როგორ გამიხარდა რომ დამირეკე,სად წავიდეთ დეა??
-გააჩერე!
-რაა??
-გააჩერე მეთქი!
-ახლავე...გოგამ მანქანა გააჩერა,დემონია მანქანიდან გადმოვიდა..
-აქ დამელოდე...
-აქ ვიქნები...
დეა წავიდა,ეკლესიისკენ წავიდა...
როდესაც გული დამწვარი ქონდა,უწინ დამწვრობას ვერ გრძნობდა,როდესაც მარტო იყო,მარტოობას ვერ გრძნობდა.,ადრე ძულდა,ეხლაც ძულს მაგრამ ტკივილი იგრძნო,ამ პატარა რამემ,მთელი სიცოცხლის ტკივილი გაახსენა,დემონიამ დაინახა თავისი ცხოვრება რომელიც სავსე იყო მარტოობით,ერთფეროვნებით,ცინიზმით,ღალატით,ბოღმით... საკუთარი თავი შეძულდა დეას,საკუთარი თავი ძულდა,პასუხი უნდა ეთხოვა ვინმესთვის,იგი ეკლესიის კარებთან გაჩერდა,ქარმა დაუბერა და დემონია ააჟრჟოლა,დეას დავიწყებული ქონდა რა უნდა ექნა,არც პირჯვარი გადაუწერია,არც კაბა ეცვა,არც თავშალი,მხოლოდ ამღვრეულ და ტკივილით სავსე თვალებს ფლობდა ის..
პირველივე ნაბიჯში დემონიას წინ ქრისტეს ხატი წარუდგა წინ,დიდხანს უყურა დემონიამ ხატს,დიდხანს იდგა ესე,გაქვავებული,მუნჯად,ირგვლივ ცოტა ხალხი იროდა..დემონია მუხლებზე დაემხო..."რატომ?რატომ..მე შნთვის ხომ არაფერი დამიშავებია,შენ შენთვის იყავი,მე ჩემთვის..რა გინდოდა ჩემგან რა??მე ხომ არაფერი არ მითქვამს შენზე,მე ხომ არასდროს გახსენებდი,,შენ რატომ გაგახსენდი??დეამ ხმას უმაღლა,ხმაში საოცარი სევდა იგრძნობოდა,მომაკვდავი ადამიანის ხმას გავდა მისი საოცარი ხმის გოდება,საოცრად ნაზი ხმა,,,რატომ მაჩუქე ბედნიერება?ან რატომ წამართვი ის?რატომ წამართვი ყველაფერი რაც გამაჩნდა,კიდე რა უნდა წამართვა??რა??რაღა დაგრჩა წასართმევი,,ნუ მიყურებ ესე??ამოიღე ხმა??შენ ყველას ტანჯავ,ყველას და დუმხარ!!შნ სულ დუმხარ!!ყოველთვის დუმდი!!შენს წინ ვდგავარ,მე დემონია,მიდი,წამართი ყველაფერი,გიცდი,მე ხომ დავიმსახურე ეს?დამსახურებულად წამართვი!!შნგან მოცემული ცხოვრება მაინც არ მჭირდება!!არ მჭირდებოდა თავიდანვე და ნელ-ნელა უფრო და უფრო შმძულდა!! ხალხი აირია,დაირია,გაშტერებული უყურებდნენ ახალგაზრდა გოგონას რომელიც საოცარ რამეებს ამბობდა,გმობდა საკუთარ თავს და თავის ცხოვრებას,თითქოს სულ ეკიდა ირგვლივმყოფნი,სულ არ აინტერესებდა მათი აზრი...
"ისევ მიყურებ და დუმხარ!!თუ პასუხს არ მცემ,არც მე შემოგხედავ,,დემონია არ არსებობს და გააქრე,...დეა ადგა,ირგვლივ მიმოიხედა,უსუსური ხალხი ერთმანეთში ჩურჩულებდა,მათზე ჩაიცინა დემონიამ და გარეთ გამოვიდა,ყველაფერს აქცია ზურგი,ყველაფერს,თითქოს ეხლა გააცნობიერა რაც იყო მისი ცხოვრება...
ეკლესიის კართან მოხუცი ქალი იჯდა,მოხუცს ხელი ქონდა გამოწვდილი,დეამ მას ჩაუარა,მოხუცმა ზედაზე ხელი მოკიდა დემონიას...
-რა გინდა?
-შვილო დამეხმარე...
ბოდიში დეიდა,ფული არ მაქვს..დეა მოხუცს დააკვირდა,..მოხუცს თეთრი თმები ქონდა,თეთრი,თეთრი,ქათქათა,გამხდარი იყო მოხუცი,ხელი უკანკალებდა,ნაგლეჯები ეცვა მოხუცს და თვალები თეთღი ქონდა,თეთრი,თეთრი სულ თეთრი და თავი ზეცისკენ ქონდა აწეული..
-ბებო,რა გჭირს?რას უყურებ,თვალები თეთრი რატომ გაქვს?განცვიფრდა დეა...
-მთვარეს ვუყურებ შვილო,გაუღიმა მოხუცმა,,,თვალები თეთრი იმიტომ მაქვს რომ ვერ ვხედავ..
-ბრმა ხარ ბებო?დემონიას დამწუხრებამ გაკრა ხმაში..
-არ ვარ ბრმა შვილო,უბრალოდ ვერ ვხედავ...
-იგივე არაა?განცვიფრდა დეა..
-ხედავ შვილო იმ მთვარეს ცაში??იკითხა მოხუცმა და ხელი მთვარისკენ გაუშვირა... მთვარე თითქმის არ ჩანდა,სადღაც ბუნდოვნად გაარჩია დემონიამ სავსე მთვარე რომელიც მზეს დაეჩრდილა..
-ბებო,აბა ვერ ვხედავო?ის მთვარე როგორ დაინახე..
-ვერ დავინახე შვილო,ვერა,უბრალოდ წარმოვიდგინე რომ იქ იყო,სადღაც შორს,და დავინახე,დავინახე თვალებში რომელიც ვერ ხედავენ...მოხუცის ქათქათა თვალებიდან ცრემლები გადმოუვიდა,ცრემლები ქათქათებდნენ,საოცრედ ქათქათებდნენ..
-ბებო,ნუ გეშინია,შენთვის ხომ ხედავ?ესეიგი არსებობს,ნუ ტირიხარ ბებო ნუ...დეა დაიხარა და მოხუცს ცრემლები მოწმინდა,მოხუცმა თავისი აკანკალებული და დამჭკნარი ხელი დეას ნაზ ხელს დაადო,მოეფერა მოხუცმა დემონიას,მერე თითები ჩაუკოცნა,,,დემონიას გაეღიმა და მოხუცს თბილ,და ქათქათა ლოყაზე აკოცა..
-მე დავბრუნდები,მალე მოვალ ბებო....დემონია მანქანაში ჩაჯდა...
-სად ხარ ამდენ ხანს? წავიდეთ სახლში?
-არა,მთაზე....
-საად??იქ რა გინდა?
-ეს ერთი თხოვნაც შემისრულე..
ბიჭმა დემონია მთაზე აიყვანა...მთა ძალიან მაღალი იყო და რომელიღაცა სოფელს გადმოყურებდა..
-გოგა..
-გისმენ :)
-გოგა,ჩადი შენ,მანქანაში დამელოდე..
-რატომ??
-აუ ესეც გამისწორე გთხოვ..
გოგამ ესეც შეუსრულა...ქარი უბერავდა,დემონია მთის წვერზე იდგა და სავსე მთვარეს უყურებდა..ქარი უბერავდა და დეას მთებს აფარფატება,,,დემონია არ ინძრეოდა,მერე უცებ იმ ქალის საცოდაობა გაიხსენა ეკლესიასთან,ტკივილი გაიხსენა,თავისი უბადრუკი ცხოვრება გაიხსენა და დაიკივლა,რაც ძალი და ღონე ქონდა დაიღრიალა,რაც სულში ქონდა ჩარჩენილი ყველაფერი ამოუშვა,სანამ ხმა არ გაუწყდა იქამდე კიოდა,კიოდა და ვეებერთელა მთიდან დეას კივილი არავის ესმოდა...მერე დაიღალა დეა,მას არ უტირია,უბრალოდ კიოდა..მერე დადუმდა,გული მოიოხრა...უკნიდან ვიღაც მოეხვია..."დეა,მე შენთან ვარ,არ მიგატოვებ...ეს გოგა იყო,რომელიც მთელი ეს პერიოდი დეას უყურებდა...
გაგრძელება იქნება..
|
