ჩემი მეზობელი დემონია...2 - 17 მაისში 2010

დემონია არასდროს არ ყოფილა გულჩვილი,ნაზი და ზრდილობიანი არსება როგორც სხვები..ის ყოველთვის იჭერდა თავს როგორც ძლიერი და ამაყი არსება..დედა მთელი დღე მუშაობდა და დემონიას ბებია-ბაბუა ზრდიდა... დემონია განებივრებული ბავშვი იყო,ყოველთვის იმას აკეთებდა რაც მოესურვებოდა.. მოხუც ბებია-ბაბუას იოლად ატყუებდა და სახლიდან იპარებოდა...
დედამისი მთელი დღე მუშაობის შემდეგ დაღლილ,დაქანცული სახლში მიდიოდა,ყოველთვის ახვედრებდა დემონია რაღაც შარს,შედედად
ისჯებოდა და საღამომდე აივანზე იჯდა..

ერთხელ დემონია სახლში იყო,აივანზე იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა,რაღაც იდუმალი და მისტერიული თვალებით უყურებდა ცას,აივანზე ძირს წამოჯდა და ფიქრი დაიწყო,დღეები მირბოდნენ,დემონია ისეთივე ამოუცნობ ფენომენად დარჩა ყველასთვის როგორიც დაბადებიდან იყო...ერთხელ როდესაც დირექტორი თავის მომვლელებს რაღაცაზე ეჩხუბებოდა,მაგათი სმენით დაღლილი დემონია ქვემოთ ჩამოვიდა და გარეთ მყოფ სკამზე წამოჯდა...

გავიდა რამდენიმე წუთი,დემონიასთან ვიღაც ბიჭი მოვიდა და სკამზე მიუცუცქდა,"მოიტანე? იკითხა დემონიამ..იმან რაღაც პარკი ხელში შეუცურა,,,რა გინდა ამაში? " სკოლაში გნახავ,,,მოუგო ბიჭმა,,,

დაქანცული დედა შინ მივიდა,დემონია შვილო,წყალი დამისხი გენაცვალოს დედა..
-მეზარება..მიუგო დემონიამ რომელიც იქვე დივანზე იწვა და ეძინა..
დედა ადგა,წყალი დაისხა , ამოისუნთქა და განაგრძო.
-შვილო,რა მიიღე დღეს?
-სამი ორიანი,და დირექტორთან გამიყვანეს...კიდე რამე გინდა? იმედია არა... დემონია ახტა და კიბეებზე ავიდა..
დედა ერთხანს ელოდა როდის ავიდოდა შვილი კიბეზე,მერე სამზარეულოს მაგიდას დაეყრდნო და მწარედ ატირდა.."ეს რა გამიზრდია...ჩემივე მკვლელი...
დემონია ამასობაში კიბის ბოლოს ჩაცუცქულიყო და დედას უსმენდა,თან სიგარეტს აბოლებდა,რაღაცა ცრემლის,პატარა ცრემლის ნაწილაკი თვალებზე მოადგა,მერე თითქოს ის ნაწილაკიც გაუქრა და ოთახში შევიდა..
დედა კიდევ დიდი ხანი იჯდა მაგიდასთან და გოდებდა.. მერე ძალა მოიკრიბა და დემონიას დაუძახა.
-რა გინდა?დაიყვირა დემონიამ..
-ჩამოდი,რომ გეძახი ესეიგი რაღაც მინდა.. დემონია კიბეებს ჩამოყვა და დედას თვალი გაუსწორა..
-შვილო,რატომ მიხეთქავ გულს,ჩემს მოსაკლავად გაგაჩინე? დემონიამ დედას თვალებში შეხედა,მერე გაიღიმა და ცინიკურად მიუგო..
-ჯობდა საერთოდ არ გაგეჩინე,ვინმემ რამე გთხოვა?
-მაგას როგორ ამბობ შვილო? დედა სკამიდან წამოდგა და შვილს თვალებში შეხედა,,,დემოს თვალები ცივი იყო,უემოციო,საოცრად უემოციო და ღრმა,,,
-რისთვის გამაჩინე მაშინ? რატომ მზრდიდი თუ მამას წამართმევდი? რატომ წამართვი მამა? დემონიამ დედას საშინელი ზიზღის თვალებით შეხედა...
-დედა ერთხანს დუმდა,მერე დაიწყო: " შვილო,ის რაც მე და მამაშენს შორის მოხდა,გაუგებრობა იყო,შენ ნუ ფიქრობ მაგაზე,მან თვითონ მიგვატოვა..
-დემონიამ ცინიკურად ჩაიცინა,, " მიგვატოვა? მიგვატოვა თუ გააგდე?შენ თვითონ არ აიძულე წასულიყო?
-მე მისთვის არაფერი არ დამიძალებია!როგორ ამბობ მაგას! შენ არაფერი არ გესმის! აღრიალდა დედა..
დემონიას პირიდან ღიმილი გაფერმკრთალდა და სახე დასერიოზულდა..
-რა არ მესმის? დემონია დედამისს თვალებში ჩააშტერდა , დედამისი ტიროდა..
-ხომ გახსოვს,ხომ გახსოვს როგორ მცემდა? ამის ატანა შეუძლებელი იყო...
-ჩემთვის არასდროს დაურტყამს,ჩემზე რატომ არ იფიქრე მაშინ? სულ შენი თავი გახსოვდა ყოველთვის...
-ნუთუ არ გეცოდები?წაილუღლუღა დედამ,,
დემონიამ ისევ ჩაიცინა და განაგრძო..-" ეს იმის საბაბს არ გაძლევდა რომ მისთვის გეღალატა,რომ გცემდა ღირსი იყავი ამის...
-ამას როგორ მეუბნები დემონია? დედაშენი ვარ მე!დედა ღრიალებდა ბოლო ხმაზე და მზად იყო შვილი ეცემა...
-დედაჩემი,დედა იმას ქვია ვინც ბავშვზე ზრუნავს,შენ არ გქვია დედა შენ სხვა რამე გქვია,,,
-რა მქვია მე? დედა გაფითრდა და თვალებით დემონიას ჩააშტერდა...დემონიას ცინიკურად ჩაეცინა და კიბეებზე ავიდა,,
-მოეთრიე აქ! ყვიროდა დედამისი,თუმცა პასუხის ნაცვლად დემონიას ოთახის კარების ბრახუნი მიიღო... დემონია დაწვა,თვალები მოხუჭა და ფიქრობდა,მან მამა აცემინა,მან მამა დამაკარგვინა,მის გამო მამა წავიდა,მის გამო ობოლი ვარ,,,დემონიას ცრემლებში ჩაეძინა,დედამისი კი დიდი ხანი იჯდა და ფიქრობდა...
დილა გათენდა...დემონია ადგა,ჩვეულებრივ თავისი დახეული ჯინსები და ბოტასები გადაიცვა,ცარიელი ჩანთა აიღო რომელშიც ერთი რვეული იდო,სადაც ყველა საგნის დავალება ეწერა...კიბეებზე ჩავიდამქვემოთ ჩაი დახვდა..
-როგორ გეძინა?იკითხა სერიოზული ხმით სკამზზე მჯდომმა დედამისმა..დემონიამ ჩაი აიღო და ბოლომდე მოსვა,,"კარგად,,წაილუღლუღა ხმადაბდა და კარებისკენ წავიდა...
-შვილო?დაუძახა დედამისმა ამჯერდად ნაზი ხმით...დემონიამ არაფერი უპასუხა,უბრალოდ მოტრიალდა და წარბები აწია..
"შვილო,მე ყველა საგანში 5 მყავდა,ეცადე კარგად ისწავლო..დემონიას ჩაეცინა,"ხოო,შენ გენიოსი იყავი ყოველთვის...ჩაილაპარაკა თავისთვის ისე რომ დედას არ გაეგო,უკვე მერამდენედ ესმოდა დედამისისგან ერთი და იგივე..

გაგრძელება იქნება...