ზღვა ირეკლავდა მზის სხივებს და სანაპიროზე სისხლისფერ კვალს ტოვებდა... მარი მეგობრებთან ერთად ფეხშიშველი დასეირნობდა სანაპიროზე და ღიმილს არ იშურებდა ტაყვანისმცემლებისთვის, ალბათ ეს ღიმილი გახდა საფუძველი მისი და ლაშას გაცნობია
- ასეთი ლამაზი გოგო ჯერ სანაპიროზე არ მინახავ...
- რით დავიმსახურე თქვენი ასეთი კომპლიმენტი?ლაშას უეცარ სითამამეზე უპასუხა მარიმ
- ალბათ იმ მომაჯადოვებელი ღიმილით რომელმაც მე ასე მომხიბლა..
- ყველა ბიჭი ხომ ერთმანეთს გავს, აი თუნდაც შენამდე იგივე სიტყვები რამდენჯერმე მომისმენია..
- არააა.. მე სხვებს არ ვგავარ.. მე ლაშა ვარ.. უბრალოდ ლაშაა.. და შენ?
- მარი! ნაზად თქვა და ბილიკს გაუყვა
ლაშას რაღაც გაურკვეველი განცდა დაეუფლა მარის მიმართ და პირიქით.. ისინი თიოთქმის ყოველდღე ხედავდნენ ერთმანეთშ და თითოეული დანახვა საოცარ გავლენას ახდენდა როგორც მარიზე ასევე ლაშაზე.. ისინი თითქმის არც კი იცნობდნენ ერთმანეთს მაგრამ მარის ღიმილი ლაშას დღითიდღე აგიჯებდა და ყოველ წუთას უნდოდა მისთვის ეყურებინა,სულ რაღაც რამდენიმე დღე დასჭირდა,რომ უკვე ისინი თავბრუდამხვევი სიყვარულით იყვნენ გაბრუებულები...
მიუხედავად იმისა რომ ერთმანეთის სიყვარულის შესახებ არ იცოდნენ თითქოს მარიც და ლაშაც გრძნობდა რომ ეს სიყვარული ცალმხრივი არ იყო...
გადიოდა ზაფხულიც... დღეს დღე მოსდევდა და იმის გრძნობა რომ ლაშა და მარი ერთმანეთშ ვეღარ ნახავდა საშინელი ხდებოდა...
- მარი...
-ხო ლაშა...
- მარი დღეს მე თბილისში მივდივარ,ძალიან მომენატრები
- მოგენატრები ვითომ?
- ხო მომენატრები, შენ როდის ჩამოხვალ?
- მე ალბათ თვის ბოლომდე დავრჩები, მერე სოფელში ვაპირებ წასვლას, ასე რომ სწავლის დაწყებამდე მაინც ვერ მნახავ
- კი მარა მარი ვერ გავძლებ
- რატომ ლაშა?? ჩვენ ხომ უბრალო მეგობრები ვართ
- ჩვენ მეგობრები ვერ ვიქნებით და ეს შენც მშვენივრად იცი...
მარი გაჩუმდა,ხმა ვეღარ ამოიღო,ისევ ლაშამ დაარღვია სიჩუმე...
- მარი მე შენდამი რაღაც განსაკუთრებულს,საოცარს ვგრძნობ და ვიცი რომ შენც იმავეს გრძნობ ჩემს მიმართ... როცა გიყურებ გული ორმაგად მიცემს და მინდა რომ სულ გიყურო და გიყურო... ჩვენ სინამდვილეს თვალი უნდა გავუსწოროთ...
- კარგი გეყოფა... გაჩუმდიიი...
- არა მარი მე შენ ... და ლაშას მობილურმა დაურეკა.. დედამისი იყო.. ლაშა უკვე მიდიოდა
როდესაც მოიხედა მარი უკვე იქ აღარ იყო...
მარი თავის ოთახისკენ გაიქცა, ტირილი არ უნდოდა მაგრამ ცრემლები თავისით მოდიოდა,მე ლაშა მიყვარს,ძალიან მიყვარს,მასაც ვუყვარვარ, ღმერთო მას მე ვუყვარვარ, ის კი მიდის, მტოვებს?? როგორ უნდა გავძლო მის გარეშე იქნებ გადამიყვაროს??იქნებ თბილისში უკეთესი ვინმე გაიცნოს???იქნებ დამივიწყოს???
საშინელი ფიქრები უტრიალებდა მარის თავში... ლაშა უკვე მანქანაში იჯდა.. ჩფიქრებული... ისიც იგივეზე ფიქრობდა რაზეც მარი...
ზაფხულიც გადიოდა,მარის და ლაშას უკვე ერთი თვეა ერთმანეთი არ უნახავთ,ორივეს ენატრებოდა ერთმანეთი მიუხედავად იმისა რომ ყოველდღე ლაპარაკობდნენ ტელეფონზე.. მაგრამ მათთვის ეს არაფერს ნიშნავდა... ერთი სული ჰქონდათ როდის შეხვდებოდნენ,როდის ნახავდნენ ერთმანეთს... მარი ჯერ მხოლოდ 16 წლის იყო,ლაშა კი 18ის ...მარი თბილისში ჩამოვიდა... ლაშას ნახავდა.. 2საათზე უნდა შეხვედროდა...
ლამაზი დილა გათენდა, მაგრამ დრო უსაშველოდ მიიზლაზნებოდა,ყოველი წუთი საათად იქცა... აი დადგა დრო როდესაც ლაშას ნახავდა, შეეძლო ჩახუტებოდა, ნუთუ ეს სინამდვილე იყო,თავი სიზმარში ეგონა...
მათი შეხვედრა საოცარი იყო... 2 საათი ერთმანეთს ისე უყურებდნენ რომ ხმა არ ამოუღიათ... მარის გულმა ვეღარ გაუძლო და თვალები აუცრემლიანდა...
- მარი... ჩემი სიცოცხლე... უზომოდ მიყვარხარ,უზომოდ... როგორ ველოდებოდი ამ დღეს... ლაშამ გულში ჩაიკრა მარი...
მარის სიყვარულის ცრემლები სცვიოდა და ხმა ძლივს ამოიღო, უნდოდა ეს ბედნიერი წუთები არასოდეს დამთავრებოდა
- ლაშა, მეც მიყვარხარ, ჩემი ცხოვრება ხარ! ძალიან მენატრებოდი, ძალიან ცუდად ვიყავი უშენოდ... ჩვენ ხომ სულ ერთად ვიქნებით,ხომ სულ გეყვარები, შენით ვარსებობ და შენს გარეშე სუნთქვა მიჭირს...
ისინი დიდხანს ეფიცებოდნენ ერთმანეთს სიყვარულს... უცებ ლაშას სიტყვებზე განზე გადგა...
- მარი, უნდა გავიპაროთ.. შენს გარეშე მაინც ვერ ვიცხოვრებ,მარი ჩემი უნდა გახდე, სამუდამოდ ჩემთან უნდა დარჩე, ყოველ დილით მინდა შენს ღიმილს ვხედავდე და გულში გიხუტებდე... მარი ჩვენ ერთდ უნდა ვიყოთ,გთხოვ მარი...
მარი ძალიან დაიბნა, ლაშა უზომოდ უყვარდა, მაგრამ 17 წლისაც არ იყო ჯერ...
ორი კვირა იყო მის დაბადების დღემდე დარჩენილი,რა უნდა ქნას ეხლა???
არა ლაშას გარეშე მართლა ვერ გაძლებს,უარი რომ უთხრას მერე რა მოხდება?? ნუთუ ლაშა მიატოვებს?? გადაიყვარებს?
- ლაშა დრო უნდა მომცე, ესე უცებ ვერ გადავწყვეტ... შენც ხომ იცი რომ მაგრად მიყვარხარ, მაგრამ უნდა დავფიქრდე, გთხოვ მაპატიე უნდა წავიდე... მარი გაიქცა...
ლაშას დადევნება უნდოდა.. მაგრამ ადგილიდან ვერ დაიძრა..
ორი კვირა ისე გავიდა მარი და ლაშა ყოველდღე ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ყოველ შეხვედრაზე ლაშა ერთი და იგივეს ეკითხებოდა მარის.. მარი 17 წლის გახდა, წვიმიანი დღე იყო... უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა ლაშას უნდა გაჰყოლოდა, მშობლები უფლებას არ მისცემდნენ, ლაშას არც კი იცნობდნენ, სხვა გზა არ ჰქონდა უნდა გაპარულიყო...
მარი და ლაშა იმ დღესვე გაიპარნენ, ორივე უბედნიერესი იყო, ჯვარი დაიწერეს... ყველასგან მალულად... მარიმ თავის მშობლებს უთხრა რომ ერთი კვირით მიდიოდა დაქალთნ რაიონში... ეს ერთი კვირაც გავიდა...
დადგა ოჯახური ურთიერთობის გაცნობის დღეც... მარიმ მშობლებს ვრცელი წერილი გაუგზავნა რითც ამცნობდა თვის ამბავს... მარის მშობლები ძლზე ღელავდნენ, ამბის შეტყობისთანავე აღნიშნულ მისამართზე გაეშურნენ... როგორც აღმოჩნდა მარის მშობლებს რაღაც ნოსტალგია ჰქონდათ...
დადგა ის მნიშვნელოვანი მომენტი, როდესაც მარი მშობლებს წარუდგინა დედამთილი და მამამთილი... მარის დედას მათი დანახვისთანავე გული წაუვიდა...ხოლო მამას გული გაუსკდა, ლაშას მშობლები კომაში ჩავარდნენ და ცოცხალ მკვდრები წაიყვანეს საავადმყოფოში... ტრაგედია დატრიალდა! ყველაფერი კი იმის გამო მოხდა,რომ ლაშა მარის ღვიძლი ძმა აღმოჩნდა!
... ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაში ლაშას და მარის მშობლებს შვილის ყოლის სურვილი არ ჰქონდათ ამას ისიც ემატებოდა რომ მატერიალურად ძლიერ უჭირდათ, სწორედ ეს გახდა საბაბი ლაშას გაშვილებისა...
...იმის აღქმა და გაგება, რომ მარი მისი და იყო,ლაშასთვის გადამწყვეტი აღმოჩნდა, მან თვითმკვლელობით დაასრულა სიცოცხლე,მარი კი უკვე ორსულად იყო და ძმისგან ბავშვს ელოდებოდა...ბავშვის სახელი მისთვის უკვე გადაწყვეტილი იყო.. მას ლაშას დაარქმევდა..
და სწორედ იმ დღეს როცა მარი ფიქრებში გართული იჯდა მაგიდასთან თვითონაც არ იცოდა უკვე მერამდენჯერ კითხულობდა თავის მიერ დაწერილ წერილს, რომლის შინაარსიც ცხოვრებიდან გაქცევის მცდელობას წარმოადგენდა.. იგი თვის წარმოდგენაში ესაუბრებოდა სიკვდილს,სხვავდა უაზრო კითხვებსდა სიკვდილის მაგივრად პასუხებსაც წერდა:
- რა გქვია?
- სიკვდილი მქვია
- მართლა?
- ჰო.. მართლა – თქვა და გაიღიმა
- მერე აქ რა გინდაa?
- როგორ თუ რა მინდა, რომ არ მინდოდეს ხომ არ მოვიდოდი.. მე სიკვდილი ვარ. თქვენთან ადამიანური ყოფნა მომენატრა და იმიტომ მოვედი,თან ეს ჩემი ვალდებულებაა. მილიონი წლების განმავლობაში ერთი დღე შემიძლია ადამიანურად ყოფნა და სწორედ ეხლა დამიდგა ეს დღე.
- ეგ როგორ?
- დღეს მე ადამიანად მაქცია ღმერთმა და მზის ჩასვლამდე ასე იქნება, მერე ისევ სიკვდილად ვიქცევი
- მაინც რატომ კლავ ადამიანებს?
- იმიტომ რომ სიკეთე მინდა
- ესაა სიკეთე??
- აბა სულ ადამიანები ხომ არ იქნებით?
- რატომაც არა??
- არ მოგწყინდებათ?
- რომ დავბერდებით მერე რაც გინდა ის გვიყავი
- ყველა რომ დაბერდეს მაშინ სიცოცხლეს ფასი აღარ ექნება
- ეგ ბოროტებაა!
- მაგრამ წესია
ამ დედამიწაზე ყველაფერს თავისი სახელი ჰქვია, მოვალთ ადამიანები, დაგვარქმევენ ახლობლები სახელებს, ვივლით ამ სახელით იმდენ ხანს, რამდენი ხანიც გვიწერია ამ ცის ქვეშ ყოფნა და წავალთ.. "სახელითა მამისათა და ძისათა და წმიდისათა აწდა მარადის უკუნითი უკუნისამდე ამინ”
ბედნიერია ვინც ჯერ კიდევ სულდგმულობს რწმენით,რომ თავს დააღწევს შეცდომათა უძირო მორევს, ის რაც ჩვენ ვიცით იშვიათად თუ რამეს გვიშველის და რაც არ ვიცით მუდამ იგი გვჭირდება მხოლოდ!
|
