დაირეკა ზარი. მოსწავლეებმა ადგილები დაიკავეს, კლასს მღელვარება დაეტყო. დღეს საკონტროლო აქვთ მათემატიკაში. "ვაიმე"-კესო ყველაზე მეტად ნერვიულობდა, ვაი თუ წინა საკონტროლოს მსგავსათ ახლაც "ჩფლავდეს". ხელები უკანკალებდა, სახეზე ფერი არ ედო.გული უფართხალებდა, ლოყებზე ახურებდა, თალები ეხუჭებოდა-გუშინ ღმე ფიქრს შეყვა და გვიან დაეძინა.კესოს ეჩვენებოდა რომ ჩახუთულობა იყო ოთხში.მაგრამ ნუთუ ამას ვერავინ გრძნობდა?! "გამოაღონ ფანჯარა რა იქნება?!" ნატრობდა კესო. იხრჩობა გოგონა, გვერძე დადებულ რვეულს ხელში იღებს რვეულს და ინიავებს. ბუდოვნად ესმის ხმა: "შევინახოთ ყველაფერი, მერხზე მხოლოდ საწერი კალამი დავინახო." კესო ჩანთში დებს რვეულს, მერე ხელეფს აფათურებს და ცხვირსახოცს ეძებს. ვერ იპივა. გახედა გვერძე მჯდომს-ნუნუკას, რომელიც წერაშიუ გართულიყო. -ნუნუკა....წაიჩურჩულა.. მეგობარს არაფერი გაუგოია, წერასი იყო გართული. -ნუნუკა...მეორეჯერ წაიჩურჩულა გოგონამ.მეგობარი ტესტს მოსწყდა და უპასუხა: -რაიყო???? -სალფეტკი ხომ არ გაქვს?! "სელპაკი".... -მოიცა ვნახო... ნუნუკამ "სელპაკი" იპოვა და დაქალს გაუწოდა. შეამჩნია, რომ კესო ვრე იო მთლად კარგათ.... -ცუდად ხომ არ ხარ? -არა... კესომ შუბლზე მომდგარი ოფლი მოიწმინდა. არასოდეს უნერვიულია ასე. გოგონამ იგრძნო ხელი სულები დანამვოდა და გაიწმინდა. მერხზე დაიხედა და დაინახა ტესტის ფურცელი ედო. ხელში კალამი დაიჭირა და ცადა გული დაედო პირველი სავარჯისოს შინაარსისთვის. დაიწყო კითხვა, მაგრამ ორი წინადადების შემდეგ გაჩერდა, რადგან აზრი ვერ გამოიტანა წაკითხულიდან. თვიდან დაიწყო, იგივე შედეგით დამთრდა მეორე ცდაც. პირველი ნომერი ვერ გააკეთა, არა და ასეთი სავარჯიშო გუშინ სულ ადვილი ეჩვენებოდა. მეორეზე გადავიდა, ეს უფრო ძნელი ეჩვენა, მესამე გაუადვილდა, მეოთხეზე დიდხანს იფიქრა და ბოლოს დაწერა მოახერხა, მეხუთე იცოდა როგორუნდა გაეკეთებინა, მაგრამ სულ დაიბნა, ცოდნას თვი ვერ მოუყარა და რა ჯღპნა თვითინაც არ იცოდა..მეექვსე, არა ამას კიდევ პირველის გაკეთებაამჯობინა. როგორც იქნა აზრს ჩასწვდა და დაწერა. მეორე ნომერზე თვი იმტვრია, ცალკე ფურცელზე იმუშავა და გადაათეთრა. დაწერა, მაგრამ თუა სწორი...მეექვსე დარჩა და თვისუფალია.... -ზარი რამდენ წუთსია?!-იკითხა და ზარიც დირეკა..."ვაიმე! მეექვსე ნომერი არ დამიწერია"-სცადა უცბად მოეფიქრებინა თუ რა უნდა დაეწერა, მაგრამ არაფერი მოსვლია თვში. მასწავლებელმა ჩამოიარა და ფურცელი აიღო, მეექვსე ნომრის დაწერა ვერ მოასწრო. ტირილი უნდოდა კესოს, მაგრამ თვი შეიკავა, არ უნდოდა წინასწარ მიცემოდა სასუწარკვეთას. გარეთ გასვლის სურვილი არჩენია, მართო გაუშვა ნუნუკა ბუფეტში. მერხზე დადო თავი და დაიძნა. არ გაუგონია, როგორ დაიწყო ისტორიის გაკვეთილი. -კესო! .... -კესო! კესოს ყურში მანანა მასწავლებლის ხმა ჩაესმა. თავი წამოწია და დაიყვირა "მა!" კლასში სიცილი აუტყდათ. კესო ვერ მიხვდა სად იყო, ამ რა ხდებოდა..."რააა?!"-იკითხა ხმამაღლა, როცა შენიშნა საკლასო ოთხში იყო, მერხთან, თვზე მასწავლებელი წამოდგომოდა, მთელი კლასი კი სიცილით იგუდებოდა. -ჩამძინებია...-ჩილაპარაკა გოგონამ. -კესო! დირექტორთან.... -რააა?!-განცვიფრება ვერ დამალა გოგონამ. კლასს კვლავ სიცილის ტალღამ გადაუარა. არადა კესო ვერ ხვდებოდა სასახილო რა იყო, ასევე ფიქრობდა ნუნუკა. -რატომ მას? -ურცხვად შეუტია მოსწავლემ მანანას, მაგრამ ლოყები მიანც შეუფერადდა. მეკითხები კიდეც?!-გადაიხარხარა მასწავლებელმა და სათვალე შეისწორა. კესოს ხმა არ ამოუღია. -თუ ვერ ხვდები, დირექტორთნ გაირკვევა დ ამიგახვედრებთ. ადექი! -მას.... -არანაერი მას! ადექითქო!-უყვორა მანანამ და თები დაუქაჩა. -რას მიწაჩვ ნეტა მაგ თალებს...-ვეღარ მოითმინა გოგონამ. პედაგოგს ენა ჩუვარდა. ბოლოს "წითელი" აენთო და ყური აუწია. -ამხელა გოგოს ყურს როგორ მიწევთ მასწავლებელო! -უი შე გაუზრდელო! შენ რა გამოხვალ! შენ რა იქნები! შე უპატრონო! არ ეტყობა რა ოჯახიდანაც ხარ?! ტყულად არა ნათქვამი ბავშვი ოჯახის სარკეაო! შე რეგვენო! ტუტუცო გოგონავ! კესოს ყელში ამოუვიდა ლანძწვის მოსმენა და თითის აწებით მასწავლებელი გააჩუმა: -ზედმეტი ხომ არ ნოგდით მაას?! მანანა განცვიფრებული შესცქეროდა კესოს. -მე გამლანძეთ, ამას მოვითმენ, მაგრამ ჩემს ოჯახს ნუ ეხებით! ამიაი მოთმენა უკვე შეუძლებელია...და მე რა ვიქნები და რა გამოვალ ამას განახებთ აქედან რომ გავღწევ... ტქვა ეს და ატორებული გავრდა საკლასო ოთახიდან. მანანა დიდხანს იდგა გაშეშებული, სკასი კი გარუინდული, ხმას არ იღებდა... ზარი მალე დაირეკა.საკლაო ოთხიდან ბავშვები გამოვარდნენ. მანანა მასწავლებელიც გამოვიდა და დერეფანს თვალი მოავლო, ერთერთ კედელთნ ატუზული კესო შეამჩნია და მისკენ წავიდა. -ძალიან კარგი აქ რომ დამხვდი...წავედით დირექტორთან,-უთხრა ეს და მკავში სწვდა. დირექტორის კაბინეტთნ მიატრია და დააკაკუნა. შემობრძანდითო არავის უთქვამს მაგრამ ტავნებამ კარი შეაღო და თუ შეიძლებაო იკითხა. დირექტორმა სათვალის ზემოდან გადმოხედა. -მანანა?! -ბატონო დირექტორო დიიდ ბოდიშით რომ შემოგეჭერით, მაგრამ სასწრაფო საქმე მაქვს თქვენთან....უთხრა ეს და ამის შემდეგ შეამჩნია ფანჯარასთნ მდგომი მამაკაცი, მაღლი, სიმპათიური, დაახლოებით 34 წლის. -შემობრძანსით ქალბატონო მანანა. -ამასაც შემოვიყვან-წაილაპარაკა და ხელის კვრით შეაგდო კესო დირექტორის კაბინეტში. -მოდით, დაბრძნდით....-თავაზიანად მიუგო დირექტორმა. -ბატონო ვახტანგ ახლა რაშია საქმე....-დაიწყო ფედაგოგომა. კესო გაბუტული იჯდა სკამზე. -განაგრძეთ, გისმენთ.... მანანა წუწუნს და კესოს ლანძრვას მოჰყვა. -დაიცადეთ ქალბატონო მანანა...რა ქვია ბავშვს... -კესარია...მაგრამ კესოს ეძახის ყველა. ფანჯარასთნ მდგომი მამაკაცი ამ სახელის გაგონებაზე უცბად შემოტრიალდა და მზერა მოკუნტულ კესოზე შეაცერა. -გვარი?! -მამასახლისი.... "ჩემი გოგონა...ჩემი კესო...ჩემი ლამაზი...როგორ გაზრდილა, დედის ასლია, ღმერთო როგორ გავს ანას...შვილი მომესწრო, ღმეღთო მდლობა, ეს რა კარგი მყავს...ნეტა აქ რა უნდა?! რა დააშავა ამ ანგელოზმა?!"-ფიქრობდა გიჩა, რომელიც შვილს თვალს არ აშირებდა. "ჩემო გოგონავ შენ არც კი იცი, რომ მე მამა ვარ შენი და შენს წი ვდგავარ ამდენი ხნის მერე...ღმეღთმა ინება ჩვენი შეხვედრა..თუმცა მეც "ვიჩლიჩე"...მიცა დაგიხსნი ახკავე...." გოჩა კასოს მიუახლოვდა და მხარზე ხელი დაადო. გოგონა შეხტა მოულოდნელონისგან, მანამ გოჩას გახედა. კესომაც. -რა დააშავა კესომ?!.............. "მეთვითონაც არ ვიცი რატომ მაგრამ საოცარი სითბო მოდიოდა მისგან, ვიგრძნენი თანაგდომა და კიდევ რაღაც სხვა,,,მგონა თითქოს ამ იცნობს დიიდ ხანია ვიხნობდი უკვე, მეგონა თითქოს წარსულიდან მოვიდა და გამოანათა ვით მზის დაკარგულმა სხივმა......"
