გოგონა მირბოდა,მირბოდა მარშუტკების გაჩერებამდე,სადღაც მოკრა თვალი და იქით გაიქცა...მარშუტკაში ავიდა რომელსაც აფხაზეთი ეწერა....მალევე დაიძრა... ფანჯრებს დიანა თავისი ცრემლებით წვიმასავით ასველებდა,აღარ უნდოდა არაფერი,ყველაფერი დაკარგა,კიდევ რა უნდა დაეკარგა მას...საათები გადიოდა და დიანა რაღაცას აშტერდებოდა გზაში,მერე ტირილს განაგრძობდა...საშინელებაა დამცირება...საშინელება... უცებ მარშუტკა გაჩერდა,ხალხი წიოდა,კიოდა,იქაურობას ანგრევდა,დიანას კი არაფერი ესმოდა,ყრუ იყო და ბრმა ამ მომენტში.. "შემოვიდნენ! "ჯარია! ჯარი! ვკარგავთ! კიოდა ხალხი,დიანა არაფერს გრძნობდა,ავტობუსიდან გადმოვიდა,ხალხი მაშუტკაში ექაჩებოდა.."გოგო სად მიდიხარ,შვილო,გავიქცეთ.... დიანას არაფერი ესმოდა,დაბნეული იყო,ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა,მარშუტკა მთელი ძალით გავარდა უკან...დიანა კი მარტო დარჩა,მარტო ფიქრებთან,ტკივილთან და შორეულ ზღვასთან...ის წინ მიდიოდა,გზაზე უამრავი ეკალი იყო,ვინ იცის იმ მომენტში ის რაზე ფიქრობდა,ამოუცნობი იყო მისი ფიქრები,,,ციოდა,საშინლად ციოდა.. წინ დიანამ ჯარისკაცები დაინახა,დიანას დანახვაზე ჯარისკაცები გოგონას მივარდნენ და დაკითხვა მოუწყეს... წინ ერთი,მაღალი აფხაზი ჯარისკაცი იდგა,თავისი თაფლისფერი თვალებით გოგონას ჩააშტერდა... -ნუ,ტი გრუზინ ილი აფხაზ!!!! -რამ გაყო ეს ორი რამ....გოგონამ ჯარისკაცს გაკვირვებული თვალები გაუსწორა...ჯარისკაცი გაცეცხლდა და დაიღრიალა -გრუზინ ილი აფხაზ!!! -ორივე ქართველია...დიანა იდგა,იდგა მარტო,ყველაფერი დაკარგული ქონდა,რაღა უნდა დაეკარგა? მხოლოდ სიცოცხლე... -მი ზდეს გრუზინავ ნე პატერპიმ! დაიღრიალა ჯარისკკაცმა და დიანას თავი მოაჭრა... უკან ალე მორბოდა,ეგონა დიანას მიუსწრებდა თუმცა...თუმცა დაინახა როგორ გაქრა დიანა...როგორ გადააგდეს მისი თავი ფეხბურთის სათამაშოდ....იქვე უამრავი თავი ეყარა თუმცა ყველა კაცის იყო... ალე გარბოდა,გარბოდა მათკენ,უნდოდა ყველა მოეკლა,აღარ ანაღვლებდა არავინ თუმცა...ის უკნიდან ვიღაცამ დაიჭირა,ეს ლუკა იყო,ძმაკაცს დიდი ხანი ეჭიდავა და ბოლოს მანქანაში ჩატენა..ალე მაინც არ იშლიდა თავისას,სიკვდილი უნდოდა,,,სიკვდილი....
გავიდა წლები,უამრავი წელი გავიდა,მოხუცი კაცი იჯდა ბათუმის სანაპიროზე და ჩამავალ მზეს გაჰყურებდა თუმცა...ეს ის მზე არ იყო როგორც უწინ,,,აფხაზეთის მზე სულ სხვა იყო...სხვა... არც ზღვა იყო უწინდელი,უწინდელი ღრმა და მისტიური... "სადა ხარ,სად ჩემო განთიადო...ბურბუტებდა მოხუცი.... გვერდით შვილიშვილი ეჯდა და ეთამაშებოდა.. უცებ სახლიდან ყვირილის ხმა მოისმა,ყვირილის,სიხარულის,"ვაშააას ხმა... -წადი ბაბუ გაიგე რა ხდება... შვილიშვილი ამბის გასაგებად წავიდა და მოხუცი მარტო დატოვა ზღვასთან..."გახსოვს გითხარი არასდროს დაგტოვებ.არც ეხლა დაგტოვებ რადგან უშენოდ მე არ ვარსებობ...მხოლოდ ესღა წაიბუტბუტა მოხუცმა და ჩამავალ მზეს თვალები გაუსწორა..გაუსწორა და მაშინ გაქრა მოხუციც,,,ამ ჩამავალ მზეს გაყვა.. სახლიდან გახარებული ბავშვი გამოვარდა,ბაბუ ააჭანჭყალა და ყვიროდა.."ბაააბუუ ბააბუუ აფხაზეთიი ჩვენიააა,,ბააბუუუ... თუმცა უკვე გვიანი იყო,ბაბუ აღარ იყო თუმცა ჩამავალი მზე დარჩენილიყო და ამაყად გადაჰყურებდა ზღვას..ზღვას აფხაზეთის ზღვას...
