მეორე დღე.
სკოლაში ყველაზე ადრე მნივიდა რადგან გოჩა მასწის ნახვა ძალიან უნდოდა და თნ მისი გვარი უნდა გაეგო. მაგრამ დამრიგებლი მოსული არ დახვდა, კარებიჩკეტილი, დრეფნები ცარიელი, მოიწყინა, ლოდინმა დაღლა, მისი კლასელები მაინც გამოჩენილიყვნენ. მარის მოსვლის იმედი არ ქონდა, სულ იგვიანებდა, ნუნუკა დღეს მოსვლას ვერ მოახერხებდა, ნატალი კი მოვიდოდა, ოღონდ ღმერთმა იცოდა როდის...
საკუთარ თვთან მარტო დარჩენილს გულზე დარდი შემოაწვა. ისევ საშინელი მონატრება იგრძნო ადამიანისადმი , რომელიც არასოდეს უნახავს (მას ასე ეგონა)-მამა ისე საშინლად მოენატრა, ისე საშინლად, როგორც არასდროს.... ახლა რომ აქ მყავდეს, ამბობდა გულში და თალებიდან ცრემლები მოდიოდა.
-რა გატირებს?!
გოჩას ხმა გაიგონა კესომ.
-გოჩა მასწ?!-გვერძე გაიხედა უმალ გოგონამ.
-გამარჯობა...
-გაგიმარჯოთ მასწ...
-მე რა გითხარი?!
-"მასწ" არა ხო?! მაშინ, გაგიმარჯოს გოჩა...?!
-უმჯობესია, რა გატირებს?!
-არაფერი....
-დედასთან იჩხუბე?!
-არა...
-ცუდი ნიშნი მიიღე?!
-არა, მაგრამ მოსალოდნელია უახლოეს მომავალში....
-აბა რა გჭირს გამაგებინე...ვინმემ გაწყენინა?
-არა...~
-დაეცი? რამე იტკინე?
-არა....
-აბა?!
-არაფერი....
გოჩ გაჩუმდა, და გონება დაძაბა, რაზე შეიძლება ტიროდეს გოგო....
-შეყვარებულმა მიგატოვა?!
კესოს გაეცინა და ცრემლები მოიწმინდა.
-რა სისულელეა....შეყვარებული არ მყავს და როგორ მიმატივებდა...
-აბა რა გრირს!-მოტმინების ფიალა აევსო გიჩს...
-ვერ გაიგებთ...თქვა და გაიქცა.
-რაიცი კესო...რომ გეტქვა იქნებ გამეგო...მამები ყოველთვის უგენებ შვილებს როცა ცდილობენ....

გაკვეთილებზე კესოს თვი მერხზე ედო და სხვაგან "დაფრინავდა". არ აინტერესებდა არც გეოგრაფიის სამოცდამეორე გაკვეთილი 169 გვერძე რომ დაეკავებინა ადგილი, და არც ქართულის წიგნში მოცემული გალაქტიონის ლექსი.
-კესო!
კესომ თავი წამოწოა.
-გაიღვიძე! აქავართ დედამიწაზე!
-ვხედავ მას.....
-წაიკითხე....
-აუ...წაიწუწუნა და დაიწყო:
" რაც უფრო შრს ხარ, მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი,
ხელუხლებელი-როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი, როგორც ედემი."
-კესო!
-დიახ...
-რა გჭირს?! ლექს კითხულობ თუ მოტხრობას, თუ ლოცულობ თუ რას შვები საერთოდ?! ეცადე გრძნობები გადმოსცე ლექსით და კარგად გააგებინო უკან მჯდომ ლევანს სანამ ჩაძინებია, ახლახანს ისე დაამთნარა მეგონა ყველოას გადაგვყლაფავდა უკლებლივ....
ბავშვებმა გაიცინეს.
კესომ განაგრძო:
" და თუ არახარ ის, ვისაც ვფიქრობ,
მე დღეს არ ვნანობ, დაე ვცდებოდე,
ავადმყოფ გულს სურს, რომ მის ოცნებას
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე..."
-იცი მე შემიძლია ამაში ნიშანი დაგიწერო....
-რაში?! ლექსის წაკითხვაიში?!
-ზუსტადაც! ხოდა ეცადე უკეთესად წაიკითხო აწი...
-"დაიწვას გული უცნაურ ტრფობით,
ცრემლით აივსოს სღვა-საწყაული,
ოღნდ მჯეროდეს მე ჩემი ბოდვა,
და სიყავრულის დრესასწაული..."
-ეს გექნებათ ზეპირად....
როგორც იქნა ზარი დაირეკა, და კესომ დერეფანში გააღწია, აღარ უნდოდა კლასში ყოფნა, მერხთან ჯდომა და იმაზე ფიქრი რაზეც უკვე ბევრჯერ ეფიქრა ადრე.
მარი და ნატალი მოწყენილ კესოს მიუახლოლვდნენ.
-კესუნა რა გჭრს?!
-არაერი ისეთი....გოგოებო....
-საკონტროლოს ნიშანზე ნერვიულობს ყველა ვარიანტში.-თქვა ნატალიმ.
-კარგი რა კესო...კარგი რა.... ნუნერვიულობ წინასწარ, რაიც იქნებ კარგი შედეგი გაქ....
"მეტი ჩემი მტერი არარიო" ჩილაოარაკა გოგონამ და დაქალებს შესთავაზა ბუფეტში წავიდეთო.
რიგგში იდგნენ.
-რა ავიღოთ?!-იკითხა კესომ.
-ჩემთვის ჩაი მოადუღონ და "ზღაფარი" ერთი ნაჭერი.-თქვა ნატალიმ.
-მე "ჰამბურგერი" და "კოკა-კოლა" მინდა....ჩურთო მარიმ.
-კარგით. და ჩემთვის ფენოვან ლობიანს და ლიმონათს ავიღებ.
რიგს გოჩა მოადგა.
ყველას გაუკვირდა მასწავლებელი ბუფეტში მოსწავლეებთან ერთდ. გოჩმ ისეთი სახე მიიღო თითქოს ვერ გაეგო რა უკვირდათ ბავშვებს...
-რიგი დავარღვიე?! თუ რატომ მიყურებთ ასე?!-გამოთქვა აზრი ხმამაღლა, ყველას შერცხვა და თვისი საქმე განაგრძო.
კესო არ შებრუნებულა დახლისკენ. გოჩს უცქეროდა.
-ასეთი არაფერი მინახია პატივცემულო....-ამოღერღა ბოლოს.
-მე მომართავ მამასახლისო?!-გაიკვირვა გოჩმ.
-დიახ მასწ....
-რაიყო მასწავლებელს ეკრძალება ჭამა?! ასეთია თქვენი სკოლის კანონი?!
-არა....
-ხოდა რა პრობლემაა?! ყველანი ადამინები ვართ მოსწავლე იქნება ეს მასწავლებელი, სკოლის მედდა, სასწავლო ნაწილი თუ დირექტორი...მართლი არ ვარ?!
-მართალი ხართ....-კესო შებრუნდა დახლისკენ და მოითხოვა ჩაი, ნამცხვარი, და ზემოთ ჩმოთვლილი საჭმელი.
-და სვათ შორის აქ მე იმიტომ არ ვდგავარ, რომ ჩემთვის ვიყიდო რამე...
მინდა "ჩემებს გავუმასპინძლდე"...
-თქვენებს?-იკითხა ნატალიმ.
-ხო, ჩემებს ანუ, ჩემი სადამრიგებლოს გოგონებს, ბიჭები რამენაერად თვითნაც მოუვლიან თვს....
მარიამ გაეცინა.
-ეგენი ხო სულ ჩენს ხარჯზე არიან...
-ყველა არა...-ჩაერია ნატალი.
კესო ხმას არ იღებდა, უკვირდა გოჩს გცევა, რატომ აკეთებდა ყველაფერს "სხვანაერად" ისე, როგორც არავინ, არცერთი მასწავლებელი....
გოჩმ რიგი გაარღვია და დახლთან მივიდა. ამ გოგოებს დაუანგარიშეთ და ყველა იმ გოგოს, რომელიც მერვე მესამედანაა...და ჩემს სახელზე ჩწერეთ, დღის ბოლოს ფულს მოგიტანთ, მანამდე იყიდონ რაც უდათ,უფასოდ გაატანეთ, ფული არ გამოართვათ.
-დიახ ბატონო. თავი დაუკრა მებუფეტემ.
გოჩამ თვალი ჩუკრა "თავის" გოგოებს და ბუფეტი დატოვა. ყველამ თვალი გააყოლა. კესომ გაიგონა როგორ ჩურჩულებდნენ პარალელ კლასელი გოგონები, ნეტა ჩვენი დამრიგებელი იყოს გოჩაო....
-და როგორც ვამბობდი....-დაიწყო მარიამმა.-ალიან გავიმართლა, რომ გოიჩაა ჩვენი დამრიგებელი...
-და სხვათა შორის მაგას შენ კი არა მე ვამბობდი.-წაიბიზღუნა ნატალიმ.
-არა მე!
-არა მე! დაიწყეს კინკლაობა.
კესოს სულ არ აინტერესებდა, რომელმა რა ტქვა, ფიქრობდა მხოლოდ ერთზე, რა არაჩვეულებრივი და ამავდროულად უცნაურო კაცი იყო გოჩა
და მაინც ჯერ არ მიკითხია რა გვარია...დედამ მთხივა არადა....თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს გვარს, მთავარია რომ ყველასგან განსხვავებული და საოცრად....წინადადება ბოლომდე ვერ დაამტავრა გულში, რადჰან პიქრებიდან ნატალიმ გამოარკვიე...
-ოე!!! სად დაფრინავ, ჭამე თუ ჭამ თორე დაირეკა ზარი!
პირთან მიიტანა საჭმელი, მაგრამ გასინჯვის სურვილი არ გაჩენია.
-რაღცა არ მინდა...
-თუ არ გშიოდა რას მოგვარბენინებდი ბუფეტში?!
-მშიოდა, მაგრამ...
-რა მაგრამ?!-შეეხითხა ნატალი-გადაგშივდა?!
-მე ასეთი არაფერი მინახია. სიცილი დაიწყო მარიამმა.
-რაიყო გოჩას ნაყიდი რომაა მაგიტომ ვერ ჭამ...?! წარვები შეათამაშა ნატალიმ.
-არა, ეგ რა შუაშია....თუმცა, შეიძლება მართლიც ხარ...ამოიოხრა გოგონამ.
-აი მე თუ მკითხავ გადასარევია გოჩა რომ ასეთი ყურადღებიანია...მაგას რა ჯობია, თქვა ნატალიმ და ლუკმა გადაყლაპა.
-მემგონი გადასარევად გავიგებთ მას...-დააყოლა მარიმ და სასმელი მოსვა.
-მეც მასე ვფიქრობ....თქვა კესომ.
-ხოდა რა პრობლემაა!ჭამე!
ანამ ჩაკბიჩა. ისე ეგემრიელა ლობიანი, როგორ არასდროს...
-გემრიელია...წაილაპარაკა თავისთვის....
მერე კი თვს უთხრა:
"ალბად იმიტომ მეგემრიელა ასე, რომ გოაჩს ნაყიდია...."