ასე უჩუმრად თვალს და ხელს შუა
შენ სადედოფლოდ გამსადებს ქარი,
გეჩურჩულება დაკარგულმ წარსულს
მესაიდუმლის სამეფო ქნარი.
თრთოლვით გაშორებს ტანს შეზრდილ ძაძებს,
და უსაშველო დარდსა და ტკივილს,
შენ ნაფეხურებს მზის სხივი ავსებს
და გზას უსწორებს მომავლის ყივილს.
განექარვება დროთა ზღაპარი
და საოცნებო შენი სახება,
ვით ნიშანსვეტი გზის დასასრულის
წილხვედრ მიწაზე აღიმართება.
|
