კესო ხელში აყვანილი მიიყვანა სახლის კარებამდე გოჩამ. დააზარუნეს-ერთხელ, ორჯერ, სამჯერ, ოთხჯერ....კარი არავის გაუღია.
-ცუდად ხომ არაა ნეტა?! -შეშინებულმა იკითხა კესომ.
-არამგონია...მისი ხასიათის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ უბრალოდ პანიკაშია და ადგილს ვერ პოულობდა მთელი საღამო ალბად, ხოდა სალომეს დაურეკავდა და შენს შაძებნელად წამოვიდოდა ორივე.....-დაამშვიდა გოჩამ. მის სიტყვებში გოგონას უცნაორად არაფერი მოჩვენებია, სულ არ ახსოვდა , რომ გოჩა არც დედამისს "იცნობდა" და არც ნათლიამისს.
-აუ,-ამოიოხრა გოგონამ. -გასაღები მაინც წმაომეღო! გავაღებდი და შევიდოდი....ახლა ლოდინი მომიწევს, ეგ კიდე ღმერთმა იცის როდის მოვა!-აწუწუნდა კესო.
-მობილური ააქვს?!
-რათქმაუნდა...
-ხო და დაურეკე....გოჩამ თავისი "ნოკია" მიაწოდა.
-მადლობა. გოოგნა დაფიქრდა....ვერაფრით გაიხსენა დედის ნომერი.
-გოჩა....
-ხო?!
-ვერ ვიხსენებ.,...
-რას?!-გაკვირვებისგან წარბები შუბლზე აუვიდა კაცს.
-დედაჩემის ნომერს.....
-მეხსიერებამ გიმტყუნა ბარტყი?!-გაეცინა გოჩას. მაშინ მობილური გამოართვა და თვითონ დაურეკა სალომეს, მაგრამ კესოს რომარაფერი გაეგო ერთი სართულით დავლა ჩვიდა და თხოვა მანდ დამელოდეო. ცოთა ხანში დაბრუნდა.
-მემგონი მალე უნდა მოვიდნენ....
-რა იცი?!
-დედაშენის ნომერი გავიგე, შენი ყოფილი დამრიგებლიდან და დავურეკე (იცრუა)....
-ა...და მალე მოვალო?!
-ხო....არ ყოფილან ეგ და ნათლიაშენი შორს....
-გაბრაზებულია?! მეჩხუბება?!
-ასეთ ფორმაში რომ დაგინახავს....სასჯელი არ აგცდბა......
-დიდად მანუგეშე!მადლობა....-ცხვირი ჩამოუშვა კესომ.
-არაფრის. გაეცინა მამამისს.
-და კიდევ დამცინი?! რა გაცინებს?!
-არაფერი, უნრალოდ დედაშენის სახე მაინტერესებს შენ რომ დაგინახავს.....
-გარწმუნებ დიდად სასიამოვნო დასანახი არ იქნება....
-ეჭვიც არ მეფარება....
სადარბაზოში პეხის ხმა გაისმა. ორნი იყვნენ, მორბოდნენ.
-მემოგნი მოვიდნენ.....თქვა გოჩამ.
-ხო....
-მოკლედ ჩემი წასვლის დროა.....
-დედაჩემს არ ნახავ?!
-არა....არ მინდა ასეთ მდგომაეობაში ვნახო....გულახდილად გითხრა არც მასთან შეხვედრის სურვილი მაქვს(იცრუა).
-აბა, ჭკვიანად, ცოტას მოგცხებს, დიდი არაფერი....გადაიტან....
კესოც დაემშვიდობა. გოჩა კიბებზე ნელი ნაბიჯით ჩვიდა. გვერძე სალომემ და ანერვიულებულმა და ძალიან გავრაზებულმა ანამ ჩაურბინეს.
-რთული ღამე ქონდა დღეს ჩემ ოქროს და ახლა ესენი დაუმატებენ....არ უნდა დამეტოვებინა ამათ ხელში....-ფიქრობდა და საჭესთან იჯდა გოჩა.
ალბად უკვე წარმოიდგინეთ სირათი, რომელიც ანამ და სლომემ დაინახეს და აღწერა არარ ღირს....იმ ღამეს კესოს კარგად მოხვდა, ცემეს, ეჩხუბნენ, დასაჯეს....1 კვირიანი სასჯელი მიუსაჯეს-სახლი....უტელეფონოდ...უტელევიზოროდ...მხოლოდ წიგნებთან....1 კვირა ოთახში უნდა გაეტარებინა, და ანას თუ კითხავდით ესეც ცოტა იყო, მაგრამ სხვა ვერაფერი მოიფიქრა.
შევიდა თუ არა ოთხში გალახული კესო, საწოლზედაენარცა და ტირილში ჩაეძინა.....
შაბათ-კვირაა....დასვენების დღეები, რომლებიც ასე გვყვარს ყველას. ყველა გარეთაა, აკეთებს იმას რაც მის გულს გაუხარდება, კესო კი ზის და "ოთარანთ ქვრივს" კითხულობს, სადაცაა დაამთავრებს.
ფანჯრის რაფაზე შემოსკუპულა და მიდამოს გასცქერის.
"რა ლამაზია ცა....რა ლამაზია მასზე მოლივლივე თეთრი ღრუბლები, მანათიობელი მზე... რა ნაზია სიო რომელიც ეფერება ბინებას, ხეებს, მწვანედ მობიბინე ბალახს, ყვავულებს ფურცლებს რომ უფრიალებს ჩითის კაბასავით...."-ანამ კალამსა და ფირცელს სტაცა ხელი, დიდი სურვილი შემპოაწვა წერის, თითქს უნდა დაეწერა, დაეწერა რამე, თუნდაც მხოლოდ ერთი სიტყვა...და ამ სიტყვას მოყვებოდა მეორე...მესამე...მეოთხე...და გადაოზრდებოდა სიტყვის მორევში, რომელშიც ჩაიძირებოდა მკითხველი.....კესო პირველად მიხვდა რა უნდოდა ყოფილიყო ცხოვრებაში-მწერალი...მწერალი ვიქნები მე....
ორშაბათი. თისუფლების პირველი დღე.(დედასთნ ისევ ნაჩხუბარია, ხმას არ ცემს).
-კესო?! -გოგონას დანახვაზე ნატალი ფეხზე წამოხტა.-დიდება შენს გამოჩენას....როგორ ხარ1 რას შვები1 სულ დაგვეკარგე.....არც მობილურს პასუხობ, სახლში მოგაკითხეთ და არ გააღეთ ან დედაშენმა დასჯილიაო...მართლა დაგსაჯა?!
-ნატი!ნატი1 სული მოიტქვი...და მეც დამაცადე აზროვნება! ამდენი ხნის განმალობაში პირველად გამოადგი ფფეხი სახიდან....კესო ნატალის მიუჯდა. მერე მერხზე დადო ჩნთა და კლასს მოავლო თვალი.
-ნუნუკა სად არის?!
-ნუნუკა.........უი შენ არ იცი ხო?!
-რა?!
-მამამისმა დასაჯა და სოფელში გაუშვა ერთი წლით სასწავლებლად ბებია-ბაბუასთან.
-რაა?! არ მჯერა.....
-ხო...
-და მარი?!
-მარი გასტროლებზეა.....
-გასტროლებზე?! რის გასტრილებზე....
-ცეკვაზე ხო დადის ეგ! ხოდა...წაიყვანეს საბერძნეთშ 2 კვირით.
-რადროს გასტროლები იყო ამ მაისის 25ში?! მერე თავის სიტყვებს თვითიონვე დაუკვირდა.,...რა დრო მოსულა, მაისის 25...სწავლა სულ მალე დამთავრდებოდა....რა მალე გასულა დრო, არადა ყველაფერი ისე ახსოვს როგორც გუშნდელი დღე, თითქოს ახლახანს შემოდგა კლასში ფეხი და დაიყვირა "უკვე მერვე კლასელი გიჟი ვააარ!"....
-რაზე ჩაფიქრდი?!
-არა არაფერზე....
-და მაინც?!
-რა მალე გადის დრო.....
-ხო...როგორც ამბობენ: დრო მიფრინავს.....
-შენ და თორნიკე რას შვებით?!
-რას უნდა ვშებოდეთ?!-გაეცინა ნატალის.
-მოედო უკვე მთელ სკოლას თქვენი ამბავი?!
-აბა ამ სკოლაში დაიმალებოდა რამე?!
-სკოლაშია?!
-არა....დღეს არ მოვა....
-რატომ?!
-საკონტროლო გვაქვს.....
-რააა?!(ესღა აკლდა კესოს სრული ბედნიერებისთვის).
-ხო....
-რაში?!
-ბიოლოგიაში.....
-ვაიმე! როგორ გამახარე!
-ვიცი! შენ ხომ ჩემი არ იყოს ვერ ფარავ დიდი სიყვცარულს ბიოლოგიისადმი, მასწავლებელზე საუბარი აღრაა....
მთელი ფირველი გაკვეთილი ენა არ გაიუჩერებიათ. უკან ისხდნენ და ამითი სარგებლობდნენ. ბოლოს მასწავლებელს ყელში ამოუვიდა და ორივე გარეთ გაყარა.
-აუ შენ რა ამბები გადაგხდენია.....
-ხო...ყველაფერი აი, ასე იყო....
-გოჩამ გადაგარჩინა?!
-ხო!ხო!ხო! მერამდენეჯერ გაგიმეორო!
-იქ რა უნდოდა?!
-აბა მე რავიცი!
-ბატო! ვერ კითხე?!
-მაგისი დრო იყო?!
-იმის მერე ნახე?!
-სად ვნახავდი ბოთე! სახლში ვიყავი ჩაკეტილი!
-ხოდა დღეს ნახავ....მადლობა მოუხადე....ნუ რავიცი, რაც გინა ის ქენი, მოლკლედ დაელაპარაკე!
-ახლაი ამბავი! მაგას ისედაც ვაპირებდი! ღმერთო, ერთი სული მაქ როდის ვნხავა, ამდენი ხანი მარტო იმიტომ გავძელი, რომ ვიცოდი ბოლოს და ბოლოს მეღირსებოდა და ვნახავდი! გმირია! გესმის?! გმირი? ადამინი საოცრება! უკვე ყვიროდა კესო.-რა ძლიერია, რა ყურადღებიანი...ღმერთო, ღმერთო, ღმერთო!!!!!!!!!!!!!!!!!
ნატალიმ პირზე ააფარა ხელი.
-ჩუ! გაკვეთილები ტარდება! ნუ გაფრუდი ჭრუბლებში....
არა უნდა ვიყვიროო დაიჩემა კესომ, რაზეც ორივეს სიცილი აუტყდათ.
-იცი კესო.....მემგონი შეყვარებული ხარ....
გოგონა დაფიქრდა....
-იცი...მიყვარს.....-თქვა ბოლოს.
ნატალის თალები კაკლისოდენა გაუხდა. კესოს გაეცინა.
-არასწპრად გაიგე.....მიყვარს , ოღონდ ისე არა როგრც შენ თორნიკე...ან გოგიშ ბიჭი....მიყვარს, როგორც..........................
-ვიზე ლაპრაკობთ?!-გაიგონეს უკან ნაცნობი ხმა. ეს გოჩა იყო.
|
