კესო-21 ნაწილი - 22 მაისში 2010

ანა სარკის წინ იდგა და ახლა კაბას აკვირდებოდა.
-კესო!
-ხო დე!
-მოდი აქ, უნდა გკითხო რაღცა....
კესო სამზარეულოდან ჭამა-ჭამით გამოვიდა და დედას შეხედა.
-რა ლამაზი ხარ....
-მართლა?! შეიშნო შექება ანამ.
-ხო, ძალიან ძალიან ლამაზი, როდის იყიდე ეს კაბა?
-არ მიყიდია, მაჩუქეს....
-ვინ?-იკითხა გოგონამ ინტერესით.
-მამუკამ.
-ეგ ვინღა?! ცუდად მოხვდა ყურში კესოს სახელი მამუკა.
-ჩემი უფროსი. არაფერი მომიყოლია მის შესახებ შენთვის?
-არა....კესომ პირდაპირ კითხა, შემოვლის გარეშე-ფლირტი გაქვთ თუ რომანი?
-რააა?
-და არ მითხრა,რ ომ უბრალოდ ახლო მეგობრები ხართ!
-არა არავართ!
-რა ურთიერთობა გაქვთ?!
ანა გაჩუმდა არ იცოდა რა ეპასუხა.
-კესო, მისმინე....
-გისმენ....-გგონამ დოინჯი შემოირტყა და წარბები აწია.
-ჯერ სახე გაასწორე!
კესომ წარბები დაუშვა და დოინჯი მოიხსნა.
-მამუკა ძალიან კარგი ადამინია, ჩვენ ერთ სფეოში ვმუშაობთ....
-დედა, სულ არ მაინტერესებს როგორი ადამინია და ასე შემდეგ, თქვენ ურთიერთობაზე მომიყევი! და საერთოდ აქამდე რატომ არ მითხარი თუ რომანი გქონდა ვინმესთან! ხომ უნდა მცოდნოდა!
-მე ამას "რომანს" არ დავარმევდი...
ანა გაჩუმდა. გაჩუმდა კესოც. ერთმანეთს უყურებდნენ და სიტყვები ვერ მოენახათ საუბრიუს დასაწყებათ. კესოს იმდენი რაღაცის თქმა უნდოდა დედამისისთვოს მაგრამ ჯერ საკუთარ თავს ეკითხებოდა ვუთხრა თუ არ ვუთხრაო.....ბოლოს გადაწყვიტა დედასთან ლაპარაკი არ ღირსო და კარებს მიუახლოვდა.
-კესო! ხელი მთხოვა!ანას ხმა ჩაესმა ყურებში ოთახიდანგამავალ კესოს.
ნათქვამი ექოსავით გაისმა სახლში...კესო ყურებს არ უჯერებდა.
-რააა?!განცვიფრებული შემოტრიალდა.-მეხუმრები?
-არა.....
-დედა?! და შენ გათხოვდები?! შენ დათანხმდები მის წინადადებას?!-კესოს ცრემლები შემოაწვა,მაგრამ ტავი შეიკავა არ უტირია....
-კესო მისმინე?!
-მიპასუხე კი თუ არა! დათანხმდები?
-კესო.....
-კი თუ არა?!
-არ ვიცი....
-არ ვიცი პასუხი არ არის.
-კი თუ არა?!
ანა არ ფასუხობდა.
-მიტხარი! მითხარი რაიქნება!
-კი....წაურჩულა ანამ.-მგონი დროა ახალი ცოვრება დავიწყო, და ბედნიერების ღირსი მგონი მეცავარ...ცხოვრებაში ამდენი ტანჯვა განციცადე, როგორ არ გესმის კესარია, მეც მინდა ბედნიერება, მინდა უდარდელი ცხოვრება და ღიმილი, რომელიც დიდი ხანია მოშორდა ჩემს სახეს.....
-კი?!
-კი......
-მართლა?!
-მართლა?!
კესო დედისჯენ გაიქცა და ჩაეხუტა. "დე რა მაგარია!!!!!" ეფერებოდა, კოცნიდა, ირიმოდა, იძახოდა გილოცავო, რა მაგარიაო, ასეთი სასიხარულო ამბავი რამდენი ხანია არ მომხდარა ჩვესნს ოჯახშიო....ანას გაუკვირდა კესოს რეაქცია, ეგოინა იტირებდა, დაუსლიდა, არჩევანის წინაშე დააყენება ან მე და ან მამუკაო, მაგრამ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ისე, როგორც ვერც კი წარმოიდგენდა ანა. კესომ ბედნიერების უფება მისცა.
დედას კი ეგონა , რომ შვილმა კარგა დმიიღო "სიახლე" მაგრამ სინამდვილეში არ იცოდა რა ხდებოდა კესოს გულში. ერთხელაც არ დაფიქრებულა იმაზე, ხომ შეიძლება კესოი თამაშობს ბედნიერების "სცენას" , რადგან მე გამახაროს. გოგონას ისე უნდოდა ტირილი, მაგრამ თავს ეუბნებოდა არ იტიროო, უფლებას არ აძლევდა ცრემლებს წამოსვლისას რადგან არ უნდოდა დედამისს დაენახა, მერე ხომ მიხვდებოდა, რომ კესოსთვის მკკივნეული იყო იმისი გაგება , რომ დედა ვიღაც, მისთვის უცნობ მამუკაზე ცოლობას დათანხმდა. ახლა მამუკა იცხოვრებს მათტან ერთად, ეცდება მამამისის ადგილი დაიკავოს, მაგრამ მამუკამ არც კი იცის ალბად, რომ, შეძლება გახდეს ანას ქმარი, მაგრამ ვერასდროს ახდება კესოს მამა. კესოს თვაოსოი ამიკო ურჩევნია ყველას, ოცნებად ქონდა არამარტო მისი ნახვა,, აგრეთვე მისი დაბრუნება იმ ოჯახში საიდანაც წავიდა დიდი ხნის წინათ, ან იქნებ აიძულეს წასვლა....არ იცოდა რა მოხდა ადრე, რა მოხდა 13 წლის წინ, რატომ წქვიდა მამმისი, ან წავიდა საერთოდ/? იქნებ მკვდარია, მაჰგრამ არა1 მაშინ ერტყოდა დედამისი მკვდარია მამაშენიო. კესომ იცოდა იცის და კიდევ დიდხანს იქნება დარწმუნებული იმაშ , რომ მამამისი ცოცხალი, რომ ნახავს, შეხვდება და იცნობს, იცნობს იმის მიუხედავდ , რომ არასდროს ყავს ნანახი, კმის მიუხედავად რომ "მან" შეიძლება დამალოს კესოს მამობა. ამ ფიქრებში დედას უცბად გაშორდა, თიტქოს რარაცას მიხვდა. თვალები გაუფართოვდადა კარისკენ დაიხია.
-კესო?! რა გჭირს შვილო?! მოხდა რამე?!
კესოს აღარ ესმოდა დედის ხმა, მხოლოდ ხედავდა მას, მის გაოცებულ, შეშინებულ სახეს, ხედავდა როგორ ამოძრავედა ტუჩებს, ალოვბად ეუბნებოდა რამეს. უნდა წავიდეო თქვა და გაიქცა, ჩუსტები ეცვა, საშინაო ტანსაცმელი, თმა აპუწული, მაგრამ ასამ არ დაუკავებია იგი, არ აქცევდა ყურადღებას ხალხს რომელიც მასეკნ აპარებდნენ თვალს, ან სულაც ათითებდნენ. გაჩერებაზე მიარდა და მარშუტში ჩადჯა. ათ წუთსი გოჩას სახლის კიბეებს მიუყვებოდა და ქოშინებდა.
"არასდოს მიყვებოდა მამაჩემზე რამეს...არასდროს.,..ყველა ის კითხვა , რომელიც მიჩნდებოდა, თუნდაც ის თუ რაფერი თვალბი ქონდა, უპასუხოდ რჩებოდა..."-ფიქრობდა გოგოა. რამდენჯერ უთხოვია დედისთვის მამაზე მოეყოლა რამე, მაბგრამ არა, არასდროს, ანა ყოველთვის დუმილს ამჯობინებდა. თითქოს არ სურდა იმ კაცის გახსენება, რომელთანაც მთელი წარსული აკავშირებდა, და აწმყოც, რომელსაც კესო ერქვა. "არ ვიცი რატომ, მაგრამ ასე მგონია, რომ ყველაფერი ჩხლარტულია, მაგრამ მაინც....ამ ისტორიის "გაშუქება" მე შემიძლია"...ერთხელ მაინც რომ ენახა მამის ფოტო დაიმახსოვრებდა სამუდამოდ, მაგრამ დედამ არ ანახა....რატომ?! უნდოდა,რომ კესოს გონებიდან ამოეშალა არამარტო მამის "ხსოვნა", რომელიც არც არსებბდა აგრეთვე მისი აბსტრაქტული სიყვარულიც...მაჰგრამ არა, არ გამოუვოდა...კესოს გუ;ში მაინც დარჩა ერთგული სიყვარული. რა ექნა გოგონას თუ დედას მამა ძლდა ეს იმას არ ნიშნავდა, რომ ისიც შეიულებდა მშობელს, იქნებ მამა სუილაც ახლო იყო, მაგრამ ვერ ხვდებიოდა კესო...ახლა რომ მამა იპოვოს და გაარკვიოს ყველაფრეი იქნებ დედა აღაცრ გაუთხოვდეს და ყველაფერი მოგვარდეს, თავის კალაპოტში ჩადგეს, დანგრეული ოჯახი შეერთდეს.....
კარებზე კაკუნია.
გოჩამ ხალათი მოიცვა(აბაზანიდან ახალი გამოსული იყო) და კარებთან მივდა, გააღო და კესო დახვდა.
-კესარია?!
-გოჩა....დამეხმარე გთხოვ........
-შემოდი....
კესო შებანცალდა. გოჩამ თალი გააყოლა.
-ხომ არ გაცდენ?
-არა....რა გჭირს.....
-დედა მითხოვდება.....
-რა?! ვერ მივხვდი....
-რა და დედაჩემი ვიღაცას მიყვება ცოლად.....
გოჩას თვალები გაუფართოვდა, ცრემლები მოაწვა, სახე კიდევ უფრო შეეცვალა და თითქოს სევდის ფარდა გადაეფარა. კესომ შეამჩნია.
-გოჩა... რა ვქნა?!
არაფერს პასუხობდა, ან რას უპასუხებდა, როგორია საკუთარმა შვილმა შეგატყობინოს რომ დედამსი-ქალი რომელიც მთელი ცოხვრება , მთელი არსებოთ გიყვარდა თხოვდება....ტხოვდება,...სხვისი უნდა იყოს, თავისუფლება უნდა დაკარგოს და სხვისი გახდეს, სხვას მიეკედლოს...ტკიოდა გოჩაა...კესომ რა იცოდა მას როგორ ტკიოდა...13 ელიწადს არაფერი შზეუცვლია, გრძნობა ისევ ისეთი მხურვალე დარჩა, სპეტაკი, ერთგული..გოჩას ხომ მის გარდა არავინ ყვარებია.....
"რტა დაემართა...სად დაფრინავს, ველაოარაკები და არც კი მისმენს....რა ჭირს, მგონი სადაცაა იტირებს...ცუდ დროს მოვედი მასთან...." ფეხზე წამოდგა.
-მგონი ცუდ დრპს მოვედი....წავალ.....
გოჩს არ შეუჩერებია, იდგა, გაქვავებული, როგორც ქანდაკება...გვერძე ჩაუარა, გაიგონა ჩურჩულებდა "ანა....." და სახლი დატოვა.
ლკიბებბზე ჩადიოდა და ფიქრობდა..."რა თქვა?! ანაო...ხო ანა...რამერე, მის ერთადერთ სიყავრულსაცდ ხო ანა ერქვა... ხო რა...13 წელია არ უნახია...თბილისში ცხოვრრობს. 13 წლის შვილი ყავს.....". სადარბაზოდან გავიდა სირბილით, თავის სიტყვებს დაუფიქრდა და ატირდა. ახლა უკვე ყველაფერს გოჩას უკავშირებდა....გულის სიღრმეშ თითქოს იცოდა მისი შვილი იყო, მაგრამ არ აღიარებდა. "წარმოუდგენელია...წარმოუდგენელი....შეუძლებელია...შეუზლებელი..."მირბოდა...უნდოდა გაქცეულიყო შორს... მაგრამ ნვიოს გაურბოდა?" საკუთარ თავს?! რეალობას?! დედას თუ მის ახალ ცხპვრებას...იქნებ წარსულს და წარსულიდან მოსულ მამას.....
"მამაჩემია?! არა ვერ იქნება მამაჩემი...რა სისულელეა რატომ ვუკავშირებ ყველაფერს გოჩას....."
ჩამქვრალ ლამპიონს შესკდა და იქვე დავარდა. ადგომა აღარც უფოქრია.
რამდენი რამე დაათყდა თავ. დედა თოხვდება....მთელი ცოხვრება იცვლება...და გოჩა...გოჩა...გოჩა-რომელიც მამა გონია.....