-პრინციპში გასაკვირი არც არაფერია....
-ა?!
-ხო, რა გიკვირს?! 17 წლის გოგო ხარ, ბევრი თაყვანისმცემელი და მეგობარი გყავს, შესაბამისად ბევრ წვეულებაზე დადიხარ, სახლში გვიან ბრუნდები, ისიც დალეული, საწოლზე ახეთქები თუ არა გეძინება, დილას იღვიძებ და ისიც კი არ გახსოვს გუშინ სად იყავი ან ვისთან ერთად.
-რაზე მიმითითებ?
-არავინ გაკონტროლებს....
-ეს რაღა შუაშია?!
-დედა საზღვარგარეთააა...
-მამა მკვდარია, მადლობა, რომ შემახსენე.
-სახლში მოხუც ბებია-ბაბუასთან ერთად ცხოვრობ, რომლებიც აქით შენი მოსავლელია.
ორი გოგონა სკოლის დერეპანს მიუყვებოდა. ირგვლივ სიჩუმე იყო. გაკვეთილები ტარდებოდა, საკლასო ოთახებიდან მცირე ხმაური ისმოდა, წამოყვირებული "მასწ" ან რამე ბუნდოვანი სიტყვები,რომლის გამორჩებაც ნელი იყო.
-ბოლოს აჩოტები ვინ ჩაგაბარებინა?
-გოჩამ!
-გოჩამ?!
-ხო...
-რომელმა გოჩაქმ?
-ჩემმა ბიძაშვილმა.
-ეგ კიდევ ცოცხალია?!-გაეცინა სალომეს.
-მაგაში რას გულისხმობ?
-ვითომ არ იცი! რამდენი ხანია "წამალზე" ზის...
-ეგ შენი გასარჩევი არაა!
-კაიფში იყო?
-არა...
-მიკვირს...
-აი დარდი.
გოგონები საპირფარეშოს მიუახლოვდნენ.
-შედი! უბრძანა ერთმა მეორეს.
-ოხ!
აქ რაღა გვინდა..-წაიბუზღუნა და შეაბიჯა ანამ.
როგორც ყოველთვის იქაურობა საშინლად ყარდა.
-სალო უკეთესი ადგილი საჭორაოდ ვერ ნახე?!
-შარვალი ჩაიძვრე!
-რააა?!
-რაც გაიგონე!
-გააფრინე სალომე?!
სალომ ჩანთა გახსნა და რაღაც კოლოფი ამოიღო და ანას გაუწოდა.
-ეს რა არის?
-ტესტი!
-რისი?
-ორსულობის...
-კი!
-მე ამას არ გავაკეთებ!
-გააკეთებ!
-ვერ დამაძალებ!
-ნახე თუ არა!
-რატომ გგონია,რომ...
-იმიტომ,რომ გიცნობ....
-ვთქვი არა! ესეიგი არა...არ მენდობი?!
-შენ გენდობი,შენს მეხსიერებას-არა.
.............
.....................
............................
....................................
-არ მჯერა! -ქვითინებდა ანა.-ვერ ვიჯერებ....
-მეკი თავისუფლად მჯერა...რატომაც არა?
-როდის?!-ცრემლებს იწმენდდა გოგონა.
-აბა მე რავიცი. ეგ მე უნდა მეკითხა...
-ღმერთო...ღმერთო! ღმერთო!- ყვიროდა ანა და კედელს ურტყავდა ხელებს.
-გაჩუმდი! ნუ შეყარე ქვეყანა! ამას "ბლაზვა" არ უშველის!
-უნდა მმოვიშალო მუცელი! -წამოიყვირა გიჟივით ანამ.
-არც გაბედო!
-ა?!
-მე არ მოგცემ მაგის უფლებას!
-რატომ?"! რა უფლებით?!-გიჟივით აბრიალებდა ანა თვალებს.
-შენ შცდომაზე პასუხი სხვამ რატო უნდა აგოს?! იმ ბავშმა რა დააშავა, რა მისი ბრალია შენ თუ "გართობა" მოგინდა?! ან რა გულქვა ხარ! რა სასტიკი, ულმობელი! საკუთარი შვილის სიკვდილს ნებაყოფლობით როგოირ დაუშვებ?!
ანა ტიროდა.
-სალი, ნუთუ არ გესმის! მარტო ვერ გავძრდი...
-არახარ მარტო! მე გყავარ....
სიჩუმის შემდეგ.
-არ ვიცი ვინ არის მამამისი.
-ვიპოვით...
-როგორ?
-არ ვიცი...
-და თუ ვერ ვიპოვეთ?!
ნუ გეშინია...მე გყავარ გვერდით...
გოგონები ერთმანეთს ჩაეხუტნენ.
" იცით როდის იგრძნობა ნამდვილი მეგობრობა და მისი ჭეშმარიტება?! რთულ მომენტებში გვერდით, რომ ხედავ და ხვდები რომ არახარ მარტო.
გვერდში გყავს, აქა... დაგეხმარება, არ მიგატოვებს ბედის ამარა. როცა ხედავ განიცდის, გული ტკივა, მაგრამ დანებებას არ აპირებს....ყველაფერს ჩადის იმისთვის, რომ დარდი შეგიმსუბუქოს. პრობლემას,რომელიც მას არ ეხება, შენტან ერთად ზდავს ვით ლოდი, და გეხმარება თავიდან მოიშორო... შვებაა, როცა ხვდები, არსებობს ვიღაც ვისაც შენზე გული შესტკივა...