-გამარჯობა გოჩა მასწ,-მიელასლნენ გოოგნები.
-გაგიმარჯოთ ბავშვებო...გარეთ რატომ ხართ?! პირველი გაკვეთილია ბოლოს და ბოლოს სხვა თუ არაფერი.....
-გამოგვაგდო....
გოჩამ წარბი აწია.
-რატომ?!
-ვლაპარაკობდით.-თქვა ნატიმ.
-არა, ტვინის კოლოფო ავხადეთ...-ჩაურთო კესომ.
-მაშნ ღიესები ყოპილხართ გარეთ გამოშვების...
-ხო....თავი ჩაღუნეს გოგინებმა.
გოჩას გაეღიმა.
-რა ვქნა თქვენი მშობლები დავიმარო?!
-არავითარ შემთხვევაში! ერთდ თქვეს ბავშვებმა.
-არა?!
-არა?!
-ესეიგი არა! აბა რა ვქნა?! ჭკუა , როგორ გასწავლოთ>?!..........
ნატალი მერხთან იჯდა და იმაზე იმტვრევდა თვს, გოჩამ რატომ გაიყოლა კესო, თვითონ კი კლასში შემოუშვა...."რაზე დაელაპარაკება ნეტა...."
კესო და გოჩ ბუფეტს მიუახლოვდნენ.
-დაჯექი....-თხოვა გოოგნას თვითონ კი ჩაი და ნამცხვარი მოიტანა ორივესთვის.
-როგორ ჩაიარა ამ ერთმა კვირამ?!
-საშინლად....-კესომ მალობა მოიხადა და ჩაი მოსვა.
-დედაშენს რა რეაქცია ქონდა შენს დანახვაზე?!
-ნუ მკითხავთ....საშინელება იყო. მცემა...
-გცემა?!
-ხო, მცემა! დამარტყა, გემრიელად მომცხო და მომჩიჩა....
"სად არ ვიყავი?! რას ქვია ბავშვი ცემა!" ფიქრობდა გოჩა.
-დაგსაჯა?!
-კი...სახლიდან ხომ არ მივებდა, ეს ერთი...მობილური ჩამომართვა ეს ორი, მესამე ის რომ სახლიდან ვერ გავდივარ 6 ის მერე...და ნუ გამაგრძელებინებ, გთხოვ....
გოჩას გაეღიმა.
-ის ამბავი მოუყევი?!
-არა, რა სისულელეა...მაგას რა მომაყოლებ, მეთვითონაც არ მახსოვს ნორმალურად რა მოხდა.....რა უნდა გკითხო....
-გისმენ...
-შენ იქ რა გინდოდა?
-ბავშვობის მეგობართან ვიყავი მისული და გვინა წამოვედი იქიდან....მოკლედ ფეხით მპოვდიოდი "სტაიანკამდე" და დავინახე რაც ხდებიდა, ხოდა ვინც არ უნდა ყოფილიყო ვერ გავიმეტებდი და საშველად მივედი.
კესო ჩაფიქრდა.
-გოჩა...
-რა>?!
-რა მამაცი ხარ! რა კეთილი...იმის მიუხედავდ, რომ სრულიად უცნობი ყოფილიყო გოგო რომელზეც ძალადობას ხმარობდნენ, შენთვის, მაინც მიდიოდი მის გადასარჩენად, და არ გეშინოდა, რომ რამე მოგივიდოდა...რამე დაგიშავდებოდა, თავი არ დაზიგე.....
-აი როცა დავინახე, რომ შენ იყავი,.....საკუთარი თავი კი არა ისინი არ დავზოგე....
-მადლობა...მადლობა ყველაფრისთვის...მალდობა იმისთვის რომ არსებიბს, რომ კარგი ხარ...
ისევ გაეღიმა გოჩას.
-სულ რატომ იღიმი?!
-იმიტომ, რომ ღიმილის გარეშე წარმოუდგენელია ცხოვრება...ასე, რომ...შენც გაიღიმე...
კესომ გაიღიმა, ანას ასლი იყო. ზუსთად ისეთი ღიმილი, გაბრწყინებული თვალები და მზერა. "ანა, რგორ მინდა შენი ნახვა...." არ შორდებოდა გოჩას ეს ფიქრი.
-გახსოვს მაშნ, რომ ვსაურობდით...მარშუტში....-დაიწყო კესომ, რომელსაც ტუჩემი კრემით ქონდა დასვრილი.
-მახსოვს....მერე?!
-ხომ არ გაგვეგრძელებინა ის საუბარი?!
-დარწმუნებული ხარ?
-რატომაც არა....მგონი დროა ვიცოდე შენზე რაღც რაღცეები.
გოჩა დაფიწრდა, ღირდა თუ არა კესოსთან ამაზე საუბარი....
-ჩემი ისტორია გაინტერსებს?!
-ხო...თან ძალიან, მაინტერესებს ვინ იმალება შენს უკან....
გოჩმ უკნა გაიხედა:
-მგონი არავინ...
ამ ქმედებამ არამარტო კესო გააცინა, აგრეთვე იქვე მდომი დამლაგებელი და ბიფეტის ქალიც, რომელიც ყურდაცქვეტილი უსმენდა მათ.
-მგონი ცუდი ადგილი შევარციეთ სასაუბროდ...ბიბლიოთეკაშ ავსულიავით...
-როგორც გენებოს...-კესომ ბოლლო ლუკმა გადატლაფა და წამოდგა.
ბიბლიოთეკაში ერთმანეთს პირისპირ ისხდნენ.
-გყვარეია როდესმე?!-დაიწყო გოჩამ სერიოზულადკესომ პირი გააღო
, რომ პასუხი გაეცა, მაგრამ მასწავლებელმა გააჩერა.
-თუმცა რადროს შენი სიყავრულია...ჯერ ხომ სულ რაღაც 13 წლის ხარ.....
გოგონას უკმაყოფილბა აესახა სახეზე.
-13 კი ვარ მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ გრძნობები არ გამაჩნია და გულის მაგივრად ა მაქვს!
-მაშინ, თუ ასეა, თუ ასეთი გრძნიბებით სავსე გული გაქვს , მგონი გამიგებ.....
-გისმენ. კესომ თალებში ჩხედა გოჩს, რომელმაც გაუბედავად წარმოთქვა პირველი სიტყვა, რომელსაც ხვა დანარჩენი მიჰყვა.
-შენ ალბად იცი, რომ სიყვარული ბევრნაერია...არსებიბს აკრძალული სიყვარული, რომელიც აკრძლული ხილივიითაა...არ უნდა გასინჯო, მიის დაგემოვნების სურვილიც არ უნდა გაგუჩბდეს...შეიძლება ახლა ვერც კი ხვდები რას გეუბნები, მაგრამ მე სათქმელს მაინც გეტყვი....
დაირეკა ზარი, მაგრამ მისი ხმა არცერთ გაუგინია. ახლა ისი ი ბიბლიოთეკაში კი არა წარსულშ იყვნენ გადახვეწილნი, მის მორევში იყვნენ ჩფლული, ჩაყვონტული და დაბრუნებას არც აპირებდნენ კარგა ხანი. ეს იყო ყველაზე საოცარი სიყავრულის ისტორია, რაც კი ოდესმე მოესმინა კესოს. მართალია არ იყო ბენიერი დასასრულით, ორმხრივი გრძნობით, მაგრამ მისი მოსმენის დროს მას მაინც გაუჩნდა რწმენა, რომ ოდესღაც მასაც შეიყვარებს ვინმე ისე ძლიერ როგორც გოჩას უყვარდა თავისი "ანა..." ცრემლი ისე გადმოჟონავდა ხოლმე ცისფერი თვალებიდან, ვერც კი ამჩნებდა კესო, გოჩა ფრთხლილად წმინდავდა და განაგრძიბდა თხრობას...რამდნეი ხანი გავიდა არ იცოდნენ და არც აინტერესებდათ, მათტვის დრო იყო გაჩერევული, დედამიწა არ ბრუნავდა, წამები არ მიიჩწაროდნენ, წუთები წუთბს არ მისდევდნენ....არ არსებიბსდა არაფერი სიყვარულის გარდა, წარსულის გარდა, იმ სიტორიის გარდა რომელსაც გოჩა ყვებოდა...
-ახლა სად არის ანა?!
- თბილისში....
-ნახე იმის მერე?!
-არა....არადა ის ახლოსაა, როგორც არასდროს, როგორც არცერთხელ ამ 13 წლის განმალობაში....
-სიმართლე მითხარი კიდევ გიყავრს?!
გოჩმ თვალი მოაშრა კესოს და გვერძე გაიხედა, არაფერი უპასუხია.
-დუმილი თნხმობის ნიშანია....
არ დაიჯერო ეგ.....მასე არ არის....
-კი მასეა, როცა ადმაინს არ აქვს გამბედაობა სიმართლე აღიაროს იგი დუმილს ამჟობინებს...მეტოც ზოგჯერ სიტყვები ვერაფერს ამბიბენ , მაგრამ დუმილია მრავლის მთქმელი....
-შენ ასე ფიქრობ?!
-კი.....და არამარტო მე....
მაშნ გოჩა წამოიწია, მკლავეში დაავლო ხელი და თალებში ჩხედა.
-რა?! იკითხა კესომ.
პასუხი არ გაუცია, უბრალოდ უცქერდა.
-რა?! იკითხა ისევ.
კვლავ დუმილი....
ცოტა ხნის შემდეგ.
-დუმილი ყველაფრის მთქმელიაო შე არ ამობბდი?! ხოდა რის თქმასაც ვცდილობ დიიდხანია ის მოგიყევი....
კესო დაფიქრდა...რა უნდა ეთქვა დუმილით გიჩას?!
-ახლა კი დროა კლასში დაბრუნდე....
კიბეებზე ჩდიოდნენ.
-გოჩა....
-რა?!
-იცი?!...დედაჩემსაც ანა ქვია...
გოჩა ადგლზე გაქვავდა. კესომ გზა გააგრძელა.
"ნუთი ყველაფერს მიხვდა?! ამოცანა მოხსნა, ნამიოკი სეორად გაიგო...."
-კესო.....დაუძახა.
გოგონა მობეუნდა.
-რამე შეკითხვა ხომ არ გაქვს?!
-კი, როგორ მიხვდი?!
-გისმენ....
-რომელი საათია ხომ არ იცი?!
.......
|
