდპოს ლამპიონი ქვემოტ და ეღიუმებოდეს. მერე კესო შეატვალიერა და დაამატა-მითუმეტეს ფეხზე სახლის ჩუსტები ეცვას, თმა ქონდეს მ დღეში რარეშიც შენ გაქ....და მოკლედ გავაგრძელო:?
-არა! არ არის საჭირო! უკვე მომბეზრდა შენი ლაყბობა! წადი გაიარე!
-რა უხეში ხარ!
-მადლობთ კომპლიმენტისთვის....
-მე ქათინაური არ მითქვამს და კომპლიმენტად რატომ მიიღე?!
-იმიტომ, რომ ასე მინდოდა. აუ...გეხვეწქები, წადი გზა გააგრძელე....საქმე არაგაქ?!
-არეა არამაქ.
-ხოდა მაშნ წადი სახლში. თუ სახლიც არაგაქვს?
-სახლი მაქვს. (მაგრამ...)
-ხოდა "კაკრას"! წასი სახლში, გელოდებიან ალბად....
-სახლიდან წამოვედი....და არ ვაპირებ დაბრუნებას.....
-სახლიდან წამოხვედი?!
-ხო...რატომ?
-მიტომ....
-ისე მეც წამოვიდოდი სახლიდან დიდი სიამოვნებით თქვა ეს და გადატრიალდა. იქიდან გამოძახა ბიჭს სასიამოვნო იყო შენი გაცნობაო.
გავიდა 10 წუთი. კესომ ჯიბიან მობილური ამოიწო და შეამოწმა ვინმეს ხომმ არ დაურეკიაო(ამ ვინმეში დედას გულისხმობდა).
-უი, მობილუროი გქონია...ზარს შემაშვებინებ?!
კესო სასწრაფოდ წამოდგა. ისევ სი ბიჭი დაინახა, ისევ იმ ადგილას.
-შენ კიდევ აქახარ?!
-კი...
-მე მეგონა წახვედი.
-არა...აქ ვარ ისევ....
-რას ელოდები?!
-არაფერს...შენ?.
-არც მე...
-მაშნ არატომ ხარ აქ?!
-მარტო ყოფნა მინდა, და აი ამიტომ...
-რატომ?
-რა რატომ?!
-რატომ გინდა მარტო ყოპნა.
-იმიტომ.
-რატომ?!
-იმიტომთქო!
-რატომთქო?!
-დიდხანს გავაგრძელებთ ასე?
-არა.... უცნობი კესოს გვერძე მიუჯდა.
- ჩვენ ვთხოულობთ, რომ მარტო დაგვტოვონ, როდესაც ყველაზე მეტად გვჭირდება დახმარება.....თითქოს თავისთვის აღნინა ბიჭმა.
-მწერალი ხარ?!
-რა სისულელეა...საიდან მოიტანე?!
-ლამაზი სიტყვებია....
-შენ უფრო ლამაზი ხარ...გაეცინა ბიჭს.
-ეს რა ფლირტია?!
-რა სისულელეა.... უბრალკოდ ვიხუმრე.
-ამუ მე ლამაზი არ ვარ?!
-არა...უფრო სწორად ვერ გხედავ ნორმალურად და როგო გითხრა ლამაზი ხარ თუ არა.
-ნუღელავ არც სინათლეში გეგონება,რ ომ ლამაზი ვარ...რადგან არ ვარ ლამაზი.
-იქნება ხარ!
-არა არავარ!
-რა იცი?!
-სარკეშ ვიხედები! (ყოველ დილა-საღამოს).
-იცი...მემგონი სარკე გატყუებს....-თქვა ეს და წამოდგა. ქუჩას გაუყვა.
კესომ თვალი გააყოლა.
-მოიცა! დაუყვირა.
ბიჭი მობრუნდა.
-რა?!
-რა გქვია?!
-რა მნიშვნელობა აქვს სახელს....?
-არანაერი....მაგრამ მაინც....
-გიო....შენ?!
-კესო.....
-აი ახლა უნდა თქვა სასიამოვნო იყო შენი გაცნობაო, მაშნ როცა მითხარი არ ვიცნობდით ერთმანეთს....
გიორგი მიბრუნდა და გზა გააგრძელა.
-გიო! შეაცერა ისევ,
-ხო, კესო?!
-მწერალი ხარ?!
-არა....
-აბა ის ლამაზი სიტყვები?
-დაივიწყე.....
კესოს აღარ მოუბრინებია გიო....საკუთარ თავს ეუბნებოდა კიდევ ნახავ ნუ გეშნიაო...რომნ ვერ ენახა?! არა, იცოდა კესომ რომ კვლავ ნახავდა გიოს....შეუძლებელი იყო არ ენახა ადამიანი, რომელიც არსაიდან მოვიდა და ისევე წავიდა...........