მაშინ 12 წლის ვიყავი, როგორც ყველას მეც მაგრა მომწონდა ძველი ბიჭები. ზუსტად ასეთი შეყვარებულიც მყავდა. სულ ერთად დავდიოდით ყველგან, ერთი დღეც ვერ ვძლებდით ერთმანეთის გარეშე.
ერთხელ დაქალის დაბადების დღეზე ვიყავით ერთად წასულები. გზაში დაღამდა და წვიმაც წამოვიდა. მაშინ სანდრომ გამაჩერა და მაგრა მაკოცა, ეს იყო ჩვენი პირველი კოცნა, და მაშინ მივხვდი თუ როგორ ძალიან მიყვარდა ეს ბიჭი. იქ ვიღაც ტიპებმა ჩამოიარეს, ერთად რომ დაგვინახეს , ერთერთი ჩემი სკოლელი ნიკა იყო რომელმაც წინა დღეს სიყვარული ამიხსნა. მივარდა სანდროს და ჩხუბი დაუწყო. მე მომიტაცეს სადღაც წამიყვანეს, მეც არ ვიცი სად, ძალიან მეშინოდა, თან სანდროზე ვნერვიულობდი. სამი დღე მარტო ვყავდი ჩაკეტილი ნიკას. მეოთხე დღეს კი გამიღო კარი და თავის ოთახში შემიყვანა. მინდოდა როგორმე გავქცეულიყავი მაგრამ ნიკამ მხარზე დამადო ხელი და მითხრა:
_ თაკო ძალიან გთხოვ ჩემი ნუ გეშინია.
_ სანდრო სადაა? – დავიკივლე ბოლო ხმაზე და ტირილი დავიწყე
_ ეგ ბიჭი დაივიწყე, მაგას ვეღარასდროს ნახავ.
და ნიკა ოთახიდან გავიდა. სულ მის სიტყვებზე ვპიქრობდი, "რატომ ვეღარ ვნახავ ვერასდროს? ნუთუ რამე დაუშავა?" მაგრამ როცა ვკითხავდი არაფერს მეუბნებოდა. მეშინოდა მარტო ყოფნის, მეშინოდა სანდრო არ დამეკარგა.
ნიკამ ერთ კვირაში ჩემს სახში მიმიყვანა, მაშინვე სანდროს დავურეკე, ტელეფონი ვიღაც ქალმა აიღო:
_ გამარჯობათ, სანდრო სახშია?
_ შენ თაკო ხარ? – მკითხა ქალმა
_ დიახ
_ სანდრო საავადიმყოფოშია
_ რააა? – დავიყვირე ბოლო ხმაზე.
ეს ქალი სანდროს დედა იყო, მან მომიყვა რომ იმ დღეს როცა ნიკამ მე და სანდრო ერთად დაგვინახა, ნიკამ სანდრო დანით დაჭრა, მე კიდე თავისთან წამიყვანა.
საავადიმყოფოში მე და სანდროს დედა ერთად წავედით.
როცა მივედი, პალატაში ექიმმა მარტო მე შემიშვა, შევედი შიგნით და დავინახე სანდროს ნაღვლიანი სახე. მაშინვე ტირილი დავიწყე.
_ თაკო, ჩემო სიხარულო... – თქვა სანდრომ
_ რა იყო?
_ ეს დათუნია ჩემგან სამახსოვროდ დაიტოვე, და როცა მოგენატრები ამ დათუნიას ჩაეხუტე ხოლმე.
და სანდრომ ჩანთიდან პატარა და საყვარელი დათუნია ამოიღო და გამომიწოდა. გამოვართვი და სანდროს მოვეხვიე.
_ თაკო
_ ხო
_ მე შენ მიყვარხარ.
და სანდრომ თვალები სამუდამოდ დახუჭა. მე დავიკივლე, პალატაში სანდროს დედა და ექიმები შემოცვივდნენ. სანდრო უკვე წასული იყო ძალიან შორს.
ახლა კიდე როცა სანდრო მახსენდება სულ ამ დათუნიას ვუყურებ, ვეხუტები და ვკოცნი, ალბათ ეხლა სადაც არის იქიდან მიყურებს სანდრო და მე დარწმუნებული ვარ რომ იგი ბედნიერია რადგან მისი ნაჩუქარი დათუნია შევინახე და ავასრულე მისი ბოლო და უკანასკნელი სურვილი...
|
