მამა,
მუხლზე სული შემიბერე,
ეზოში ხელი მკრეს, დავეცი.
თოვლზე დახატული ბაჭია
ჩემი ბავშვობისკენ გაიქცა.
მა,
შენი პატარა გოგონა
ახლა სევდიანი ქალია,
იმდენჯერ დაუშვა ხელები
უღონოდ... იმდენის ვალი აქვს...
მა,
შენ ხომ იცი რა ძნელია,
ყოველთვის იარო სწორი გზით...
გამიშვი, რომ გზები ამებნეს
და ისევ ჩვენს სახლში მოვიდე...
მა,
შენი პატარა გოგონა
ახლა სულდაღლილი ქალია.
................................................
მე არ მსურს,არ მინდა,თქვენია სამყარო.
გაუძღვეთ სატანის მორჩილი მხეცები.
თქვენია მთლიანად,მე არ მეკარება.
იგონეთ,აშენეთ,მაინც დაგენგრევათ.
შემინდეთ,ნუ დამსჯით,თქვენი ვარ მთლიანად.
მეც ხომ ვაშენე ჩემივე სამყარო.
გამიგეთ,გამიცნეთ,შემდეგ განმსაჯეთ.
დამსაჯეთ,მომკალით,მე ხომ ვერ გაგიგეთ.
.................................................................
დრო იყო ფიქრის,ამბების წერის,
წიგნების კითხვის და სიყვარულის,
ასე დავიწყე ლექსების წერა,
ჩემი ცხოვრებაც ფურცლებს თან გაჰყვა.
მერე სიბერემ მომიკაკუნა,
და მარტოობამ გამიღო კარი.
ახლაც ასე ვარ,ვზივარ თამამად,
ახალგაზრდობას ვიხსენებ წამით.
დრო მოვა,ალბად აღარც ვიქნები,
ჩამომივლიან სიკვდილის დრონი,
და ჩემს ცხოვრებას ის სხვა განაგრძობს,
პატარა,ცელქი,მოუსვენარი.
გაივლის წლები ისიც ჩემსავით,
შეაბერდება ლამაზ ცხოვრებას,
მერე დაჯდება და მოიგონებს,
იმ თავისივე ახალგაზრდობას.
|
